Την Τετάρτη 27 Μαρτίου ο Φοίβος Δεληβοριάς εμφανίστηκε στη Misirlou Live Stage και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία για να πάρουμε μια ακόμα συνέντευξη. Τον ευχαριστούμε πολύ και ελπίζουμε να πέρασε τόσο καλά όσο κι εμείς. Ευχαριστούμε επίσης την PROSPERO που μας βοήθησε στην επικοινωνία και τον Δημήτρη Μακρή που φρόντισε να έχουμε όσο χρόνο χρειαζόμασταν.
Ακολουθήστε μας στο Facebook.
Ακολουθήστε μας στο Instagram.
Συμμετείχαν: Καθηνιώτη Ολυμπία, Πισκιλοπούλου Αναστασία, Πετρόπουλος Παναγιώτης, Παπαδοπούλου Ειρήνη, Σιγλίδης Αλέξανδρος
Guest: Παπαδόπουλος Χαράλαμπος
~ ~ ~ ~ ~ ~
Γνωριζόμαστε και ξεκινάει η συζήτησή μας από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης…
Τα Social media που υπάρχουν είναι fanpage ή δικά σου;
Δικά μου, δεν έχω fanpage. Έχω φτιάξει ένα προσωπικό προφίλ στο Facebook που έχω τιγκα τους φίλους μου και εκεί ποστάρω τα δικά μου. Για καμιά ταινία, μουσική, γνώμες κτλ. Και εχω και την επαγγελματική σελίδα τόσο στο Facebook όσο και στο Instagram που έχουν την αυτονομία τους. Τα χειρίζομαι εγώ με λίγη βοήθεια εδώ από το Δημήτρη σε κάποια πράγματα όταν δεν μπορώ, αλλα γενικά εγώ τα χειρίζομαι. Τα διαβάζω όλα, απαντάω όταν το νιώθω… Δεν έχω καθόλου Twitter και TikTok. Σ’αυτά υστερώ λίγο… Δεν απασχολούν τόσο πολύ την ημέρα μου να σου πω την αλήθεια αλλά μ’αρεσει να έχουν το δικό μου χρώμα και αυτά.
Πιστεύεις ότι είναι στην εποχή μας απαραίτητο ένας καλλιτέχνης -ειδικά αν είναι ανερχόμενος- να έχει social media; Γιατί έχουμε ακούσει από ηθοποιούς ας πούμε ότι μπορεί κάποιος που έχει μόλις αποφοιτήσει από μια δραματική σχολή να χάσει μια δουλειά εξαιτίας των followers του, επειδή θα δοθεί η δουλειά σε κάποιον με περισσότερους.
Καλώς ή κακώς είναι απολύτως απαραίτητο. Για μένα είναι καλύτερα έτσι. Γιατί παλιά είχαμε ένα ολόκληρο σύστημα που έπρεπε να κλείσεις συνεντεύξεις σε τηλεοράσεις, σε ραδιόφωνα πάρα πολλές ... Το οποίο ήταν και χρονοβόρο και δεν διέσωζε πάντα τον δικό σου τον τρόπο. Θυμάμαι πάρα πολλές αμήχανες συνεντεύξεις μου μικρός που έπρεπε να πάω στο πρωινάδικο και να μιλάω σε έναν μάγειρα και μια αστρολόγο. Και μιλούσαν όλοι μαζί… Ήταν λίγο περίεργο. Με το που βγήκαν αυτά πραγματικά λέω θα παίξω στην Τεχνόπολη, θα παίξω στο Θέατρο Βράχων πολύ απλά, το κάνω με ένα δικό μου τρόπο και ξαφνικά τα εισιτήρια ξεκινάνε, ο κόσμος έρχεται, υπάρχει μια αδιαμεσολάβητη επαφή βρε παιδί μου. Αν κάτι θες να πεις που είναι λιγο πιο οξύ ή πιο χιουμοριστικό απ’ όσο το σηκώνει ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης ας πούμε το κάνεις εκείνη την ώρα και το πληρώνεις φυσικά, αλλά είναι τίμιο. Είσαι εσύ και οι ακροατές σου οι οποίοι ενδιαφέρονται για σένα. Μ’αρέσει, εγώ δεν το θεωρώ κακό δηλαδή. Τουλάχιστον στο επαγγελματικό επίπεδο μου έχει κάνει πολύ καλό.
Τώρα το άλλο, το γεγονός ότι το μυαλό σου είναι συνέχεια ανοιχτό σε διασπάσεις, σε ειδήσεις, στο τι έγραψε ο ένας, στο τι είπε ο άλλος, αυτό είναι μια άλλη παρενέργεια που όμως τι δεν έχει παρενέργεια, δεν είχαν τα παλιά μέσα παρενέργεια ...
Άρα είναι κάτι απαραίτητο.
Ναι, και θα έλεγα θετικά απαραίτητο. Δεν μου αρέσει που προσλαμβάνουν έναν ηθοποιό ( με αυτό το κριτήριο), μπορεί ένας ηθοποιός να είναι ένας απολύτως μοναχικός άνθρωπος που δεν θέλει σχέση, όχι μόνο με τα παραδοσιακά μέσα αλλά ούτε και με αυτά. Αλλά δυστυχώς είναι μια τάση. Έχει θετικές και αρνητικές πλευρές.
Οι Σέρρες ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν έχεις ξανακάνει κάτι παρόμοιο, κινηματογραφική μουσική στο παρελθόν. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Καταρχάς αυτό βγήκε πολύ γλυκά γιατί στην πανδημία, στο lockdown, το πρώτο, εγώ έχω μια κόρη που τότε ήταν 8. Λοιπόν, αρχίσαμε να βλέπουμε σειρές για να περνάει η μέρα. Και είδαμε το “Στο Παρά Πέντε”. Το είδαμε όλο και η Ιόλη είχε ενθουσιαστεί. Μάθαινε τη ζωή μέσα απ’ αυτό, είχε λατρέψει τους χαρακτήρες, κάθε μέρα με ρώταγε πράγματα για τη Ζουμπουλία, για τον Σπύρο, τη γιαγιά του κτλ. Είχε πάθει έρωτα με τη Θεοπούλα, μου έλεγε πως θέλει να τη γνωρίσει. Εγώ δεν είχα γνωριστεί με τον Γιώργο τον Καπουτζίδη, ένα γεια μπορεί να είχαμε πει σε παρασκήνια κλπ. Του έστειλα λοιπόν ένα πολύ τρυφερό γράμμα και εγώ συγκινήθηκα πολύ με το" παρα πέντε" που το ξανάβλεπα προσεκτικά και του λεγα για την κόρη μου κλπ. Οπότε μου απάντησε και αυτός με μεγάλη χαρά και συγκίνηση γιατί μου είπε κιόλας ότι όταν είχε έρθει φοιτητής στην Αθήνα στη Δραματική Σχολή πρωτοετής, είχα βγάλει εγώ μόλις τον δίσκο μου το “Η ζωή μόνο έτσι ειν’ ωραία” και τον είχε πάρει και τον ακούγαν συνέχεια. Υπήρξε έτσι μια τρυφερότητα και φιλία από μακριά και μετά μόλις μου είπε την ιδέα του για τη σειρά και οτι θα ‘θελε εγώ, ευκαιρίας δοθείσης, να του κάνω μουσική αλλά και ένα τραγούδι, αν μπορούσα, για τις Σέρρες ενθουσιάστηκα και του είπα αμέσως ναι. Και μετά ξερεις ήταν πάρα πολύ ωραίο ότι έπαιρνα αμοντάριστο ή πολύ πρόχειρα μονταρισμένο υλικό, έβλεπα καποιες σκηνές και καθόμασταν με τον Χρήστο τον Λαϊνά, τον συνεργάτη μου, σε ένα στούντιο και άρχιζα να παίζω πιάνο, κιθάρα, να φτιάχνω μικρές ατμόσφαιρες. Είναι μαγικό αυτο το πράγμα. Βέβαια είχε και μια σκοτεινή εξέλιξη αυτό, ο πρωταγωνιστής θα ξέρετε ότι…. Και ήταν πάρα πολύ περίεργο, ήταν σαν να χάνω δικό μου άνθρωπο γιατί κάθε μέρα δούλευα πάνω σε αυτό το πρόσωπο, όλες τις σκηνές που έπαιζε και έλεγα: “Άντε να τελειώσει αυτή η σκηνή να πάμε εκεί πέρα στην παρουσίαση να γνωρίσω και αυτό το παλικάρι που ήταν πάρα πολύ συμπαθητικό” αλλά ξέρεις... είναι κάτι που σε δένει πολύ με την εικόνα. Το να προσπαθείς να δείς την ψυχή της, την μουσική.
Ξεκίνησες τη μουσική με την κλασική κιθάρα. Δάσκαλός σου ο Ορφέας Περίδης, που έχει ένα κάποιο κύρος στην ελληνική μουσική σκηνή… Πώς νιώθεις που ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος σου έκανε μάθημα;
Νιώθω πολύ τυχερός γιατί εκείνη την περίοδο ήταν ένα παιδί που δίδασκε κιθάρα στην γειτονιά μου, δεν ήταν ένας άνθρωπος που είχε ακομα κύρος. Ήταν 20 χρονών και εγώ ήμουν 9. Ήταν μια τέτοια φάση και μας λέγανε όλοι “Αν θες να μάθεις κιθάρα πήγαινε στον Ορφέα”. Είχαν πάει και δυο τρεις συμμαθητές μου.
Έπαθα πολιτισμικό σοκ με τον Ορφέα διότι είχα δοκιμάσει πριν να ξεκινήσω Ωδείο. Μας μαθαίνανε κλίμακες και όλα αυτά που τα βαριόμουνα θανάσιμα. Ο Ορφέας από το πρώτο μάθημα -πέραν του ότι έχει αυτή την καλοσύνη, είναι μια πολύ αγγελική φιγούρα και τότε που ήταν μικρός ήταν πιο έντονο αυτό- μου έγραφε κασέτες με τραγούδια των Beatles ή με τραγούδια ελληνικά που είχαν πάρα πολύ ωραία κιθάρα. Πολύ σύντομα με έκανε να ερωτευτώ αυτό το όργανο.
Και μετά με παρακινούσε σιωπηλά να γράφω. Μου έπαιζε τραγούδια του που είχε αρχίσει να γράφει. Μαγευόμουν και ανυπομονούσα να έρθει κάθε Τετάρτη σπίτι μου για να του γράψω ένα τραγούδι και να το παίξουμε μαζί. Είναι σε προσωπικό επίπεδο ο άγγελος μου. Και με βοήθησε διπλά, γιατί, όταν έβγαλε την “Φωτοβολίδα” το 93’ και έγινε γνωστός, με πήρε μαζί του να ανοίγω εγώ τις συναυλίες. Εκεί με είδαν από τη δισκογραφική, εκεί με είδε κόσμος πρώτη φορά. Του χρωστάω απίστευτα πράγματα και τον αγαπάω πάρα πολύ.
Άρα χάρη σε αυτόν ακολούθησες τη μουσική;
Ναι, ναι… Τη μουσική καθαρά χάρη σ’αυτόν. Προφανώς, ντάξει, ξέρεις ακολουθείς ένα δρόμο αν είναι εκεί ο δρόμος σου. Είχα κλίση σε αυτό. Αλλά αν δεν ήταν αυτός πραγματικά μπορεί και να μην την ανακάλυπτα. Μπορεί να το πάλευα και να μην γινόταν. Παίζει μεγάλο ρόλο ένας ωραίος δάσκαλος.
Έχει λογοκριθεί ποτέ η μουσική σου;
Ναι, το τραγούδι “Υβρεοπομπή”, λογικό το βρίσκω κιόλας. Το είχα γράψει στα μαγειρεία στο στρατό είχα μαζέψει όλες τις βρισιές του στρατού και κάπως ήταν αστείο, μια παρέλαση αλλά το οποίο στις συνθήκες των live μου περνούσε πάρα πολύ. Το κοινό μου ήταν υποψιασμένο υπήρχε μια συνενοχή μεταξύ μας. Ξέραμε για τι μιλούσαμε. Για την κατάσταση του ελληνικού στρατού.
Με το που βγήκε όμως σε δίσκο έπρεπε να βγάλουμε μπάνερ στο δίσκο ότι ήταν ακατάλληλοι στίχοι. ”Επιθυμητή γονική συναίνεση” έπρεπε να γράφει. Αμέσως, το έπαιξε ο Τζίμης ο Πανούσης στην ραδιοφωνική εκπομπή που είχε τότε και αμέσως με το που το έπαιξε άρχισαν να στέλνουν γράμματα στο Εθνικό Ραδιοφωνικό Συμβούλιο. Ένας αξιωματικός είχε βρει και τον φακελό μου και καλά και τον είχε βγάλει στο ίντερνετ κα έλεγε πράγματα του τύπου: “αυτός σίγουρα μπήκε βύσμα” (γιατι ήμουν στην αεροπορία) “και τολμά και δαγκώνει το χέρι που τον τάιζε”. Κάτι τέτοια…
Και τα έγραφε όλα (ο φάκελος). Στο στρατό συλλέγουν πάρα πολλες πληροφορίες, έπαθα σοκ. Ένα είδος φακέλωμα για εμένα είχε βγει. Αλλά ναι, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το κομμάτι αυτό θα βγει για να παιχτεί στο ραδιόφωνο. Δεν με πείραξε ποτέ αυτή η απαγόρευση. Δεν υπήρξε θέμα.
Άρα και στην αεροπορία τα ίδια γίνονται με τον στρατό ξηράς και το ναυτικό…
Εμένα με βάλαν χωρίς να το ξέρω. Ήμουν γνωστός εκείνη την περίοδο, είχα βγάλει δύο δίσκους, ο τελευταίος είχε κάνει και επιτυχία... Ένας στρατηγός (δούλευε στο Εθνικής Αμύνης αν θυμάμαι καλά) με άλλαξε σώμα, αλλά αυτό ήταν χειρότερο για μένα, γιατί η αεροπορία τότε ήταν 20 μήνες, δηλαδή δεν ήταν και λίγο.
Τον 18ο μήνα δεν θυμόμουν πια πώς ήταν έξω. Είχα εξόδους αλλά δεν θυμόμουν πως είναι να μην ξυπνάς μέσα σε ένα στρατόπεδο. Δεν πίστευα ότι θα τελειώσει. Ιδρυματοποιείσαι.
Είχε τα καλά του.. Πράγματι είναι πιο χαλαρή η αεροπορία, πράγματι η παραμεθόριος κρατάει λιγότερο, εμένα με είχαν βάλει και ένα ωραίο 6μηνο υπεύθυνο σε μια λέσχη αξιωματικών στο Βόλο και έπαιζα μουσική. Εκεί ήταν πολύ ωραία αλλά γενικά δεν ήταν πολύ διαφορετικά από στρατό ξηράς και ναυτικό. Και ήταν πολύ χειρότερα από τώρα. Πραγματικά πέρναγες μισή ζωή εκεί μέσα. Ήταν πολύ δύσκολο.
~ ~ ~ ~ ~ ~
Σε αυτό το σημείο της συζήτησης είχαμε μια (ελπίζουμε ευχάριστη) έκπληξη για τον Φοίβο Δεληβοριά. Μία τηλεφωνική ερώτηση, σημαντικού περιεχομένου, απευθείας από μιά ταβέρνα στα Γιάννενα…
- Έλα Χαράλαμπε. Ο Φοίβος είμαι.
- Είσαι ο Φοίβος ωπα ωπα… λοιπόν είμαι στα Γιάννενα σε μια ταβέρνα και δεν πιάνω καλό σήμα.
- Θα πάτε και για κλάμπινγκ;
- Σου είπαν ότι έχω να σου κάνω μια ερώτηση;
- Ναι.
- Λοιπόν, θέλω να μάθω τι λέει το ρονγκο ρονγκο.
- Αααα, αυτά δεν τα αποκαλύπτουμε!
- Τι είναι τουλάχιστον;
- Μεταξύ εμένα και του Μητσοτάκη (του καλού) είναι αυτά.
- Θα πεθάνω με την απορία. Δεν βρήκα κανέναν να μου απαντήσει…
- Κοίταξε, όταν (φτου φτου φτου) σε καμιά 80αριά χρόνια θα είσαι στο νεκροκρέβατό σου, θα έρθω και θα στο ψιθυρίσω στο αυτί. Εγώ θα ζω ακόμα φυσικά, θα είμαι μια χαρά. Και το ότι ξέρω το ρονγκο ρονγκο θα με κάνει να ζω… (γέλια)
- Ευχαριστώ Φοίβο.
- Εγώ ευχαριστώ!
- Ελπίζω τα παιδιά να μην σε απογοητεύουν…
~ ~ ~ ~ ~ ~
Θα επιστρέψει η ταράτσα το καλοκαίρι;
Ναι! Το ανακοινώνουμε και επίσημα 19 Απριλίου. Θα ναι πάρα πολλοί από την παλιά ομάδα: ο Θανάσης Αλευράς, ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος και λοιπά. Θα έχουμε και τη Ρένα Μόρφη μαζί μας και κάποιους μουσικούς του κουτιού, μαζί με τη δική μου την ορχήστρα. Έχουμε ήδη κλείσει φοβερούς καλλιτέχνες για κάθε εβδομάδα. Θα έρθουν και οι φίλοι μου τα "νούμερα" μία μέρα να κάνουν κατάληψη αλλά και πάρα πολλοί γνωστοί και αγαπημένοι μου φίλοι από όλη την φάση και τώρα είμαστε σε στάδιο που γράφουμε τα κείμενα.
Έχεις κάνει συνεργασία με τη Μαρίνα Σάττι, το τραγούδι σας έπαιξε μάλιστα την Παρασκευή στη ραδιοφωνική μας εκπομπή. Φέτος, ως γνωστόν, θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Πώς νιώθεις που ένας άνθρωπος με τον οποίο έχεις συνεργαστεί θα εκπροσωπήσει την χώρα μας σε έναν τόσο μεγάλο διαγωνισμό;
Κοίταξε, εγώ μεγάλωσα σε μια γενιά που είχε παρακμάσει πολύ η Eurovision, δεν της δίναμε πια σημασία. Υπήρχε ένα τραγούδι, πολύ γνωστό, το “Hold me now”, το 87’ θυμάμαι ήταν. Αυτό συνέπεσε με την δική μου ηλικία, που ενδιαφερόμουν ακόμα. Μετά, τη σνομπάραμε πάρα πολύ, είχε ξεπέσει κιόλας ο διαγωνισμός φοβερά. Διασκεδάζω πάρα πολύ όταν συναντιέμαι με τον Γιώργο τον Καπουτζίδη, θυμάται απίστευτες λεπτομέρειες και τις λέει και τόσο γλαφυρά που με ενθουσιάζει κι εμένα.
Ωστόσο δεν ήμουν ποτέ σ’αυτή τη μυθολογία. Το γεγονός όμως ότι η Μαρίνα δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση, θέλει να κάνει πράγματα και εκτός Ελλάδας και τα λοιπά και είναι ίσως ένα εφαλτήριο, τι να πω; Χαίρομαι πολύ, θα ήθελα να πάει πολύ καλά και να είναι όλα καλά για εκείνη, γιατί είναι ένας άνθρωπος τον οποίο θεωρώ φοβερά ταλαντούχο, της έχω τρομερή αγάπη και είχαμε πάρα πολύ καλή συνεργασία. Είναι μία μαγεία να την βλέπεις να δουλεύει με τους μουσικούς ή με το στούντιο, με τις "FONES" της, με τις ομάδες της και τα λοιπά. Είναι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, ελπίζω πραγματικά να σκίσει, μόνο καλά συναισθήματα έχω γι’αυτήν.
Γελάω βέβαια λίγο γιατί όπου σταθείς κι όπου βρεθείς μιλάνε γι’αυτό λες και είναι το μεγάλο εθνικό ζήτημα. Άλλοι κράζουν, με έναν τρόπο φοβερά δηλητηριώδη, άλλοι αναλύουν το κομμάτι λες και είναι Διονύσιος Σολωμός. Λέω “εντάξει βρε παιδιά!”. Είναι ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα και εφόσον επέλεξε να κάνει και αυτό ελπίζω να διακριθεί.
Πολύς κόσμος λέει πως η Αθήνα δεν είναι ένα ιδανικό μέρος για να ζήσει κανείς, αν και κάποιες φορές είναι αναγκαίο. Εσύ πώς την αγάπησες τοσο;
Κοίταξε να δεις, εγώ έχω μια ροπή να ανακαλύπτω τις ομορφιές σε ένα μέρος, δηλαδή μου αρέσει να περπατάω, να ψάχνω… Και η Αθήνα, όπως λένε σε κάτι ταινίες, αν τη δεις από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία είναι πολύ όμορφη σα πόλη. Έτσι είναι η Αθήνα, όχι σαν εδώ. Εδώ πέρα κάνεις μια βόλτα στη Παλιά Πόλη, την ερωτεύεσαι, οπότε έχω έρθει εδώ, μου αρέσει πάρα πολύ και έχω και άλλες πόλεις που τις αγαπάω ιδιαίτερα και στο εξωτερικό. Στην Αθήνα όντως πιστεύω ότι σε πάρα πολλά της μέρη έχει επικρατήσει η κακή πολεοδομία, η κακή αρχιτεκτονική, η βρωμιά, τα όχι τόσο θετικά της στοιχεία. Παρόλα αυτά δεν ξέρω ίσως επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί, έπαιρνα το τρόλεϊ με τους φίλους μου κάθε Σάββατο και κάναμε βόλτα, ανακαλύπταμε γειτονιές, ξέρω τα μυστικά της, ξερω να σε πάω μία βόλτα στην Αθήνα, να σου δείξω γιατί της αξίζει η αγάπη σε ορισμένα πράγματα και θα έλεγα ότι αυτό δεν το χάνει κιόλας, είναι μια πόλη που ακόμα κρατάει τον σφυγμό της ζωής της, ξενυχτάει, κάνει πράγματα, έχει μια δυναμική, δεν είναι μια τυχαία πόλη.
Μπορείτε να μας πείτε ένα τραγούδι από τα δικά σας που ξεχωρίζετε και την ιστορία πίσω από αυτό;
Έχει πλάκα το πώς γράφτηκε το “Εκείνη”. Θυμάμαι είχα γυρίσει πολύ χάλια από μια κακή τηλεοπτική εκπομπή που είχα πάει. Είχα πάει εκεί ρε παιδί μου και με είχανε ψιλοσύρει, εκεί ντρεπόμουνα πάρα πολύ, ήμουν σα το ψάρι έξω από το νερό. Εν τω μεταξύ μόλις τα είχα φτιάξει με μια κοπέλα που μ’άρεσε και υπήρχε έτσι μια πολιορκία, δράματα 3-4 μήνες και λοιπά και ήμουνα σε μία φάση κιόλας που ξέρεις (τότε δεν είχαμε και κινητά) και είχαμε παρεξηγηθεί το πρωί, πήγα στο στούντιο, ήμουν πάρα πολλές ώρες εκεί, δεν είχαμε μιλήσει, το βράδυ που γύρισα ήταν πάρα πολύ αργά για να την πάρω και ήμουν σε αυτή τη κατάσταση. Ότι πήγα σε μία πάρα πολύ χάλια εκπομπή και θέλω να μιλήσω σε αυτή και δε μπορώ. Οπότε κάθισα στο πιάνο για να μου φύγουν τα νεύρα και άρχισα να γράφω μια μελωδία συνέχεια. Οπότε αρχίζω και γράφω για εκείνη, αλλά το παίρνω από αυτό για τη μητέρα το ένα το άλλο κλπ, " γεννιέσαι" η πρώτη λέξη ... θυμάμαι λοιπόν ότι έγραψα δύο φοβερές στροφές, ενθουσιάστηκα, μετά νύσταξα, πήγα να κοιμηθώ, το πρωί τελικά συμφιλιώθηκα με την κοπέλα και δε μου ερχόταν να το συνεχίσω.
Το άφησα για λίγες μέρες, αλλά ήταν ένα κομμάτι που όπου και να πήγαινα τότε, είτε σε συναδέλφους, σε φίλους, τότε κάναμε πολύ παρέα, είχαμε βγει αρκετοί νέοι μαζί, έκανα παρέα με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Μανώλη Φάμελο, τον Κώστα Λειβαδά και πήγαινα τους έλεγα “Για άκου αυτό” μου λέγανε “Ναι” και έλεγα “Πώς θα το συνέχιζες εσύ;” μου λέγανε ιδέες. Έπαιζα το βράδυ, εκείνη τη περίοδο εμφανιζόμουν με τον Σαββόπουλο, ρώταγα “Κύριε Διονύση εσείς τι θα κάνατε;” πήγαινα στον Ορφέα. Ήταν κάπως ενδοπαρεΐστικο χωρίς να έχει τελειώσει, οπότε μόλις τελείωσε η περιοδεία με τον Σαββόπουλο, έκλεισα πρώτη φορά να κάνω τις δικές μου παραστάσεις σε ένα μαγαζί που λεγότανε “Γραμμές” και ήμουν 22 ετών. Θα πρωτοπαρουσίαζα και καινούρια τραγούδια, οπότε ήθελα να το τελειώσω οπωσδήποτε και θυμάμαι ότι πραγματικά μου ήρθε μια έκλαμψη μια μέρα που είχα πάει και καθόμουν στο μπαρ που σερβίριζε η κοπέλα (αυτή που τα είχαμε πλεον) και καθώς τη κοίταζα μου ήρθε το τέλος του κομματιού.
Το φοβερό είναι ότι σημείωσα την ημερομηνία και πήγα και βρήκα τη πρώτη σελίδα για να τα ενώσω και ήτανε 9 μήνες ακριβώς, δηλαδή αρχίζει με τη λέξη “γεννιέσαι” και ήτανε μικρός τοκετός, μιλάει δηλαδή για τη γέννηση, για τη μάνα κλπ. Έγραψα δηλαδή ένα τραγούδι για τη γυναίκα και έγραψα για το κύκλο της γέννησης, ήταν πολύ συγκινητικό.
Αν μπορούσες να φτιάξεις μια γειτονιά και να έβαζες μέσα όποιον χώρο και όποιον άνθρωπο μπορούσες από ποιους θα αποτελούταν;
Φοβερό αυτό που μου λες… Όταν ήμουν μικρός έβλεπα συνέχεια ένα μέρος της Καλλιθέας, της γειτονιάς που μεγάλωσα, το οποίο δεν υπάρχει, αλλά το έβλεπα σε πάρα πολλά όνειρα: δηλαδή ότι πήγαινες λίγο μετά από το ποτάμι και πέρναγες την άλλη όχθη που είναι κάπου στα νότια της Καλλιθέας .Υπήρχε μια πολύ συγκεκριμένη γειτονιά που είχε σπίτια λίγο σαν στη χώρα του Οζ. Εκεί έμεναν λίγο διαφορετικοί άνθρωποι, οι οποίοι ήτανε και λίγο σαν οικογένεια ελληνικών ταινιών, υπήρχε ένα τέτοιο πράγμα. Μου έχει μείνει αυτή η εντύπωση από αυτά τα πολλά όνειρα. Ήταν πάντα ζεστό ανοιξιάτικο μεσημέρι σε αυτό το μέρος, είχε πάντα έναν ήλιο, καθόντουσαν παιδιά έξω από τα σπίτια...
Αυτό το μίγμα της παλιάς γειτονιάς, αλλά σίγουρα με πολύ μουσική και πολύ από αυτή την τρέλα που έχουν οι άνθρωποι στα "Νούμερα", κάπως έτσι τη φαντάζομαι. Σίγουρα με θερινό σινεμά κάθε βράδυ , να έρχονται όλοι όμως,να γίνεται χαμός. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ, επειδή πρόλαβα λίγο την αίσθηση της κοινότητας... και εσείς που ζείτε στη Ξάνθη ίσως την εχετε ζήσει λίγο πιο πρόσφατα, αλλά το θυμάμαι πολύ έντονα αυτό.
Λέγαμε με το Δημήτρη (Δημήτρης Μακρής) στο αμάξι, θυμόμαστε όταν ήμασταν 7 που πηγαίναμε σε πλατείες και έδειχνε το “Μάθε παιδί μου γράμματα” μια ελληνική ταινία της εποχής. Πήγαιναν όλοι, μπαμπάδες, μαμάδες, παιδάκια, ήταν ένα πράγμα πολύ ωραίο, δηλαδή υπήρχε μια αίσθηση τέτοια. Μου λείπει λίγο αυτό το πράγμα που δοκιμάζαμε μαζί όλη η γειτονιά πολλά πράγματα, που είχαμε σινεμά και κάθε βράδυ ήμασταν εκεί και μετά πήγαινες στην πλατεία και ήταν στη μια πιτσαρία οι μεν στην αλλη οι δε . Ακόμα και οι τσακωμοί είχανε μια χάρη, τώρα γίνεσαι χάλια με τον άλλο αλλά γίνεσαι απο το Twitter ξέρω 'γω. Εκεί είχαμε τα καφενεία μας, ήταν οι αντίπαλοι μας, ήταν ξέρεις το παιδί που δε συμπαθούσαμε, οι πολιτικοί αντίπαλοι των γονιών μας, ήταν πιο ζωντανό.
Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή σε κάποιον που βλέπεις ότι ασχολείται, σε κάποιον που θελει να γίνει αργυροχρυσοχόος; (Την ερώτηση έχουμε δανειστεί από το Barber Show του Σπύρου Γραμμένου όταν κούρεψε τον Φοίβο Δεληβοριά).
Αργυροχρυσοχόος; Να μην εμπιστεύεται ποτέ τις συμβουλές των άλλων αργυροχρυσοχόων. Να βρει τον δικό του δρόμο. Να κάνει αργυροχρυσοχοΐα καθαρά με έναν δικό του τρόπο, να μη μιμείται (γελια)
Ευχαριστούμε πολύ.
Παιδιά ευχαριστώ πάρα πολύ είστε γλύκες όλοι. Και εσείς και οι κυρίες σας.
~ ~ ~ ~ ~ ~
Στη συναυλία ακούσαμε κομμάτια καινούργια και παλιά, αυτό όμως που μας εντυπωσίασε ήταν ότι δεν ήταν ακριβώς τα κομμάτια που γνωρίζαμε. Όπως έχει πει και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, τον κουράζει να κάνει την ίδια ακριβώς συναυλία για πολύ καιρό. Οπότε την αλλάζει κάθε τόσο με έναν ωραίο τρόπο, διασκευάζοντας τα κομμάτια του. Έτσι ακούμε μια διαφορετική Μπόσα Νόβα του Ησαΐα. Άλλα κομμάτια που έπαιξε μαζί με τους Σωτήρη Ντούβα και Κωστή Χριστοδούλου ήταν το Μόνο Ψέματα, Αυτή που περνάει, Ελένη Τοπαλούδη, ο Μπάσταρδος Γιός αλλά και το Ο Κόσμος Σου της συνεργάτιδάς του Νεφέλης Φασούλη.
Αυτή τη φορά, θα θέλαμε να επισημάνουμε και την στάση του κοινού απέναντι στους μουσικούς, που δεν ήταν η καλύτερη. Το έχουμε παρατηρήσει και σε άλλες συναυλίες (συμπεριλαμβανομένων και δικών μας) πως ο κόσμος δεν σέβεται τους καλλιτέχνες. Πολλές φορές ακούγεται πιο δυνατά μια ιστορία που αφηγείται το διπλανό τραπέζι παρά το ίδιο το τραγούδι. Θα έπρεπε να έχουμε μια διαφορετική νοοτροπία, να δίνουμε όλη μας την προσοχή στους ανθρώπους πάνω στη σκηνή και για 2 ώρες να περιορίζουμε περιττές κουβέντες βοηθώντας έτσι τους καλλιτέχνες να μας δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Γιατί εν τέλει, έχει και το κοινό μερίδιο ευθύνης γι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου