ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

 

Βαγγέλης Παπαθανασίου

 

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου γνωστός διεθνώς ως Vangelis, γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1943 στην Αγριά Βόλου. Ξεκίνησε να συνθέτει από την ηλικία των τεσσάρων ετών, ενώ έδωσε την πρώτη του δημόσια παράσταση στην ηλικία των έξι, χωρίς να έχει καμία μουσική εκπαίδευση. Αργότερα, σπούδασε κλασική μουσική, ζωγραφική και σκηνοθεσία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Απεβίωσε στις 17 Μαϊου 2022.  Ήταν παγκοσμίως αναγνωρισμένος Έλληνας μουσικός και συνθέτης της ηλεκτρονικής, τζαζ και ορχηστρικής μουσικής. Επηρέασε την ανάπτυξη διαφορετικών μουσικών ειδών, ενώ θεωρείται πρωτεργάτης του ηλεκτρονικού ήχου. Βραβεύτηκε με Όσκαρ για την μουσική της ταινίας Chariots of fire (Οι δρόμοι της φωτιάς) το 1982. Επίσης, επένδυσε μουσικά πλήθος άλλων κινηματογραφικών ταινιών όπως: Blade Runner, 1492: Χριστόφορος Κολόμβος, Αλέξανδρος, Ελ Γκρέκο κ.ά. Το έργο του Μυθωδία επελέγη από τη ΝΑΣΑ ως η επίσημη μουσική για την αποστολή της, 2001 Οδύσσεια στον Άρη, ενώ το 2002 συνέθεσε το μουσικό σήμα του Μουντιάλ.

 

Την τελευταία δεκαετία έχει συνθέσει τα Άλμπουμ:
In London (2022)
Juno To Jupiter (2021)
Nocturne: The Piano Album (2019)
Rosetta (2016)
 

Βαγγέλης Πετσάλης

 

Ο Βαγγέλης Πετσάλης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1965. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών από το 1997, με μουσικές σπουδές στην Κέρκυρα και την Αθήνα. Είναι επίσης ιατρός, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει συνθέσει έργα συμφωνικής και χορωδιακής μουσικής, μουσικής δωματίου, θεατρικής μουσικής και έργα για πιάνο. Έχει συνεργαστεί με γνωστές συμφωνικές ορχήστρες, όπως της ΕΡΤ, την Καμεράτα, τη Συμφωνική Ορχήστρα Βουλγαρίας, με μαέστρους και σολίστ διεθνούς φήμης.

Στα γνωστότερα έργα του περιλαμβάνονται: «Συμφωνία Νο.1», «Adagio and Fugue for strings», «Κοντσερτίνο για βιολί και πιάνο», «9 Πρελούντια για πιάνο» κ.ά.

 

Την τελευταία δεκαετία έχει συνθέσει:
Agnus Dei (2012)
Concertino Nerrativo (2012)
Σονάτα Φαντασία για Πιάνο (2012)
 

Κώστας Γρηγορέας

 

Ο Κώστας Γρηγορέας γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα. Σπούδασε μουσική τεχνολογία, ανώτερα θεωρητικά της μουσικής και κιθάρα. Στην ηλικία των μόλις 8 ετών, ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο παράρτημα του Εθνικού Ωδείου Ηρακλείου Αττικής με μουσικοδιδάσκαλο τον Γιάννη Ανδρεόπουλο. Αργότερα, μεταφέρθηκε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών στην τάξη του συνθέτη και κιθαριστή Δημήτρη Φάμπα, απ’ όπου αρίστευσε. Ανώτερα θεωρητικά σπούδασε με τους Μιχάλη Βούρτση, Νικηφόρο Νευράκη, Νάσο Χρονόπουλο και Πέτρο Τσιτσόπουλο (Πτυχίο Φούγκας).
Όσον αφορά στις μεταπτυχιακές σπουδές του, σπούδασε ως υπότροφος του ελληνικού παραρτήματος του Βρετανικού Συμβουλίου στο Royal Northern College of Music με τους Gordon Crosskey και John Williams (κλασική κιθάρα), και τον πιανίστα και μαέστρο Γιώργο Χατζηνίκο (ανώτερα θεωρητικά και μουσική ανάλυση). Αποφοιτώντας, απέκτησε το Postgraduate Diploma του Πανεπιστημίου του Manchester.

 

Την τελευταία δεκαετία έχει συνθέσει:
Το περίφημο “My Sky” για 2 κιθάρες (2013) από τον γνωστό Γαλλικό οίκο Free-scores.
 

Γεώργιος Απέργης

 

Ο Γιώργος Απέργης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 1945. Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας του, Αχιλλέας Απέργης, ήταν γλύπτης και η μητέρα του, Ειρήνη, ήταν ζωγράφος. Εργάζεται κυρίως στον τομέα του πειραματικού μουσικού θεάτρου, αλλά έχει επίσης συνθέσει όπερες, συμφωνική μουσική και μεγάλο αριθμό συνθέσεων μουσικής δωματίου. Από το 1963 ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Η μουσική που συνθέτει εντάσσεται στα είδη της σειραϊκής μουσικής, ενώ οι πρώτες του συνθέσεις εμπνέονται από μελωδίες του Ιωάννη Ξενάκη.

 

Την τελευταία δεκαετία έχει συνθέσει:
Trio Funambule (2014) για σαξόφωνο, πιάνο και κρουστά 

Thinking Things (2018) για 2 φωνές, μια χορεύτρια και κρουστά
Le Petit Chaperon rouge (2019) μουσική φαντασία για 6 φωνές

Ποιο Είναι το Μέλλον της Μουσικής στην Ελλάδα;

 

Πόσο επηρεάζει πραγματικά τη ζωή μας η μουσική; Ποιό είναι το μέλλον της στην Ελλάδα; Τι ακούν οι σημερινοί Έλληνες και ποιά είναι η σχέση τους με τη μουσική; Αυτές ήταν μερικές από τις ερωτήσεις που προσπαθήσαμε να βρούμε απαντήσεις. Ας δούμε τι είπε ο κόσμος...

Στα πλαίσια του Μουσικού Προγράμματος " Σύγχρονη Μουσική - made in Greece" , δημιουργήσαμε το παρακάτω ερωτηματολόγιο για να μελετήσουμε τις γνώσεις, τις συνήθεις και τα ενδιαφέροντα των Ελλήνων και των ξένων, σχετικά με την μουσική.  Παρακάτω θα βρείτε τα αποτελέσματα από τις περίπου 160 απαντήσεις που λάβαμε. Στην έρευνα αυτή συμμετείχαν κυρίως μαθητές (περίπου 50% των ερωτηθέντων), αλλά και άτομα όλων των ηλικιών. 

Οι πιο δημοφιλείς απαντήσεις στην ερώτηση “Ποιο είδος μουσικής προτιμάτε;’’  ειναι η ροκ και η ποπ, με ελάχιστη διαφορά μεταξύ τους, ενώ ακολουθούν η κλασσική μουσική και η τζαζ, μαζί με την επιλογή «άλλο». Τελευταία ήρθαν το λαϊκό, το παραδοσιακό, η μέταλ και το ρεμπέτικο. Ναι, μέταλ και ρεμπέτικο!

Αξίζει να σημειωθεί ότι η μέταλ είναι στην κορυφή της κατάταξης στην ερώτηση “Ποιο είδος μουσικής δεν σας αρέσει”, με τις ίδιες επιλογές.

Στην επόμενη ερώτηση, “Με ποιόν τρόπο ακούτε μουσική;” τις περισσότερες ψήφους συνέλεξε το YouTube, με την επιλογή της online εφαρμογής, σε μικρή απόσταση από το ραδιόφωνο ενώ τελευταία και καταϊδρωμένα ήρθαν τα CD.

Πόσο συχνά ακούμε, όμως, μουσική; Εδώ πρώτη ήρθε η επιλογή «συνέχεια» με 60%, ενώ με 30% η «περίπου 1 ώρα την ημέρα» .Τέλος ένα μικρό ποσοστό απάντησε πως δεν ακούει συχνά μουσική. (Από τους συμμετέχοντες, το 60% δήλωσε ότι παίζει κάποιο μουσικό όργανο.)

Όπως απεφάνθη, πάνω από τους μισούς ανακαλύπτουμε νέα τραγούδια μέσω του ραδιοφώνου, αναζητώντας στο διαδίκτυο κομμάτια που ακούμε και μας αρέσουν, ενώ επίσης μεγάλο ποσοστό παρακολουθεί τις νέες κυκλοφορίες καλλιτεχνών που ήδη γνωρίζει. Τέλος, κάποιοι ακολουθούμε κυρίως προτάσεις που μας κάνουν είτε γνωστοί μας είτε οι εφαρμογές από τις οποίες ακούμε μουσική.

Συμπεραίνουμε επίσης ότι συνήθως ακούμε μουσική κάνοντας άλλες δραστηριότητες ή εργασίες, ενώ σπάνια θα δώσουμε προσοχή σε αυτό που ακούμε.

Στην ερώτηση αν μας ενδιαφέρει να μαθαίνουμε την ιστορία των κομματιών που μας αρέσουν, το 70% απάντησε πως ναι, αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε, το υπόλοιπο 30% ήταν μάλλον πιο ειλικρινές. Επιπλέον, ένα 60% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι δεν είναι απαραίτητο να μπορείς να τραγουδήσεις εύκολα τον στίχο σε ένα κομμάτι, ενώ το 95% δήλωσε ότι ο στίχος δεν παίζει πρωταρχικό ρόλο σε ένα τραγούδι, αλλά αναγνωρίζουν την αξία του και από άλλους παράγοντες.

Όσον αφορά τη μουσική σύγχρονων ελλήνων καλλιτεχνών, το 80% απάντησε ότι πράγματι παρακολουθεί την σκηνή. 

Πώς φαντάζεστε τη μουσική στο μέλλον και πώς πιστεύετε ότι θα εξελιχθεί; Εδώ, η πιό συχνή απάντηση, έδειχνε απαισιοδοξία (“χαλια”) όσον αφορά την εξέλιξη της μουσικής. Αμέσως επόμενη πρόβλεψη είναι ότι το ηλεκτρονικό στοιχείο θα κυριαρχήσει απόλυτα. Κάποιοι φαίνονται αισιόδοξοι ενώ άλλοι αβέβαιοι και τέλος κάποιοι πιστεύουν πως έπεται μια επιστροφή σε παλαιότερες μελωδίες. Λάβαμε και κάποιες ξεχωριστές απαντήσεις, όμως, από ανθρώπους που πιστεύουν οτι δεν θα υπάρχει μουσική στο μέλλον ή οτι θα είναι εφήμερη.

Μιας και το θέμα μας είναι η σύγχρονη μουσική στην Ελλάδα προσπαθήσαμε να δώσουμε βάση στις σκέψεις των συμμετεχόντων πάνω σε αυτό το θέμα. Από το 22% που μας απάντησε οτι δεν ακούει σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες, οι περισσότεροι το δικαιολόγησαν λέγοντας οτι δεν τους αρέσει το είδος της μουσικής, οτι δεν τους ενδιαφέρει ή οτι ακούν παλαιότερα κομμάτια. Καταλαβαίνουμε οτι πολλοί μπορεί να προτιμούν μουσική μεγαλύτερων και καταξιωμένων καλλιτεχνών, πιστεύουμε όμως οτι είναι καλό να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα συνεχώς και να έχουμε καινούργια ακούσματα, ακόμη και αν δεν βρούμε αυτό που περιμέναμε. Εν τέλει βγαίνουμε κερδισμένοι γιατί θα έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη.

Γενικά, όμως, παρατηρούμε από τις απαντήσεις οτι πολλοί έχουν τη λανθασμένη άποψη οτι η σύγχρονη μουσική (όχι μόνο στην Ελλάδα), αποτελείται μόνο από rap και trap κομμάτια, με υβριστικούς και χωρίς κάποιο “βαθύτερο νόημα” στίχους. Είμαστε όμως εδώ για να σας διαψεύσουμε. Παρακάτω σας προτείνουμε κάποιους ανερχόμενους έλληνες καλλιτέχνες, που καλύπτουν τα περισσότερα μουσικά είδη. Σας προτείνουμε να "ρίξ'τε μια ματιά" στα κομμάτια τους ακόμα και αν δεν έχετε ξανακούσει παρόμοια μουσική. Να σημειωθεί οτι η κατάταξη στα είδη δεν είναι απόλυτη, καθώς αρκετοί απο τους μουσικούς αυτούς συνδυάζουν δύο ή και παραπάνω από τις κατηγορίες στις δημιουργίες τους.

Rock: Nightstalker

Hip-Hop: Κοινοί θνητοί

Pop: Danai Nielsen, Underhill West

Μίξη με παραδοσιακή: Βουκολική Διαταραχή, Thrax Punks 

Πανκ: Bazooka, MAZOHA                                       

Οργανικά κομμάτια: Once Upon A Winter, Angelos TP

Επίλογος και σκέψεις…

Θα θέλαμε να επισημάνουμε οτι κατά τη γνώμη μας,  οι απαντήσεις δεν ήταν απολύτως αληθείς, επειδή δεν συμπίπτουν με τις καθημερινές εμπειρίες. Επιπλέον πολλές απαντήσεις ήταν ασαφείς και συγκεκριμένα στην ερώτηση για το μέλλον της μουσικής, που πολλοί απάντησαν ‘“χάλια” χωρίς να καθορίζουν τι σημαίνει γι' αυτούς. Γι' αυτό δυσκολευτήκαμε στην κατανόησή τους και στο να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Για την δημιουργία του ερωτηματολογίου και την προώθηση του, συνεργάστηκαν μαθητές γυμνασίου και Λυκείου. Την επεξεργασία των αποτελεσμάτων επιμελήθηκαν οι μαθητές Πετροπούλου Αγγελική, Παπαδόπουλους Χαράλαμπος, Καθηνιώτη Ολυμπία.

Συνέντευξη με τον Tenorman

Τη συνέντευξη πήραμε από τον Γιώργο Tenorman-Τζιουβάρα και την καθηγήτρια φωνητικής Μάρα Κουτσαϊμάνη (Black Box, Ξάνθη). Ο Tenorman, το όνομα με το οποίό εμφανίστηκε ήταν ιδρυτής και μέλος  του ντουέτου Opera Chaotique από την δημιουργία του το 2011 μέχρι την πανδημία που τέθηκε σε αναμονή. Έχει συνεργαστεί με μεγάλους Έλληνες μουσικούς, όπως ο Σαββόπουλος, ο Μαχαιρίτσας και ο Μίλτος Πασχαλίδης, αλλά και ξένους, όπως ο Ennio Moricone. Αυτή την περίοδο ασχολείται με το νέο του γκρουπ Panik! at the Opera, ενώ παράλληλα ανεβάσει σόλο παραστάσεις ως Tenorman και γράφει βιβλία και θεατρικά.

 Όλες μας οι συνεντεύξεις, ξεκινούν με χιουμοριστικές ερωτήσεις για να σπάσει ο πάγος…

 

Ποιό είναι το ζώδιο και ο ωροσκόπος σας;

Είμαι Ζυγός, αν και θα έπρεπε να το έχετε μαντέψει. Ωροσκόπο νομίζω είμαι αιγόκερως αλλά μπορεί και ταύρος. Πες ότι είμαι αιγόκερως.

 

Πώς θα χαρακτηρίζατε το σόου; Τι θα δούμε;

Αυτο είναι το πιο δύσκολο γιατί η αλήθεια είναι ότι πολλοί μπερδεύονται με το πώς να το χαρακτηρίσουν, και εγώ είμαι ένας από αυτούς. Συνήθως το λέω ένα κωμικό καμπαρέ, χιουμοριστικό καμπαρέ. Επειδή το καμπαρέ, όμως, είναι λίγο παρεξηγήσιμο στην Ελλάδα, κάπως το αποφεύγω. Το καμπαρέ στην ουσία είναι μια πολύ ωραία τέχνη που έρχεται από Γαλλια και Αμερική και περιέχει πάρα πολλά πράγματα: σκετσάκια, μουσική, κωμωδία, δράμα… Και εγώ αυτό κάνω, μια κωμική παράσταση η οποία όμως εναλλάσσεται και με δράμα και με πιο τρυφερά και με μουσική. Έχει στοιχεία stand up comedy.

 

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας;

Η μουσική μου έχει πολύ λίγο όπερα, σχεδόν καθόλου. Όπως και το Panik at the Opera, είναι ένας τίτλος αλλά δεν έχει καθόλου όπερα. Τη μουσική που γράφω για την μπάντα τη λέμε “progressive pop”. Δηλαδή έχει στοιχεία Radiohead, …, άσχετο με όπερα. Σήμερα όλα κάπως γίνονται ένα. Η όπερα είναι ως έργο, στα ιταλικά σημαίνει έργο.

 

Ποιά είναι τα προσωπικά σας σχέδια για το μέλλον;

Μετα από όλο αυτό που έχει γίνει, έχουν προκύψει πάρα πολλά project. Ένα είναι η νέα μου παράσταση την οποία έχω σκοπό να παίζω ανά την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Μια παράσταση στην οποία είμαι μόνος μου στην ουσία, είναι κωμική και είναι αρκετά διαφορετική. Έχει μέσα μουσική, μελοποιημένα αστεία. Έχω επίσης και το σχήμα που ηχογραφούμε, το "Panik at the Opera". Γράφω το δεύτερό μου βιβλίο. Γράφω ένα σενάριο για ένα σίριαλ. Έχω ξεκινήσει και μια άλλη παράσταση, η οποία παίζεται κάθε Κυριακή στον Πειραιά. Γράφω τη μουσική για μια ταινία… Έχω πολλά… Επίσης γυρίζεται και ένα ντοκιμαντέρ για μένα από μια εταιρεία παραγωγής. Ξεκίνησε χθες και έχουμε τώρα πολλά γυρίσματα.

 

Το όνομα από πού προέκυψε (Panik at the opera); Από τους “Panic! At the Disco;”

Ε ναι, μάλλον… Μου άρεσε η λέξη Panic, γιατί είναι μια ελληνική λέξη διεθνής, όπως και με το Chaotique που είχα. Οπότε ήθελα να βρω κάτι που να μη φεύγει πολύ από τους Opera Chaotique και να είναι με το Panic, ήταν και οι Panic at the Disco, οι οποίοι όμως δεν παίζουν disco, να τα λέμε κι αυτά. Έβαλα και ένα k αντί για c. (Panik)

 

Ποια είναι η σχέση σας με το Φάντασμα της όπερας; 

Όπως κάθε άνθρωπος, κάθε καλλιτέχνης, έχω τα κολλήματά μου που είναι με τέτοιους χαρακτήρες. Μου αρέσει το θεατρικό πάρα πολύ. Με το φάντασμα της όπερας ξεκίνησε εντελώς τυχαία, είχα σκεφτεί μια ιστορία όπου το φάντασμα της όπερας πάει στη Νέα Ορλεάνη, τότε με τους Opera Chaotique, και κάπως όλο αυτό, που ξεκίνησε και με το γαλλικό θεατρικό, κάτι στοιχειώνει, είναι κάτι υπόγειο, υπάρχει μια τραγική ιστορία, ένας μεγάλος έρωτας, η μάσκα που κρύβει ένα μυστήριο. Όλο αυτό με ακολουθεί κάπως, ναι. Όλο αυτό το μυστήριο…

 

Τι συνέβει στους  Opera Chaotic ; Ήσασταν δύο την τελευταία φορά.

Με τους Opera Chaotic ήμασταν μαζί 10 χρόνια και μπορούμε να μιλάμε ώρες για αυτό που έχουμε κάνει, τα ταξίδια, τα άλμπουμ…Είμαστε αδελφικοί φίλοι με τον Χρήστο…Ενταξει, η εξέλιξη των πραγμάτων το έφερε, δηλαδη δεν έγινε κάτι στην ουσία, απλά με τον κορονοϊό και αυτά το ξανασκεφτήκαμε. Ο Χρήστος έπαιζε και παίζει με τους “tiger lillies”, οπότε, ξέρεις, ο καθένας ακολουθεί την πορεία του. Ήταν πάντως πολύ μεγάλη εμπειρία.

 

Δηλαδή απλά σταμάτησε να σας ικανοποιεί ας πούμε, δε ψηνόσασταν απλώς.

Κάπως έγινε μόνο του μάλλον… Δε σημαίνει πως ε θα ξαναγίνει, αλλά, προς το παρόν, είναι αυτό που φτάνεις σε ένα σημείο και λες “τώρα θέλω να κάνω κάτι άλλο”, “περνάω σε μία άλλη περίοδο της ζωής μου και δοκιμάζω και άλλα πράγματα”.

Τι άλλαξε στη ζωή σας μετά την καραντίνα;

Άλλαξαν πολλά! Ενώ ετοιμαζόμασταν να κανουμε ενα tour με τους Opera Chaotique στην Ευρώπη, ενώ είχαμε πάρα πολλές συναυλίες κανονισμένες στην Ευρώπη, ξαφνικά βρεθήκαμε χωρίς τίποτα. Μετά ανακάλυψα πως θέλω να γράφω και βιβλία, χωρίσαμε και με τους Opera Chaotique, όλα έχουν αλλάξει.

 

Πώς εμπνευστήκατε για να το γράψετε;

Πώς εμπνεύστηκα ε; Η έμπνευση για μένα είναι κάτι στην καθημερινότητα μου. Γενικά έχω έμπνευση, αν καθίσω να γράψω κάτι, θα μου έρθει. Τώρα, δεν ξέρω πως μου ήρθε, σκεφτόμουν ένα παιδί στο σχολείο. Ξεκίνησα να το γράφω σαν ένα βιβλίο για εφήβους, αυτό που είναι δηλαδή, γιατί έφηβοι είναι οι πρωταγωνιστές στο βιβλίο. Είναι να παιδί που είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα, μιλάει μόνο ποιητικά… και σκεφτόμουν αυτο: ότι είναι ένα παιδί στο γυμνάσιο που το κοροϊδεύουν για την διαφορετικότητα του, που ερωτεύεται μία κοπέλα η οποία είναι σε κόμμα και αυτή έχει το ίδιο πρόβλημα… Μετά ξυπνάει, είναι ερωτευμένος και γίνεται και αυτός μέσα στα χρόνια λίγο συνηθισμένος, από εκεί που ήταν διαφορετικός. Σκεφτόμουν εσάς, σκεφτόμουν την ηλικία σας όταν το έγραφα.

 

Με το Χαρούκι  Μουρακάμι τι σχέση έχει;

Η αλήθεια είναι πως έχω διαβάσει παλιά βιβλία του. Είχα έναν φίλο, τέλος πάντων, που έφυγε από τη ζωή και αυτός μου έδινε να διαβάσω… Κάπως και με αυτό επηρέασε λίγο, δηλαδή ήθελα να το αφιερώσω και σε αυτόν, τον ονόμασα έτσι τον πρωταγωνιστή. Αυτός είναι πιο μελαγχολικός, ο Μουρακάμι. 

Μπορείτε να μας περιγράψετε την διαδικασία της συγγραφής; 

Πάρα πολύ κάνουν και σεμινάρια και τέτοια για το πώς να γράψουν. Εγώ νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο αλλά σαφώς μπορείς να βοηθήσεις κάποιον. Ο δικός μου τρόπος είναι να μην κάνω σχέδια ακριβώς. Ξεκινάω να γράφω με αυτά που μου έρχονται εκείνη την στιγμή στο μυαλό και έτσι έχω και εγώ αγωνία για την ιστορία. Οπότε, κάπως έτσι γράφω, και όταν τελειώσω ξεκινάμε τις διορθώσεις. Θέλω σίγουρα πάντως να έχω αγωνία εγώ για αυτό που θα συμβεί. Είναι μία καθημερινή πάλη η συγγραφή, όπως και όλα. Θέλει πολύ προσπάθεια, θέλει ώρες, θελει βασικά να πάρεις την απόφαση να καθίσεις να ασχοληθείς, όπως και σε όλα τα πράγματα. Και γυμναστική να θέλεις να κάνεις, λες “πρέπει να κάτσω να κάνω κάμψεις”, να κατέβεις κάτω, θέλει χρόνο… που φαντάζομαι στην ηλικία σας δεν υπάρχει.

 

Υπάρχουν πολλά  παραδείγματα από μεγάλους συγγραφείς, που έλεγαν: “από τότε μέχρι τότε ησυχία, εγώ γράφω έτσι, με αυτόν τον τρόπο, θέλω να κάνω αυτό γιατί αυτή την ώρα πρέπει να την αφιερώνω σε αυτό το πράγμα”,  εσείς έχετε κάποιο πρόγραμμα; 

Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνω και λέω τώρα θα γράψω, θέλω να πιέζω τον εαυτό μου, με την καλή έννοια, δεν πιέζω τον εαυτό μου να κάνει τίποτα, να πω ότι το επόμενο τετράωρο, για τον επόμενο μήνα, για τέσσερις ώρες θα καθίσω να γράψω, γιατί είναι η ζωή μου αυτή, είναι η δουλειά μου… Σήμερα έχουμε και πάρα πολλές αποσπάσεις, θα καθίσεις να γράψεις άλλα είναι τόσο εύκολο να μιλήσεις λίγο στο instagram, λίγο καμιά δουλειά, λίγο στείλε μου εκείνο, όχι αυτό, όχι η μαμά, όχι, ξερω εγώ, η φίλη σου, τα πάντα! Το τετράωρο έτσι γίνεται μιάμιση ώρα κατευθείαν. Οπότε πρέπει κάπως να πεις “όχι, τώρα θα γραψω”. Αλλιώς δε γίνεται, γιατί η έμπνευση δε φτάνει, η δουλειά δε φτάνει μόνο, ούτε η θέληση φτάνει, χρειάζεται και χρόνος.

Η απόφαση σας είναι η μόνιμη κατοικία σας να είναι στην Αθήνα, έτσι;

Στην Αθήνα μένω εδώ και 13 χρόνια. Αλλα μου αρεσει και αυτό που λένε κοσμοπολίτης. Πάω απο δω, πάω απο κει, ταξίδια. Είμαι από τη Λεπτοκαρυά. Σπούδασα στη θεσσαλονίκη 10 χρόνια-11…

10 χρόνια; (!)

Δε σπούδασα 10 χρόνια, έμεινα 10 χρόνια μετά τις σπουδές, δούλευα, πήγα στρατό, και μετά είπα να φύγω. Βέβαια δεν ξεχνάς ποτέ τις ρίζες σου. Στη Λεπτοκαρυά, ας πούμε, πηγαινω συχνά. Όλα αυτά που μας μεγαλώνουν, θα δείτε κι εσείς, μαζεύονται μέσα μας και γίνονται μια φωτιά που παίρνει λίγο από θάλασσα, λιγο απο βουνό, λίγο από φίλους, απο τους φίλους που δεν τους έχεις πια, από αυτούς που δε μιλάτε, απο τους έρωτες που χάθηκαν…

Από όλα τα μέρη που έχετε πάει, και τα φεστιβαλ που έχετε συμμετάσχει, ξεχωρίζετε κάποιο;

Ε, την Ξάνθη φυσικά! Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσα πολλά που καμιά φορά μπερδεύομαι και τα ξεχνάω, αλλα ξεκάθαρα έχω αγαπημένα μέρη. Τώρα θα ακουστεί κλισέ, αλλα από τα 500 μέρη που έχω επισκεφτεί το Παρίσι, ας πουμε, ήταν πολύ ωραίο. Η Ρωμη, η Τοσκάνη, η Νάπολη, ήταν φανταστικές. Τέτοια πράγματα μου αρέσουν εμένα, αλλα και κάτι περίεργα… από εξωτερικό επίσης.

 

Περίεργα;

Κάποια μέρη πιο… Πας σε ένα χωριο ας πουμε στην Τοσκάνη και έχει 9 πύργους και λες “μπήκα μέσα στο game of thrones” και έχει κρασι και κάτι τυράκια… Αλλα το πού μενεις είναι διαφορετικο απο το πού πας και τι επισκέπτεσαι…. Θα ταξιδέψετε κι εσεις και θα καταλάβετε. Καθε μερα έχει και κάτι ωραίο, πραγματικά… εκτός απο μερικά φυσικά που είναι χάλια!

Απορία: μου αρεσουν πολυ τα καπέλα που φοράτε, απο που τα παίρνετε;

Αυτο το συγκεκριμένο, το πήρα απο την Αθηνάς, στην Αθήνα, στο Μοναστηράκι.

 Δεν έχετε δηλαδη καποιο συγκεκριμένο μέρος, έχετε διάφορα.

Κοίτα, δεν είναι και πολλά τα καπελάδικα στην Αθήνα, οπότε είναι κανα δυο που παίρνω, γιατί είναι και καλά, ακριβά και καλά καπέλα, άλλο το χειμωνιάτικο που ειναι μάλλινο, αλλά και τα καλοκαιρινά μου, παρεμπιπτόντως, είναι από το Παρίσι. Είναι πάρα πολύ ωραία. Τα ημίψηλα, με τα οποία έχω και σχέση, το ένα είναι καλό, το είχα πάρει από την Αγγλια στο Notting hill, απο το παζάρι, πάρα πολύ ωραίο και παλιό, original. Αυτά τα παίρνεις και φοβάσαι να τα φορέσεις. Το άλλο είναι αυτό που κλείνει με clap, το είχα πάρει από το Βερολίνο. Είναι κρίμα που δε φοράει ο κόσμος καπέλα. Το καπέλο είναι καταπληκτικό! Και εμάς που φυσικά δεν έχουμε μαλλια, και μας ζεσταίνει το κεφάλι και πραγματικα ζεσταίνει τον χειμώνα αλλά είναι και για τον ήλιο και είναι και πολύ ωραίο στυλ.

 

Αλλα πρέπει να ταιριάζει και με τα ρούχα που φοράς, γι αυτο δεν έχεις μόνο ένα!

Ε ναι. Μπορείς να έχεις τραγιάσκα, ένα ροζ τζοκευ…

 

Στην Ξανθη όμως πού καπελάδικα…;

Εντάξει ρε παιδί μου, θα κάνετε μια βόλτα…. Καπου…! Παρεμπιπτόντως, σήμερα πηρα απο την Ξάνθη ένα κλιπ για τη γραβατα μου που γράφει TENORMAN το οποιο γλιστρισε και έφυγε… (spoiler alert: το βρηκε αργότερα) ήταν πολύ ωραίο, τώρα το κοιτούσα… καπου θα έχει πέσει στον δρόμο.

 

Από πότε ασχολείστε με την μουσική;

Απο τα 5 μου ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο στο χωριό και μετα τραγούδι έκανα από τα 18 στο Κρατικό Ωδείο.

 

Πώς το γυρίσατε στο επαγγελματικό απο το “απλά μαθαίνω’’;

Από μικρός για κάποιο λόγο ήμουν εκεί σε χορωδιες, σε όπερες, μου είχαν δώσει και έναν ρόλο στο ΚΘΒΕ, έπαιζα και σε κάτι μαγαζιά πιάνο, οπότε κατευθείαν άρχισα να βγάζω λεφτά. Οπότε σκεφτόμουν “ο,τι και να κάνω με αυτό θα ασχοληθώ”. Σπούδαζα και Ιταλικη φιλολογία αλλα δεν το ειχα ως εναλλακτική. Δε με ένοιαζε. Ούτε καν τελείωσα τη σχολή. “Θα ασχοληθώ με τη μουσική και ο,τι γίνει.”

Και η μητέρα σας τι είπε;

Αν δεν ήταν η μαμά μου να με ενθαρρύνει και να μου λέει οτι θα τα καταφέρω, δε θα τα είχα κάνει όλα αυτά. Είχα στήριξη.

 

Και πώς το βιώνετε αυτό στην Ελλάδα; Δηλαδή, ένας σύγχρονος μουσικός πώς αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν;

 

Κυρίως δυσκολίες, αλλά, κοίτα, η αλήθεια είναι πως, αν πρέπει να το κάνεις, θα βρεις τον τρόπο να το κάνεις. Αν πιστεύεις, ρε παιδί μου, σ’ αυτό το πράγμα… Ό,τι και να κάνεις, είτε θέλεις να γίνεις μουσικός, είτε π.χ. ζωγράφος. Γενικά, η ιδέα έχει για μένα σημασία: να σκεφτείς κάτι, το οποίο να είναι όσο μπορείς πρωτότυπο και διαφορετικό - κι αν δεν είναι, να κάνεις πολύ καλά αυτό που κάνεις. Δηλαδή, αν θέλεις να τραγουδήσεις όπερα, για παράδειγμα, και δεν έχεις τη φωνή, εντάξει ρε παιδί μου, κάνε κάτι άλλο. [γέλια] Είναι σα να μου λες “θέλω να γίνω αστροναύτης, αλλά δεν ξέρω μαθηματικά” ή “θέλω να γίνω πυρηνικός φυσικός, αλλά δεν ξέρω πυθαγόρειο θεώρημα”. Όταν όμως πιστεύεις ότι είσαι καλός σε κάτι, ας πούμε στη μουσική, και βάλεις στόχο να κάνεις οτιδήποτε μπορείς, θα τα καταφέρεις. Τώρα, εγώ είμαι τυχερός μέσα σ’ όλο αυτό, γιατί αυτό που κάνω διαφέρει και λίγο… οπότε, κάπως πουλάει περισσότερο…δηλαδή μπορώ και έχω δουλειά - αλλά με δυσκολία. Σε μια μπουζουκοκρατούμενη χώρα είναι πολύ δύσκολο.

 

Αυτό βέβαια δεν είναι τύχη, είναι ταλέντο.

Ταλέντο, δουλειά, πολλές θυσίες…το να μένεις πιστός σε αυτό που κάνεις. Να κρατηθείς και να πεις “Όχι, δε θα κάνω κάτι άλλο για να βγάλω παραπάνω λεφτά”. Γιατί κι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Το να λες “όχι” είναι το πιο δύσκολο. Να έρθει π.χ. ο Σαμπάνης και να σου πει “έλα παίξε” και να πεις εσύ “όχι θα συνεχίσω αυτό που κάνω”. Θέλει να επιμένεις σε εσένα. Να πεις “εγώ έχω ένα όραμα”. Επίσης, είναι και το θέμα αν θα ακολουθείς άλλους ή αν θα είσαι εσύ ο ηγέτης… Αλλά είναι δύσκολο, κακά τα ψέματα. Το να είσαι μουσικός δεν είναι εύκολο.

Έχει το τίμημά του.

Και τι δεν έχει τίμημα; Βασικά όλα αλλάζουν μεγαλώνοντας μάλλον, δεν ξέρω. Χρόνια με τα χρόνια. Αλλά πάλι, φτάνεις σε ένα σημείο που, όπως εγώ, λέω αυτά που έλεγα όταν ήμουν 15 χρονών. Δηλαδή τώρα, μετά από 8 χρόνια…[γέλια]

Και μια που λέμε για το πώς μεγαλώνουμε, τι θα λέγατε σε κάποιον σαν εμάς που θέλει να αρχίσει να ασχολείται πιο σοβαρά με τη μουσική, να προσπαθήσει να ζήσει από’ αυτήν;

Θα έλεγα εννοείται, να ζήσει από αυτό. Γιατί όχι;

 

Πόσο ριψοκίνδυνη είναι μια τέτοια περιοδεία στην Ελλάδα; Να έρθετε, δηλαδή, στην Ξάνθη, που ο κόσμος δε σας ξέρει - και χωρίς προπώληση μάλιστα.

Ναι, δεν είχε προπώληση ε; Τι να πω, δεν ξέρω… Πάει “όποιος έρθει την ώρα εκείνη”; Κοίτα, θα σου πω τι γίνεται. Είναι ριψοκίνδυνο. Και είναι και κουραστικό. Δηλαδή πρέπει να πάρεις το αεροπλάνο, να πας, να φτάσεις, να είσαι μακριά απ’ το σπίτι σου… Όμως είναι και μια περιπέτεια. Κι αν δε ρισκάρεις κι όλας, δεν το έχεις ζήσει πλήρως. Την περασμένη εβδομάδα, ας πούμε, ήμουνα στην Κρήτη, που πήγα πάλι παίρνοντας το ρίσκο, όμως είχε πολύ κόσμο που μάλιστα εκτίμησε αυτό το διαφορετικο στυλ και έτσι πέρασαν πάρα  πολύ ωραία όλοι. Είμαι πολύ χαρούμενος γενικά γι’ αυτήν την παράσταση, γιατί πάει πάρα πολύ καλά, ο κόσμος περνάει φανταστικά…

Θέλω να σου πω ότι εκεί πέρα ας πούμε πήγα και τα λεφτά ήταν καλά, ισάξια ας πούμε με έναν μισθό δημοσίου υπαλλήλου κι αυτό σε δύο συναυλίες. Αυτό θέλω να πω, ότι καμιά φορά αξίζει. Και μετά ας πούμε λες “θα πάω στην Ξάνθη” - και μπορεί να γυρίσω και χωρίς λεφτά. Δεν έχει σημασία, μαθαίνεις, ξέρεις, από όλα αυτά. Μπορεί και να πάει καλά. Εξαρτάται από το τι θέλεις. Τώρα, αν κάποιος δεν μπορεί την αβεβαιότητα, δεν το αντέχει αυτό το πράγμα, είναι άλλο. Δεν είναι εύκολη δουλειά.

 

Ρωτάμε, γιατί στο Nostos, μέσω του προγράμματος, τις περισσότερες συναυλίες προσπαθούμε να τις καλύψουμε. Έχουμε δει πολλές φορές να έρχονται πολύ ταλαντούχα σχήματα και να παίζουν για πολύ λίγο κόσμο, 10-15 άτομα. Δηλαδή, για τον μουσικό ο οποίος, όπως λες, δεν ακολουθεί τον εύκολο δρόμο, είναι ένας Γολγοθάς - και ένα ρίσκο. 

Ναι, σίγουρα είναι ρίσκο. Εγώ ευελπιστώ ότι κάποιος θα το μάθει και θα πει ρε παιδί μου “αξιζει να το δω αυτό, αξίζει να πληρώσω το εισιτήριο”. Δηλαδή στην Ξάνθη για παράδειγμα είναι 5€ το εισιτήριο. Για μένα, 5€ δεν είναι τίποτα. Στην Κρήτη ας πούμε, είχε 12€ το εισιτήριο και ήρθαν 150 άτομα στις δυο μέρες. Θα μου πεις, στην Κρήτη είχα φτιάξει ένα καλύτερο κοινό με τα χρόνια. Εδώ όποτε παίζαμε, για τόσους παίζαμε, 50, 70 άτομα…80 μπορεί να είχαμε μία φορά; Τώρα λες καραντίνες, δεν είναι Opera Chaotique, αλλά ξέρω ‘γω, θα ρισκάρω και όπου βγει.

Η Lady Gaga έχει πει ότι είτε παίζεις για έναν είτε παίζεις για 100.000 έχεις την ίδια διάθεση, το ίδιο effort, την ίδια όρεξη…

Συμφωνώ.

 

Νιώθω ότι όταν βλέπεις οτι το κοινό δεν ανταποκρίνεται χάνεις τη διάθεση να ανταποδώσεις στο 100%.

Λογικό είναι. Αν βλέπεις ότι κάνεις μια τέτοια παράσταση που είναι διαδραστική και βλέπεις ότι το κοινό δεν… αν και σπάνια τυχαίνει, δεν θυμάμαι πότε έτυχε.

Δύσκολο να μείνει ασυγκίνητος κάποιος. Πρέπει να έχεις παντελή έλλειψη του χιούμορ

Πολλές φορές παίζω με το ότι το κοινό έρχεται με το ζόρι και πολλοί τυχαίνει και έρχονται. Γι αυτο μπαίνει και το εισιτήριο, για να μην τυχαίνει. Το καλύτερο κοπλιμέντο είναι όταν έρχεται ο άλλος κουρασμένος, εκνευρισμένος και περνάει δύο ώρες τέλεια. Δεν είναι μόνο το γέλιο, είναι όλη η ατμόσφαιρα που προσφέρεις. Αλλα αυτό δεν μπορεί να πετυχαίνει πάντα γιατί είναι άνθρωποι που δεν ακούν καθόλου τέτοια μουσική. Αν και παίζω διαφορα μέσα, και δικα μου και άλλα σε αυτήν την παράσταση. Σήμερα θα πει και η Μάρα δυο κομμάτια, κάνει και τραγούδι στο ωδείο. (...) Αν θέλετε κάτι οτιδήποτε παιδια πείτε μου, κάτι μουσικό. Απο σας τραγουδάει κανείς σολο;

Εμένα ήρθε ο καθηγητής της ηλεκτρικής και μου λέει «είσαι ο Χαράλαμπος ο Παπαδόπουλος;» και λέω ναι. «Μου είπε ο κύριος Τρακάκης ίσως ότι μπορείς να τραγουδήσεις, σε θέλω στο σύνολό μου.»

Άντε ρε συ… λοιπόν πρόσεξε, όταν ήμουν Δευτέρα λυκείου, σαν κι εσάς, πήγα πιάνο και κάναμε ένα εμβατήριο, δεν θυμάμαι πώς το λένε. Μου λέει λοιπόν αυτός της μουσικής «δεν έχουμε κάποιον να πει δύο τραγούδια!». Εγώ έπαιζα πιάνο, έκανα και ντραμς και λέω «μπορώ να τα πω εγώ.» Έτσι ξεκίνησα να τραγουδάω. Ξεκινάω λοιπόν, κι εγώ στην ηλικία σας είχα πάρα πολλά σπυριά, και επειδή άκουγα στο σχολείο μου στο Λιτόχωρο που πήγαινα κλασική μουσική, εγώ ήμουν φαν του Τσαϊκόφσκι, και με κορόιδευαν όλοι για να πω την αλήθεια. Οπότε λέω αυτά τα δύο τραγούδια, το “My Religion” είχα πει και το “Soldiers of Fortune”, ενώ εγώ δεν τραγουδούσα μόνο πιάνο έπαιζα και ξαφνικά είδε ο καθηγητής μου ένα κάτι και μου έλεγαν όλοι «έχεις καλή φωνή» και λέω «ναι;». Και μετά πήγα και έκανα μαθήματα και όταν πήγα μετά στο κρατικό έλεγα ότι μου άρεσε πολύ το τραγούδι είναι πολύ ωραία έκφραση, όλοι πρέπει να τραγουδάμε. Οπότε κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ, εντελώς κουλό!

Λοιπόν, έχουμε και τη Μάρα εδώ, ας ρωτήσουμε και τη Μάρα. Μας είπαν ότι είσαι από Ξάνθη

Μένω στην Ξάνθη, είμαι από την Αθήνα.

Και με τη μουσική ποια είναι η σχέση σου, πώς ξεκίνησε;

Και εγώ εκεί κάπου στο λύκειο ξεκίνησα. Τραγουδούσα από μικρή, ήμουν σε χορωδίες, αλλά εκεί στο λύκειο άρχισα να ανακαλύπτω τη φωνή μου και τα μαθήματα. Εμένα το όργανό μου είναι αποκλειστικά η φωνή, παίζω λίγο πιάνο, αλλά έχω ασχοληθεί κυρίως με τη φωνή.

Αθήνα πού ήσουν;

Από το Φάληρο είμαι.

Δεν πήγες σε μουσικό σχολείο δηλαδή.

Όχι, δεν πήγα, αλλά ήμουν στο ελληνικό ωδείο στο Μαρούσι. Και μετά αφού πήρα το δίπλωμά μου συνέχισα κάνω μαθήματα με την Τζίνα, την σοπράνο. Εδώ δουλεύω σαν καθηγήτρια. Έχω δικό μου εργαστήρι στην Παλιά Πόλη και δουλεύω σε διάφορα ωδεία, δουλεύω σε ένα στην Κομοτηνή ας πούμε.

Και με τον Γιώργο πώς καταλήξατε;

Με τον Γιώργο έχουμε ξανασυνεργαστεί την προηγούμενη φορά που ήρθε. Η συνάντηση προέκυψε μέσω του Μιχάλη.

 

Ακολούθησε μια όμορφη συζήτηση για τους αγαπημένους καθηγητές των δύο καλλιτεχνών και η συνέντευξη έληξε κάπου εκεί. Η συναυλία κράτησε περίπου 2 ώρες και όλοι πέρασαν πολύ όμορφα. Παρακάτω παραθέτουμε μερικά βίντεο και φωτογραφίες από την παράσταση.

Στη συνέντευξη συμμετείχαν οι μαθητές Κωνσταντίνος Π., Κωνσταντίνος Γ., Χαράλαμπος Π., Νικολέτα Α., Αγγελική Π. και Ολυμπία Κ.

Συνέντευξη Μαζόχα

 Ο Τζίμης Πολιούδης είναι ο άνθρωπος πίσω από το Mazoha και το Vagina Lips, δύο εναλλακτικά πρότζεκτ της σύγχρονης σκηνής, το ένα ελληνόφωνο και το άλλο αγγλόφωνο, με post-punk και darkwave ακούσματα. Τα τραγούδια που τον προώθησαν και τον έκαναν λίγο πιο γνωστό ήταν το Λούτρινο και το Είναι Ωραία να Πεθαίνουμε Παρέα το 2020. Έχει κυκλοφορήσει 4 δίσκους, 1 EP και 3 single με το Μαζόχα και 6 δίκσκους με το Vagina Lips. Πριν το live του (ως Mazoha) στον Νόστο στις 14/1, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια κουβέντα μαζί του και να μάθουμε περισσότερα γι' αυτόν

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική;

 – Πρώτη επαφή με τη μουσική σαν ακροατής ή σαν παίκτης;

Και τα δύο.

 – Σαν ακροατής από πάρα πολύ μικρός, από έξι χρονών, κάπου εκεί. Άκουγα κασέτες του μεγαλύτερου αδελφού, από 6-10 χρονών. Και είχε από Depeche Mode, Michael Jackson (τα κλασικά), χιπ-χοπ ας πούμε, NWA, Cypress Hill, Public Enemy, είχε Nirvana, που ακουγόταν παντού και ήταν της γενιάς μας.

 Πριν γίνει brand?

- Πριν γίνει brand, ναι. Πάνω κάτω αυτοί, και Smiths, όλα αυτά που ήταν τότε. Σαν παίκτης, γύρω στα 15 ξεκίνησα. Εγώ ντράμερ ήθελα να γίνω, το κλασσικό, αλλά πού να πεις να σου αγοράσουν ντραμς και να κάνεις τέλος πάντων μαθήματα. Και είχα μια κιθάρα, πάλι από τον αδερφό μου το μεγάλο, κλασική που είχε ξεμείνει σπίτι – έπαιζα μπάσο, δεν ήξερα. Αλλά έγραφα τραγούδια. Τα πρώτα τραγούδια τα έγγραφα χωρίς να ξέρω να παίζω, με το μυαλό μου τα έγγραφα, ελληνόφωνα στην αρχή. Μετά πήγα ιδιαίτερα σε ένα δάσκαλο πέντε μήνες έμαθα τα βασικά, και μετά τα παράτησα. Αλλά κατευθείαν ξεκίνησα να γράφω τραγούδια δικά μου. Δηλαδή, από τη μέρα «ένα».

 

Πώς αποφάσισες να αρχίσεις να βγάζεις τη μουσική σου προς τα έξω;

– Επαγγελματικά, πέρασαν πολλά χρόνια για να συμβεί αυτό. Δηλαδή, πήγα σπούδασα, δεν τελείωσα, έκανα όλα αυτά τα οποία βοήθησαν μετά. Ξεκίνησα με το κλασσικό, με την διαδικασία των συγκροτημάτων, στην αρχή με παιδικούς μου φίλους. Κατεβαίναμε στην Θεσσαλονίκη και ηχογραφούσαμε, γιατί από Γιαννιτσά που ήμουνα εγώ και πήγαινα σχολείο, ήμασταν δίπλα. Κατεβαίναμε ηχογραφούσαμε demo αλλά ήμασταν πάρα πολύ παραγωγικοί, δηλαδή αυτό που κάνω τώρα το έκανα και τότε. Απλά δε βγάζαμε δίσκους. Δηλαδή, τα κομμάτια υπήρχανε και τα δουλεύαμε και τα παίζαμε. Μετά φύγανε αυτοί (παιδικοί φίλοι) για σπουδές σε άλλες πόλεις. Εγώ σε άλλη πόλη. Πήγα στη Λάρισα, έκανα πάλι μπάντα - ήμουνα μια ζωή σε μπάντες, είχα βγάλει και επίσημα δισκογραφία με άλλο όνομα, το οποίο δεν έχει σημασία, έχει κοπεί.

 

Έχει σημασία. Με ποιό όνομα;

- Σαν Κιντ Γκάλαξ, αλλά δεν θέλω να το συζητάω, προτιμώ να μην μιλήσω γι’ αυτό, με έχει τραυματίσει ψυχολογικά αυτή εμπειρία. Γιατί είναι μια συνέντευξη 2 ωρών μόνο γι’ αυτό το σκηνικό. Γιατί έγινε λάθος όλο το πράγμα και δεν με αντιπροσώπευε και ηχητικά και αισθητικά, και έπεσε πολύ χρήμα. Και από τη δική μου και από της εταιρείας που ήμουνα. Οπότε είναι λίγο μπερδεμένο. Σκέψου ότι δεν έχω κανένα αντίτυπο από τότε. Δηλαδή, τόσο το έχω αποκηρύξει. Ενώ τα τραγούδια ήταν καλά, απλά δεν ήταν καλό όλο το υπόλοιπο. Εγώ γενικά το ’χω, μπορώ κατά παραγγελία, να σας γράψω 15 τραγούδια σ’ ένα ύφος πάνω κάτω το ’χω να το κάνω. Γι’ αυτό τώρα που έχει μεγαλώσει φάση, κυρίως στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, και μάλλον θα μεγαλώσει κι άλλο, για μένα και κάποια ακόμη παιδιά, εγώ δεν κινδυνεύω να χάσω το μουσικό μου ύφος και έτσι γιατί είμαι μεγάλος πλέον, ξέρω πως να το χειριστώ αυτό το πράγμα. Δεν είμαι 25, είμαι 41 χρόνων. Άμα μου συνέβαινε αυτό στα 25, δεν θα ήξερα πως θα το χειριστώ, ακόμη κι αυτή τη συνέντευξη - που δε νομίζω γιατί η βάση του ανθρώπου είναι ίδια με τα χρόνια. Ξέρεις, γίνεσαι πιο υπομονετικός και τα λοιπά, αλλά η βάση είναι ίδια από την μέρα «ένα» κι αυτή νομίζω. Και πάνω κάτω αυτό δηλαδή, σαν παίκτης. Από το 16 είμαι μόνος, πρώτα με το Vagina το αγγλόφωνο και μετά με το Mazoha που έγινε το ‘17.

 

Και η μετάβαση πώς έγινε;

– Δεν έγινε μετάβαση, ήταν παράλληλα. Απλά ήθελα το "Μαζόχα" να είναι διαφορετικό, να διαφοροποιείται και από την γλώσσα, που στην αρχή διαφοροποιούνταν. Δηλαδή, ήταν αγγλόφωνα τα πρώτα δύο κομμάτια, τα πρώτα, άλμπουμ ήταν αγγλόφωνα των "Μαζόχα". Και μου λέει ένας φίλος μου: «Εσύ, σαν Vagina κάν’ το ελληνόφωνο και αφού το έχεις με τα ελληνικά». Αφού είναι η μητρική γλώσσα. Μπορεί να έχουμε proficiency αλλά το πήραμε πριν τους δεινόσαυρους. Οπότε άμα δεν θα μιλάς, δεν το εξασκείς ας πούμε, δεν. Και έτσι έγινε, ενώ με το Vagina μέχρι και το ‘19 ήταν αυτό που έφερνε χρήματα στο σπίτι. Δηλαδή, πήγα Γαλλία, έκανα ωραίες φάσεις και με καλά φράγκα, επειδή ήμουνα μόνος, έκανα ό,τι ήθελα. Δε χρειαζόταν δηλαδή να ρωτήσω “band mates” γιατί ήμουν μόνος. Πλέον τα ηχογραφώ σπίτι, αφού έχω τις γνώσεις κλπ κλπ.

Το Μαζόχα πώς προέκυψε όμως?

-Εγώ τότε έπαιζα πάρα πολύ DJ, μια μέρα την εβδομάδα σ’ ένα μαγαζί που ήμουν τότε… Άκουγα κι ελληνικά φουλ από μικρός, απ’ όλες τις μπάντες, κυρίως punk όμως κτλ. Εκείνη την περίοδο που έκανα DJ άκουγα και πολύ dark wave ελληνικό και ήθελα να κάνω μουσική που να μπορώ να την παίζω και εκεί, να ταιριάζει με τη φάση, αλλά ήθελα να πω και πράγματα τα οποία δεν μπορούσα στα αγγλικά, να εκτονωθώ δηλαδή.

 

Και το όνομα πώς ήρθε?

-Ήμουνα σε μια μπάντα που έπαιζα μπάσο, ήμουν ο πιο μικρός σε ηλικία και επειδή είμαι ιδιαίτερη περίπτωση σαν άτομο μου έλεγε ο ντράμερ που ήταν φίλος μου "εσύ πρέπει να βγάλεις ένα όνομα μαζόχα από την Καίτη Μαζόχα να παίζεις τα δικά σου". Το κράτησα εγώ,  δεν την ήξερα τη γυναίκα και μετά μου άρεσε έτσι όπως έκανα το logo. Το πήγα κοινονικοπολιτικά,  δηλαδή ότι όλα πάνε στραβά και κάνεις δεν κάνει τίποτα γιατί κατά βάθος μας αρέσει , δεν εξηγείται αλλιώς. Έχει κοινονικοπολιτική προσέγγιση και χιουμοριστική , δεν έχει σχέση με σεξουαλική προσέγγιση. Όπως και το vagina, δεν φοβήθηκα πότε μην ακούσω σεξιστικά σχόλια. Εγώ προέρχομαι από μητριαρχικό περιβάλλον και έχω μάθει να μην βάζω το χέρι μου στην φωτιά για κανέναν, αυτό μου έχει μάθει η ζωή.

 

Θα μπορούσες να συγκρίνεις τα δύο project?

-Το Μazoha με ρίχνει πάρα πολύ ειδικά στις πρόβες επειδή ακούω τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω 100% τι λέω,  γιατί το λέω,  πού αναφέρομαι. Δηλαδή αν μπορούσα να τα ξεχωρίσω θα έλεγα ότι το Μazoha είναι πιο μαύρο,  πιο σκοτεινό σαν θεματολογία ενώ το Vagina, παρόλο που είναι και αυτό σκοτεινό είναι πιο αισιόδοξο σαν vibe.

 

Έχουμε γνωρίσει αρκετά παιδιά τα οποία κάνουν και 2 και 3 δουλειές κλπ…

- Κι εγώ το έχω κάνει αυτό. Είχα ένα studio πριν από δέκα χρόνια και είχα να πληρώνω  ενοίκιο studio, ενοίκιο σπιτιού και την έβγαζα με 5€ τη βδομάδα. Για μένα, θέλει απ’ όλα· θέλει να είσαι καλός σ’ αυτό που κάνεις, γιατί ό,τι είναι καλό δεν χάνεται, εγώ είμαι αυτής της άποψης, θέλει να ξέρεις τον λόγο που το κάνεις και να μην το κάνεις επειδή είναι “μόδα”, είναι “κάτι”, να το κάνεις επειδή το θέλεις.

 

Με την εταιρία σου πώς αισθάνεσαι? Την Inner Ear?

-Εντάξει είμαστε φίλοι. Εμένα δεν με εξυπηρετεί κάπου η εταιρία προσωπικά, γιατί γενικά είμαι ιδιαίτερη περίπτωση. 20 χρόνια δούλευα στον χώρο, είχαμε και μαγαζί που στήναμε live, ξέρω πώς γίνεται η δουλειά και ήξερα κόσμο πάντα, δεν με δικτύωσε αυτή κάπως. Με βοηθάει στο ότι δεν χρειάζεται να ασχολούμαι με την κυκλοφορία του βινυλίου.

 

Α μπράβο! Πες μας πού σε βοηθάει η εταιρία.

-Με βοηθάει στο να μην έχω στο κεφάλι μου αυτό, αλλά θα μπορούσα να το κάνω και μόνος. Δηλαδή, πλέον με την εταιρία, παρόλο που είμαστε φίλοι και έχουμε κατανόηση… Το πράγμα είναι οικονομικό, τελείως. Δηλαδή, θα κάνουμε τώρα αναπροσαρμογή και (γιατί παίρνω εγώ κάποια χρήματα) άμα δεν μου προσφέρουν περισσότερα, δε με εξυπηρετεί, συμφέρει να το κάνω όλο μόνος μου, ακόμα και την παραγγελία των βινυλίων. Γενικά, άμα θες να κάνεις κάτι σωστά, καλό είναι να το κάνει κάποιος για σένα -για να φαίνεται πιο σωστό-, αλλά μπορείς και μόνος. Δηλαδή εγώ το ‘χω κάνει και μόνος και δεν… δεν χρειάστηκε να κυνηγήσω την εταιρία, αυτή με κυνήγησε. Την κυνήγησα βέβαια κάποτε, έφαγα άκυρο, μετά το πήρα προσωπικά, μου βγήκε το κόμπλεξ… Η εταιρία βοηθάει κάποιον που είναι ακόμα μικρός, δεν έχει άκρες κλπ, του δίνει ένα σκούντηγμα· με το να στέλνει τα δελτία τύπου, να εξασφαλίζει ένα κοινό π.χ. της Inner Ear ή όποιας εταιρίας, που βγάζει παιδιά παρεμφερή σε ύφος· και με το να σε συστήσει σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Αλλά ούτε θα σου κλείσει live, ούτε σου εγγυάται όλο αυτό περισσότερο κόσμο στα live, αυτό το κάνεις μόνος σου.

Και γενικά εγώ πιστεύω ότι αυτοί που πάνε καλά είναι αυτοί που είναι αληθινοί σε αυτό που κάνουν, δεν έχει σημασία το αν είσαι καλός ή κακός, το θέμα είναι να είσαι αληθινός. Γιατί είναι πολύ μικρό το κοινό που εξυπηρετεί αυτά τα πράγματα, αυτό το στυλ – δηλαδή άντε να ‘ναι 5.000 άτομα σ’ όλη την Ελλάδα, και τους μισούς απ’ αυτούς και παραπάνω πρέπει να τους ξέρω προσωπικά πλέον. Δηλαδή δεν είναι και τόσο μεγάλο…από το show-sell μόνο τους μαθαίνεις όλους εύκολα, να εδώ τα παιδιά ας πούμε τα έμαθα. Άντε άλλοι εκατό να είναι σήμερα στο live, maximum.

Το εξωτερικό πόσο σε βοήθησε?

-Το εξωτερικό? Ήμουν κι εκεί τυχερός, γιατί με γούσταρε ένας Γάλλος που κάνει τέτοια πράγματα φοβερά και έσκασε χρήμα, με πήρε και μου ‘κανε δυο πολύ ωραίες παραγωγές.

 

Υπάρχει χρήμα εκεί?

-Στη Γαλλία υπήρχε ας πούμε.

Γενικά ρε παιδί μου, εγώ είμαι σε σημείο που ζω απ’ τη μουσική, εδώ και δύο χρόνια – από το ελληνόφωνο. Παίζω όμως πολύ συχνά, είμαι και πολύ παραγωγικός και πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό, γιατί είναι τόσο fast-food η όλη φάση (που έχει και τα καλά του και τα κακά του), που αν δε βγάλεις κάτι για έναν χρόνο είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Τώρα, αν αυτό το κάτι θα είναι με τη μορφή δίσκου ή single ή EP και αν θα είναι digital ή physical δεν ξέρω εάν έχει τόση σημασία. Δηλαδή κι εμένα, η δυναμική που έχω με το βινύλιο π.χ. δεν ξέρω αν αξίζει. Αν αξίζει να σκας τώρα τόσα λεφτά και να βγάζεις 300 βινύλια τον χρόνο, όταν ο κόσμος στα live σου είναι 17-25 χρονών σαν εμένα. Αυτές οι ηλικίες δεν αγοράζουν δίσκους τόσο φανατικά· υπάρχουν σίγουρα κάποιοι, αλλά… στο αγγλόφωνο ας πούμε υπάρχει πιο μεγάλη αγοραστική δύναμη, γιατί πιάνει πιο μεγάλο κοινό, πιο μεγάλες ηλικίες. Μπορεί δηλαδή να φτάσει και στους 40+ το Vagina, επειδή εκεί παίζω…πιο κοντά ίσως και σ’ αυτές τις ηλικίες, που αυτές είναι που θα αγοράσουν το βινύλιο.

Αλλά οκ, είναι μια επένδυση κι αυτό. Εγώ βγάζω και νιώθω καλύτερα με τα μπλουζάκια από το merch. Γενικά είναι ακριβό μωρέ το βινύλιο – και τώρα έχει ακριβύνει άλλα 5€. Ένα βινύλιο δικό μου κάνει στο δισκοπωλείο 25€ το μαύρο και 27€ το χρωματιστό. Εγώ μπορώ να το δώσω 20€, δεν μπορώ πιο κάτω, γιατί παίρνει και η εταιρία χρήμα, πάνω από το 50% με το deal που έχω εγώ προσωπικά, άρα αν το δώσω 15€ απλά για να φύγει, δεν θα βγάλω τίποτα. Ενώ αν το βγάλω μόνος (γιατί έχω τη δυνατότητα να κόψω 300 αντίτυπα μόνος μου), μπορώ να το δίνω 15, και 10 μπορώ, δεν με ενδιαφέρει, γιατί τα έξοδά μου σίγουρα θα τα βγάλω. Οπότε επιλέγεις λίγο πώς το πας, πώς το κάνεις. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες γενικά. Κανόνας είναι, για μένα, να έχεις συνέπεια σ’ αυτό που κάνεις και να παίρνεις πολύ σοβαρά τον εαυτό σου, να είσαι δηλαδή ο μεγαλύτερος φαν σου, γιατί αλλιώς δεν προχωράς. Δηλαδή να έχεις πυγμή ρε παιδί μου, γιατί είναι τόσο εύκολο πλέον, με τόση πληροφορία που υπάρχει, να χαθείς.

 

Πως βλέπεις την σχέση σου με το κοινό σου;

-Νομίζω ότι είναι πολύ καλή. Γουστάρω εγώ, γουστάρει και το κοινό. Είμαι αυτό που λέω ο cool θείος με την νεολαία. Μπορεί να είμαι 41 χρονών αλλά νιώθω 16 ακόμα και νομίζω ότι αυτό βγαίνει κιόλας. Όποτε και να έρθεις να μου μιλήσεις θα σου μιλήσω με τον ίδιο τρόπο.  Δεν το παίζω κάποιος,  αυτός είμαι. 

 

Πως είναι για σένα η διαδικασία του να γράφεις ένα κομμάτι;

-Ωραία ερώτηση επειδή έχω περάσει από όλες τις διαδικασίες. Τα τελευταία δύο χρόνια γράφω πρώτα το beat και πάνω σε αυτό τους στίχους και μουσική. Παλιότερα έπαιζα πολύ,  ξυπνούσα και έλεγα θα προσπαθήσω να γράψω πέντε τραγούδια. Πλέον στίχους γράψω τελείως συνειρμικά και δεν καταλαβαίνω εκείνη την ώρα τι γράφω.  Το καταλαβαίνω αφού το ακούσω μετά από καιρό.  Οι στίχοι ντύνουν πάντα με ένα τραγούδι, είναι το τελευταίο πράγμα που κάνω, αλλά μου βγαίνει γρήγορα· δηλαδή δεν το κουράζω πολύ, στο δεκάλεπτο. Άμα το κουράσω, χάθηκε, άστο.

  Για τους στίχους αυτό. Παλιότερα δεν ασχολιόμουν με την παραγωγή, που το ‘χω μετανιώσει. Ας πούμε, στο Vagina το ‘κανα σε πολλά κομμάτια, γιατί ήμουνα πάλι της άποψης “Άστο έτσι όπως είναι, όπως βγήκε, μην το κουράσεις”. Δεν είναι πάντα σωστό αυτό. Αλλά στους στίχους το κάνω, ακόμη και τώρα.

Παραγωγή εσύ κάνεις?

  Ναι. Και πιστεύω σ’ ένα χρόνο από τώρα θα τα κάνω μόνος μου όλα, και την μίξη και το mastering. Δεν έχω τον κατάλληλο εξοπλισμό ακόμη. Αλλά παραγωγή όταν λέμε, είναι όλο: το songwriting, τα εφέ, όλα αυτά δικά μου, ναι.

 

Από πού παίρνεις έμπνευση?

  Από την καθημερινότητά μου και από την καθημερινότητα την γενική. Απ’ όλα αυτά που συμβαίνουνε τριγύρω. Είμαι σαν σφουγγάρι, ρουφάω τα πάντα· όλα τα αρνητικά συνήθως, αλλά…

Δηλαδή από προσωπικά βιώματα…?

  Ναι ναι, έχω… πολύ πράμα· και δεν σταματάν ποτέ να έρχονται κι άλλα. Απ’ αυτό, δηλαδή δεν έχω έλλειψη. Μπορεί να ‘μαι και όντως μαζόχα, δηλαδή να αφήνω τον εαυτό μου να μπαίνει σε δύσκολες καταστάσεις, για να το πω μετά. Το ‘χω σκεφτεί κι αυτό, δεν ξέρω, δεν έχω καταλήξει.

Μπορεί να είχε εντέλει δίκιο ο ντράμερ δηλαδή.

Ο ντράμερ ναι, έβλεπε μπροστά!

 

Απ’ ό,τι έχεις γράψει ως τώρα, μπορείς να πεις ότι έχεις ένα αγαπημένο κομμάτι, έναν αγαπημένο δίσκο?

  Έχω, αλλά δεν είναι το κριτήριο μουσικό. Σίγουρα έχω – όλοι έχουνε. Ας πούμε έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου το “Αθανασία”, από το Vagina Lips. Ήταν το πρώτο άλμπουμ που “έσπασε το φράγμα” και μ’ έκανε λίγο πιο γνωστό. Κι είχε γραφτεί πολύ βιαστικά. Είχα μπει στο σπίτι του κολλητού μου και σε τρεις μέρες το κάναμε, χωρίς να έχω σχεδόν τίποτα έτοιμο από πιο πριν. Το ‘νιωθα ρε παιδί μου. Ναι, αυτό είναι που έχει ξεχωριστή θέση· όλα τα password μου έχουν αυτή τη λέξη και άλλους αριθμούς ας πούμε, το κλασικό. Μετά, από τραγούδια… Ας πούμε, στο Μαζόχα το κλασικό είναι το Δεν Πειράζει. Απ’ τα δικά μου αγαπημένα - είναι σίγουρα μες στην τριάδα.

  Αλλά σχεδόν πάντα καταλαβαίνω εγώ ποιο θα κάνει γκελ στον κόσμο – ενώ η εταιρία πάντα πέφτει έξω. Έχω κι άλλα αγαπημένα, αλλά ας πούμε τώρα ένα άλμπουμ κι ένα τραγούδι, μην το χαώσουμε.

 

Το είδος μουσικής με το οποίο ασχολείσαι θεωρείται γενικά αρκετά underground. Την απήχηση που έχεις την περίμενες, ή ήταν κάτι που δεν σε απασχόλησε καν?

  Κοίταξε, δεν με απασχολούσε. Δηλαδή δεν το κάνω με αυτό το κριτήριο. Αλλά σίγουρα είναι μεγάλη μου ικανοποίηση - πέρα από το οικονομικό κομμάτι. Δεν το βγάζω αυτό απ’ έξω, το ότι μπορώ και ζω απ’ αυτό το πράγμα, εννοείται, μην τρελαθούμε. Γιατί σου λέω, εγώ ακόμη δεν έχω πάρει τα λεφτά που έχω ρίξει στη μουσική πίσω, παρόλο που ζω απ’ αυτήν. Γιατί έχω ρίξει πολύ χρήμα, επειδή είμαι πολλά χρόνια κι έχω κάνει… αυτά που έλεγα και πριν και στον καθηγητή σας και που… τέλος πάντων.

…μέχρι να σπάσει και να γίνεις πιο γνωστός.

  Καλά, δεν θεωρώ ότι είμαι γνωστός, σε καμία περίπτωση, αλλά τέλος πάντων. Όταν δεν θα πληρώνω πουθενά τίποτα και θα με κερνάνε, τότε θα θεωρήσω ότι είμαι γνωστός!

 Αλλά σοβαρά μιλώντας… δεν θυμάμαι ποια ήταν η ερώτηση. Για πες πάλι?

 

Αν περίμενες την απήχηση ή αν δεν σ’ ένοιαζε.

 Α, όχι. Όχι, δεν την περίμενα, αλλά το ήθελα. Κατά βάθος, μέσα μου το ήξερα ότι το ήθελα, αλλά δεν το περίμενα. Ειδικά με το ελληνόφωνο. Για ακολουθούσα το κλασικό, το κλισέ, το όνειρο του αγγλόφωνου και να κάνεις φάση…κατάλαβες? Ενώ τώρα μου ‘χει φύγει.

 Οπότε το ελληνόφωνο, δεν ξέρω έγινε μια μαγική…ήταν οι σωστές συνθήκες τη σωστή στιγμή. Βγήκαν τέσσερις-πέντε δίσκοι που βοήθησαν, τέσσερα-πέντε άτομα δηλαδή. Μπορώ να σου πω και ποιοι ήταν που έδωσαν το σπρώξιμο. Αλλά δε θα το κάνω. Άσε. Ας το κάνουν αυτοί που τους βγάλαν.

 

Τα vibes, το ύφος στη μουσική σου, βγαίνουν αυθόρμητα?

Ναι, όλα. Ενστικτωδώς.

 

Δεν έχεις δηλαδή μια ιδέα και λες “Θα γράψω τέτοιο τραγούδι, με τέτοιους στίχους, με τέτοιο vibe”?

Πολύ ωραία ερώτηση!

  Όταν λέω conceptual album, αυτό εννοώ εγώ: μπορεί να μην δένει μουσικά μαζί τόσο πολύ, αλλά το καταλαβαίνεις, φαίνεται ότι υπάρχει ένα concept κοινό από πίσω.

  Ας πούμε, το Τώρα Χορός είναι εντελώς conceptual album, παρόλο που τα κομμάτια είναι λες και βγήκαν από τρεις διαφορετικές μπάντες. Έχει Το Πουτανάκι Σου ας πούμε, που είναι χαζό-ποπ τραγούδι, ρομαντζάδα, λίγο τρολ, λίγο τέτοιο, έχει το Ονειρεύομαι Μωρό Μου, που είναι μες στα αγαπημένα που από το Μαζόχα, που είναι shoegaze rap στην ουσία· έχει κιθάρα shoegaze και έχει και ραπάρισμα από πίσω. Έχει ας πούμε το Τώρα Χορός, που είναι fun, είναι χαρούμενο τραγούδι – δύσκολο να γράψεις χαρούμενο τραγούδι, πιο εύκολο να γράφεις λυπητερά και τέτοια.

Αλλά όλη η φάση του δίσκου είναι ρε παιδί μου…

  Από το εξώφυλλο, που δείχνει εμένα (γιατί τον εαυτό μου μόνο μπορώ να απεικονίσω χωρίς να με κυνηγήσει κάποιος) αποκεφαλισμένο. Είναι το αντίστροφο μήνυμα… Πώς είναι το φαινόμενο της πατριαρχίας ας πούμε, με τις γυναικοκτονίες κι αυτά? Εγώ παίζω μ’ αυτό απ’ την ανάποδη, κατάλαβες? Δηλαδή ρε παιδί μου, εγώ είμαι της άποψη ότι μια μέρα, αν πάρουν οι γυναίκες την εξουσία και πούνε “Θα σκοτώσουμε όλους τους άντρες κι εσένα μαζί”, θα πω “Οκευ, το ακούω, το δέχομαι”. Δε θα φέρω αντίρρηση. Τόσο απλά. Πάνω-κάτω, μ’ αυτή την ιδέα το διάλεξα.

 

Δηλαδή δεν είναι συγκεκριμένος άνθρωπος στο εξώφυλλο, είναι η ιδέα.

Ακριβώς, δεν είναι συγκεκριμένος ρε παιδί μου, είναι αυτό, είναι η ιδέα. Η πρώην κοπέλα μου το έκανε το εξώφυλλο, δεν είναι αυτή βέβαια που με αποκεφαλίζει… Όλο το artwork κι αυτά… Κι έκανε πολλή καλή δουλειά, όλο στο χέρι, είναι φοβερό.

 Και οι ιδέες γενικά είναι δικές μου, αλλά εγώ τώρα… Να, ας πούμε θα ’θελα να μπορώ να ζωγραφίζω, είμαι άχρηστος, τελείως, δηλαδή ούτε μια ίσια γραμμή δεν μπορώ να κάνω.

Και τώρα θα μάθω και πιάνο να παίζω -σωστά-, που είναι ένα όνειρο μου, γιατί μου ταιριάζει και ξέρω να παίζω, αλλά όχι καλά.

 

Ναι, ενώ εμείς που κάνουμε τέσσερα χρόνια…

-Χειρότερος είμαι εγώ, σίγουρα. Αλλά ναι…

Δεν ξέρω αν απάντησα στην ερώτηση, υπάρχει ένα γενικό vibe, σίγουρα, και όλο αυτό το να πεις πράγματα που σε απασχολούν όπως είναι η μοναξιά, η καταπίεση, η διαφορετικότητα, γιατί αυτά τα έχω περάσει εγώ και -σε άλλες μορφές- τα περνάω και τώρα. Κυρίως για αυτά τα φαινόμενα μιλάει, για την πατριαρχία και όλα αυτά –καλώς ή κακώς. Το «Πρωταθλητής», που έγινε βίντεο κλιπ, κυκλοφόρησε την ίδια μέρα με το σκάνδαλο του (Πέτρου) Φιλιππίδη και με το “#metoo” ή με την (Σοφία) Μπεκατώρου, δεν θυμάμαι. Έκατσε έτσι το timing και εγώ λέω στον σκηνοθέτη «Ευτυχώς που βγήκε τώρα, γιατί αν έβγαινε δυο βδομάδες μετά θα έλεγαν όλοι ότι εκμεταλλεύομαι και τέτοια», και σκέφτομαι «γίναμε», θα γίνουμε και πολύ γνωστοί. Το βίντεο κλιπ είχε σαράντα χιλιάδες views το πρώτο τριήμερο, το οποίο είναι ένα μεγάλο νούμερο για εμάς και λέω θα πάμε στο εκατομμύριο σε ένα μήνα, και έχει μείνει στις πενήντα – πενήντα πέντε χιλιάδες. Τελικά, τα πράγματα που λέει μέσα δεν αφορούν τόσο πολύ κόσμο. Οπότε το βίντεοκλιπ του «Πρωταθλητής», το οποίο είναι κανονικό βίντεο κλιπ με πραγματικό σκηνοθέτη και ηθοποιούς από την ταινία που κάναμε, αν ήταν «Τώρα Χορός» το κομμάτι θα πήγαινε πολύ καλύτερα, απ’ ό, τι τώρα που λέει «καλύτερα λεσβία, καλύτερα αδερφή, παρά να είσαι μπάτσος να είσαι βουλευτής / εννιά μέτρα κάτω από τη γη στον κάθε βιαστή» (στίχοι του τραγουδιού «Πρωταθλητής»). Οπότε αν το έβλεπε άλλος πιο πονηρά, μπορεί να μην ξανασχολούταν με αυτό το πράγμα, γιατί εγώ το έκανα μία, δεν μου έκατσε –που δεν το έκανα επίτηδες, έτυχε-, αλλά τώρα εγώ επίτηδες παίζω με αυτό παραπάνω, γιατί πρέπει κάποιος να τα πει αυτά τα πράγματα. Εμένα πάντα στη ζωή μου με περνούσαν πάρα πολλοί για γκέι ας πούμε, το έχω βαρεθεί αυτό το πράγμα από δεκαπέντε χρονών. Έχω φάει πόρτα στη ζωή μου από ροκάδικο, γιατί ήμουν indie, πολύ πολύχρωμος σε ρούχα και τέτοια, βλακείες τώρα σου λέω, τα πολύ απλά. Οπότε κάπως έτσι είναι. Δεν ξέρω αν απάντησα, νομίζω έχω απαντήσει.

 

Σε μια συνέντευξη είχες πει ότι τα τραγούδια είναι για εσένα τρόπος να εξωτερικεύεις αυτά που έχεις μέσα σου. Λειτουργεί για σένα ως ένα είδος θεραπείας αυτό;

-Ναι, είναι εκτόνωση και αξιολόγηση. Λειτουργεί, αλλά λειτουργεί και η θεραπεία σαν θεραπεία, η σωστή θεραπεία. Δεν το κάνω για να θεραπευτώ, είναι ανάγκη. Το καλοκαίρι, ια ένα μήνα ας πούμε δεν είχα βγει από το σπίτι μου, έβγαζα βόλτες τα σκυλιά και έγραφα. Από τότε δεν έχω ξαναηχογραφήσει, δεν έχω γράψει κάποια τραγούδια, έχω χάσει λίγο και την μπάλα, δεν προλαβαίνω με μετακομίσεις και χίλια δυο, αλλά είναι καθαρά ότι μαζεύω πράγματα μέσα μου, έτσι εκτονώνομαι εγώ. Δηλαδή ούτε βγαίνω ούτε πίνω ούτε κάνω ναρκωτικά ούτε τίποτα. Οπότε αυτό είναι για μένα αυτό που γουστάρω, η ιδανική ζωή για εμένα είναι κάθε μέρα στούντιο, κάθε μέρα live, που να ‘χει κόσμο όμως, να γίνεται φάση.

 

Γενικά το είδος μουσικής σου δύσκολα το κατατάσσεις σε ένα συγκεκριμένο είδος.

-Είναι το λεγόμενο indie το ορθόδοξο για μένα, δηλαδή δεν νομίζω να μπορείς να το εντάξεις κάπου, για αυτό και πατάς το indie ή independent, όπως έλεγαν που πιάνει από post punk μπασογραμμές όταν είναι φυσικό το μπάσο, έχει συνθο-πάνκ, συνθο-πόπ, dark wave μπασογραμμές όταν είναι ηλεκτρονικό το μπάσο, έχει φουλ τραγουδοποιία μέσα, δηλαδή η φωνή μου είναι όργανο για εμένα και δουλεύω πάνω σε αυτό, έχει ραπάρισμα πολύ, γιατί αυτό βγαίνει από μέσα μου, οπότε πιάνει τέσσερα-πέντε είδη και το λες indie, αλλά είναι κιθαριστικό indie κατά βάση.

 

Σου αρέσει το Lola των Kinks?

-Ναι, ωραίο τραγούδι είναι.

Θα το έλεγες live στα δεκαπέντε σου στο σχολείο;

-Όχι, γιατί θα ήταν παλαιικό στα δικά μου τα χρόνια, και τώρα δηλαδή. Δεν έχω ιδέα, αλλά θα το ‘κανα μάλλον, απλά δεν θα ήξερα τι θα λέει ο στίχος. Σίγουρα δεν θα έλεγα κάτι παραδοσιακό πάντως και τέτοια.

 

Για τα πρότυπά σου είχαμε γράψει τελευταία, αλλά την απάντησες νομίζω.

-Πιστεύω ότι καλό είναι να μην έχεις πρότυπα πλέον ή να μην τα γνωρίζεις. Είδωλα κατά βάση, άλλο πρότυπο και άλλο είδωλο. Γενικά είμαι ψιλοαπογοητευμένος με τα είδωλά μου –παιδικά και εφηβικά- σχεδόν από όλους που έχω γνωρίσει.

Δεν κατονομάζουμε όμως.

-Δεν κατονομάζουμε.

Αυτά είχαμε εμείς.

-Τέλεια.

Στη συνέντευξη συμμετείχαν οι μαθητές Παπαδόπουλος Χαράλαμπος, Μαντά Δέσποινα, Κηπουρού Ρ., Πασχαλίδης Κωνσταντίνος, Γκουλιαμτζής Κωνσταντίνος