‘’ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!!!’’ Αυτό θα έλεγε ο Φώτης Σιώτας στον 18χρονο εαυτό του..!
Του αρέσει η λογοτεχνία και ένα βιβλίο που τον έχει επηρεάσει σημαντικά, είναι το ‘’Γράμματα σε ένα νέο ποιητή’’ του Rainer Maria Rilke.
Ξεκίνησε να ασχολείται με την μουσική σε ηλικία 6 ετών, όταν μπήκε στην χορωδία του Βαγγέλη Παπακωνσταντίνου.
Στις 15/11/22 είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μια διαδικτυακή συνέντευξη από τον Φώτη Σιώτα, βιολιστή και τραγουδιστή της έντεχνης σκηνής. Όταν συνδεθήκαμε, άρχισε να μας κάνει ο ίδιος ερωτήσεις και αρχίσαμε μια συζήτηση για τα μουσικά σχολεία…
-...Είναι καλό που πηγαίνετε σε μουσικό σχολείο. Αποκτάτε εμπειρία, παίζετε όχι μόνο μπροστά σε κοινό αλλά και μαζί με άλλους μουσικούς κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γενικότερα τα μουσικά σχολεία έχουν αυτό το προτέρημα, έρχεσαι σε επαφή με τη μουσική αλλά συνδυάζουν και τις άλλες γνώσεις, τα άλλα μαθήματα.
- Ξεκινήσατε, όπως έχετε πει, από πολύ νωρίς να ασχολείστε με τη μουσική. Είχατε αποφασίσει από τότε ότι θέλατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με αυτό;
-Αυτό έρχεται με τον καιρό, με την εμπειρία. Εγώ δεν ξεκίνησα με σκοπό να κάνω την μουσική δουλειά μου, ήμουν έξι χρονών, δεν είχα τη «συνειδητότητα» να πω ότι «Ναι, θέλω να πάω οπωσδήποτε να γίνω μουσικός». Απλά είχα μια διάδραση με τη μουσική, μέσω των δίσκων που έπαιζαν οι γονείς ή μέσω του ραδιοφώνου. Όταν βρέθηκα σε μια συναυλία της χορωδίας ήταν που πήγα μόνος μου στους γονείς μου και τους είπα ότι ήθελα να έρθω σε επαφή με αυτή τη χορωδία, να γίνω κι εγώ μέλος. Νόμιζα τότε ότι ήταν απλό, είχα την παιδική αφέλεια. Κι έτσι μπήκα στη χορωδία. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή και μου άρεσε πάρα πολύ να ακούω τη φωνή μου μέσα στο σύνολο. Εκείνο το συναίσθημα ακόμα το κουβαλάω, όταν συνειδητοποίησα τη μαγεία της μουσικής και την ομορφιά που έχει το σύνολο, να συντονίζονται οι φωνές ή τα όργανα, όπως είδα αργότερα. Ήταν καθοριστική η εμπειρία αυτή στο να συνεχίσω μετά.
-Τι είδους χορωδία ήταν;
-Ήταν η παιδική χορωδία Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης. Ήταν υψηλού επιπέδου χορωδία, κάναμε πρόβα 4 φορές τη βδομάδα. Κάναμε κλασικό ρεπερτόριο (Bach, μάλιστα και Mahler..!), αλλά και κλασικό ελληνικό: Χατζιδάκι, Θεοδωράκη… κάναμε συνεργασίες με την κρατική ορχήστρα Θεσσαλονίκης και Αθηνών, και παίρναμε μέρος και σε διάφορες εκδηλώσεις. Οπότε από εκεί έμαθα την κλασσική μουσική και μετά ασχολήθηκα με το βιολί.
-Πώς διαλέξατε το βιολί;
-Στην χορωδία υπήρξε μια προετοιμασία αρκετά σοβαρή οπότε από εκεί έμαθα νότες και έκανα ακουστικές ασκήσεις, όπως dictée... Για να τα μάθουμε όλα αυτά τα δύσκολα κείμενα έπρεπε να εκπαιδευτούμε μουσικά, οπότε ήταν σαν ωδείο η χορωδία για μένα. Ήθελα να διαλέξω όμως και ένα όργανο και όταν άκουσα κάποιον να παίζει βιολί μου άρεσε πάρα πολύ και ξεκίνησα.
-Αν έπρεπε να διαλέξετε ανάμεσα στο να είστε αποκλειστικά τραγουδιστής ή βιολιστής τι θα διαλέγατε;
-(γέλιο) Εντάξει , δεν είναι ισότιμα αυτά τα δύο σε μένα. Νομίζω ότι με ξέρουν σαν οργανοπαίχτη, σαν βιολιστή. Έτσι ξεκίνησα κι έτσι συνεχίζω 30 χρόνια επαγγελματικά. Νομίζω αυτή είναι η εικόνα με την οποία δραστηριοποιούμαι πιο πολύ μουσικά. Τραγουδιστής επικουρικά και περισσότερο τα τελευταία χρόνια επειδή κάνω και τα δικά μου τραγούδια. Νομίζω και από μόνο του το λέει ότι είμαι περισσότερο μουσικός με την ευρύτερη έννοια του όρου.
-Ποια ήταν τα ακούσματα που είχατε σαν παιδί;
-Καταρχήν τα ακούσματα των γονιών: τραγούδια κλασικού ελληνικού ρεπερτορίου. Από τα λαϊκά της εποχής παλαιότερα, δίσκους, ας πούμε, κλασικών Ελλήνων συνθετών: Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος… Τα κλασικά τραγούδια, οι κλασικοί συνθέτες ήταν στο σπίτι. Μετά άρχισα να ακούω κλασική μουσική λόγω του ωδείου. Από το γυμνάσιο και μετά άρχισα να ακούω και ξένη, ροκ. Από Beatles, τα κλασσικά, μέχρι και πιο σκληρό ροκ! Μετά άρχισα να γνωρίζω καλύτερα και την παράδοση και άρχισε να με ενδιαφέρει κιόλας,οι οργανοπαίκτες, οι παραδοσιακοί. Όλα αυτά μετά έγιναν ένα χαρμάνι. Ανά περιόδους στη ζωή μου άκουγα και διαφορετικά πράγματα αλλά πάντα όλα τα αγαπούσα και γενικά προσπαθούσα να έχω μια ανοιχτή εικόνα. Γι’ αυτό και σέβομαι τις διαφορετικές μουσικές. Τα ιδιώματα, τις παραδοσιακές μουσικές του κόσμου τις έχω σε μεγάλη εκτίμηση αλλά βέβαια και τα πιο κλασικά ακούσματα και τους συνθέτες. Έτσι, πέρασα απ’ όλα θα έλεγα.
-Ποια είναι μια καλή συμβουλή που σας έχουν δώσει;
-Αυτό που μου είχε πει κάποιος δάσκαλος μου παλαιότερα, ότι η μουσική είναι μαστορική. Δηλαδή, πρέπει να την αντιμετωπίσεις με σοβαρότητα και με μία καθημερινή φροντίδα. Αυτό πηγαίνει και σε άλλες φράσεις… Έμπνευση υπάρχει αλλά υπάρχει και η επιμέλεια του εαυτού σου για να βγει έμπνευση, μια καλλιέργεια. Μπορεί κάποιες μέρες να μελετάς, να μη σου βγαίνουν πράγματα, να μην έχεις την έμπνευση να βγάλεις πράγματα αλλά πάντα έχεις μια καθημερινή σχέση. Η συμβουλή ήταν ό,τι και να κάνω να έχω 2-3 ώρες ώστε να συγκεντρώνομαι στον εαυτό μου και να προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική. Άσχετα από το αν αυτό θα έχει επιτυχία. Να μην απογοητεύομαι, ουσιαστικά, και να έχω μια συνέχεια γιατί αυτή η σχέση δίνει μερικές φορές αλλά άλλες δε φαίνεται να αποδίδει... Είναι μια σχέση ζωής η σχέση με τη μουσική!
-Ποια συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που τώρα ξεκινάει την καριέρα του στη μουσική;
-Να κυνηγάει το όνειρο του. Να μην εγκαταλείπει στις δυσκολίες, να έχει εμπιστοσύνη στο ένστικτο του αλλά να ακούει και τις συμβουλές των άλλων· να ακούει τι γίνεται στο περιβάλλον του, να προσπαθεί μέσα από την αυτοπεποίθηση που θα του δώσει η μελέτη και η επαφή του, ουσιαστικά, για αυτό που ονειρεύεται. Να πιστέψει σε αυτό και να μην επηρεαστεί από οτιδήποτε άλλο.
-Είχατε αναφέρει σε μια συνέντευξή σας, ότι σε μια παράσταση του σχολείου ξεκουρδίστηκε το βιολί σας και δεν μπορούσατε να ξεκινήσετε. Σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο σε live σας; Πώς το αντιμετωπίσατε;
- Εκείνο ήταν μεγάλο σοκ γιατί ετοιμαζόμουν να παίξω για πρώτη φορά σε κόσμο και τότε δεν είχα ούτε την εμπειρία ούτε τις ικανότητες. Όταν έβγαλα το βιολί είχε ξεκουρδιστεί, είχαν φύγει τα κλειδιά και δεν μπορούσα και να το κουρδίσω οπότε είπα απλά "ξεκουρδίστηκε το βιολί" και μετά άρχισα να τραγουδάω. Οι συμμαθητές μου μετά με πείραζαν για χρόνια.
Ατυχήματα και ευτράπελα συμβαίνουν και τώρα, θα σπάσει κάποια χορδή, κάποιο κλειδί θα φύγει. Προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω με ψυχραιμία.
-Αν είχατε την ευκαιρία να κάνετε ένα live μαζί με οποιονδήποτε τραγουδιστή-καλλιτέχνη θέλατε, ακόμα και σε φανταστικό επίπεδο, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
-Έρχονται δεκάδες πρόσωπα στο μυαλό μου. Θα ήθελα να έπαιζα με τον Βασίλη Τσιτσάνη, μου αρέσει πάρα πολύ, μου αρέσει η μουσική του, τα τραγούδια του -έχει γράψει πολλά και διαφορετικά- είναι νομίζω από αυτούς που έχουν αφήσει πολύ ωραία τραγούδια τα οποία είναι αγαπητά από τον κόσμο αλλά έχουν πάει και τη γλώσσα της ελληνικής μουσικής σε άλλο επίπεδο. Είναι ένας άνθρωπος που την έχει εξελίξει: την πήρε απ' το ρεμπέτικο και την πήγε κάπου αλλού, για αυτό τον θεωρώ πολύ καθοριστικό και για το τραγούδι γενικότερα.
Μου άρεσε όμως και σαν φυσιογνωμία και σίγουρα θα ήθελα να έπαιζα μαζί του
-Η συνεργασία σας με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου πως ήταν;
-Πολλά χρόνια παίζω με τον Θανάση, από τη δεκαετία του '90 αλλά και ιδιαίτερα μετά από τους δύο δίσκους που δημιουργήθηκαν, τον “Βραχνό Προφήτη” και την “Αγρύπνια”. Μετά δημιουργήθηκε και μια μπάντα, οι Λαϊκεδέλικα, που άρχισε να παίζει πιο ηλεκτρικά όλο το υλικό του Θανάση και κάναμε πολλούς δίσκους μετά, έκανα και εγώ ενορχηστρώσεις στον "Ελάχιστο Εαυτό", στο "Διάφανο", και σε άλλους δίσκους, και κάναμε μια συνεργασία πολλών χρόνων που ήταν για μένα καθοριστική και μια πολύ όμορφη περίοδος.
-Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το… ταξίδι;
-Κατά λάθος έγινε. Με φώναξαν να παίξω με τον Θανάση τότε που ήταν πρωτοεμφανιζόμενος στη Θεσσαλονίκη, με τη Μελίνα Κανά στην Αίγλη, αντικαθιστώντας έναν βιολιστή που δεν μπορούσε. Δηλαδή ήταν ‘’από σπόντα’’. Έτσι γνωρίστηκα με τον Θανάση και αργότερα με τον Σωκράτη (Μάλαμα) και μπήκα σε αυτήν την παρέα όντας μικρός, περίπου στα 20 - 21, έχουν περάσει περίπου 30 χρόνια. Τότε ήμουν τυχερός που βρέθηκα σε αυτές τις παρέες και είχα μετά μια πορεία μαζί τους πολύ ωραία.
-Αν δεν είχατε ασχοληθεί με τη μουσική, με τι πιστεύετε ότι θα ασχολούσασταν;
-Σίγουρα όχι με δουλειά γραφείου καθημερινή, ούτε με το εμπόριο. Σίγουρα με κάποια τέχνη, ακόμη και με πρακτική τέχνη, όπως να περνάω πλακάκια, να κάνω πατώματα, να είμαι μάγειρας. Κάτι πρακτικό με μια ευχάριστη ρουτίνα, και τεχνικό και καλλιτεχνικό. Μια ασχολία τέτοια, όχι καθιστική, να μην είναι κλεισμένη σε ένα χώρο, αυτό θα με κούραζε.
-Σας επηρέασε το γεγονός ότι γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα; (Ως μουσικό)
-Σίγουρα υπάρχουν πολλές διαφορές και αν βάλουμε και τον παράγοντα της μουσικής ακόμη περισσότερες. Στη Θεσσαλονίκη το θετικό είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα να μοιράζεσαι. Όταν είσαι μικρός και αρχίζεις να ασχολείσαι με τη μουσική, θέλεις να παίξεις με άλλους, αυτό είναι πολύ βασικό. Τότε δεν υπήρχαν και μουσικά σχολεία ώστε να είμαστε σύνολα οπότε το κάναμε ουσιαστικά μόνοι μας. Αν έβρισκες δηλαδή κάποιον που ασχολούνταν (από τη γειτονιά, απ' το σχολείο) μπορούσες να κάνεις πρόβες, να κάνεις μουσική. Αυτό στη Θεσσαλονίκη είναι πιο εύκολο γιατί είναι μικρή πόλη, ο κόσμος είναι συγκεντρωμένος, έχει μία τέτοια παιδεία, έχει μέρη. Για παράδειγμα στις πολυκατοικίες πίσω από τα Λαδάδικα έχει στούντιο, τα «προβάδικα», τα οποία συνεχώς παίρνουν μπάντες. Πηγαίνουμε με παρέες και παίζουμε μουσική ή κάνουμε απόπειρες να φτιάξουμε ένα γκρουπ.
Στην Αθήνα από την άλλη υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες και χώροι να δείξεις τη δουλειά σου, γιατί είναι μια Μητρόπολη, οπότε η πληροφορία περνάει στον κόσμο πολύ πιο εύκολα για παραστάσεις που θέλεις να κάνεις, για έναν δίσκο…
Βέβαια και στη Θεσσαλονίκη υπήρχε ο Μύλος, ο πολυχώρος, που έκανε πολλές συναυλίες και έδινε και την ευκαιρία να παίξουμε ζωντανά, και μικρές μπάντες της πόλης. Ήταν η περίοδος που ήμουν 20 χρόνων και η Θεσσαλονίκη είχε πολλές ευκαιρίες οπότε ήμουν τυχερός.
-Τι θα λέγατε στον 18χρονο εαυτό σας, αν τον συναντούσατε σήμερα;
-Ψυχραιμία! Ψυχραιμία... Αυτό θα του έλεγα. Ήμουν τότε στην ηλικία που βιαζόμουν να κάνω τα πάντα, είχα τόσα πράγματα στο κεφάλι μου και ήθελα να τα κάνω όλα μαζί. Θα του έλεγα να ηρεμήσει λίγο, να το πάρει πιο χαλαρά.
