[Συμμετείχαν οι μαθητές: Αμαλία Κουτρούμπα, Αλέξανδρος Σιγλίδης, Στέλλα Ασημάκη, Φένια Κοπτερίδου, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος]
Βρείτε το group μας στο Facebook
Στις 5 Ιανουαρίου, πριν τη συναυλία του στη στκηνή της Misirlou, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, τραγουδοποιός (γιατί το μουσικός δεν το δέχεται για τον εαυτό του) που μετράει εμπειρία δεακαετιών, μας παραχώρσε λίγο από τον χρόνο του για μια συνέντευξη.
Το live του, που ακολούθησε, διήρκησε πάνω από τρεις ώρες (με μικρό, έστω διάλειμμα), χωρισμένο σε δύο μέρη. Στελεχωμένος με κιθάρα-μπάσο-ντραμς, αλλά και μπουζούκι και μια μεγάλη ποικιλία πνευστών, έπαιξε τα γνωστά, αγαπημένα κομμάτια του, όπως το ορόσημο Γράμμα σ' έναν Ποιητή, τα Ανείπωτα, η Πλατεία Ναυαρίνου ή το Κράτα με, αλλά και νεότερες συνθέσεις του, όπως του Τρελού η Ανάσα, από τον τελευταίο του δίσκο και το Abo Johnny.
Έδειξε ένα πρόσωπο ιδαίτερα επικοινωνιακό και με χιούμορ, συζητούσε με το κοινό και τους μουσικούς του και μοιράστηκε τις ιστορίες πίσω από πολλά από τα τραγούδια του, ανεφερόμενος και στους στιχουργούς τους (γιατί καποια από αυτά δεν είναι σε δικό τους στίχο) που ήταν συνήθως δικοί του άνθρωποι, φίλοι του. Η παρουσία του ήταν δυναμική και ηχηρή, κρύβοντας τα 63 του χρόνια, όχι όμως και την εμπειρία που του έχουν αφήσει.
Το κοινό δυστυχώς δεν ήταν και τόσο αφοσιωμένο στη συναυλία, στο οποίο συνέβαλε σίγουρα το μέγεθος του χώρου - τα πίσω τραπέζια ειδικά, ήταν πολύ μακριά και η μουσική περνούσε μάλλον σε δεύτερη μοίρα. Ο τραγουδιστής αναγκάστηκε μάλιστα να παραπονεθεί για τις ομιλίες.
Παρακάτω η συνέντευξη:
Ποια ήταν τα ακούσματα σας σε μικρή ηλικία;
Στο σπίτι η οικογένεια μου γενικώς άκουγε μουσική. Οι γονείς μου τραγουδούσαν και ο πατέρας μου έπαιζε επίσης λίγη κιθάρα. Θυμάμαι ότι τους άρεσαν όλα τα λαϊκά της εποχής, αλλά τους άρεσε πολύ και ο Γούναρης. Είχα και την τύχη να ακούσω και πάρα πολύ ρεμπέτικο σε μικρή ηλικία, από έναν μπάρμπα μου. Επίσης είχα την τύχη να έχω μεγάλο αδερφό, ο οποίος με έφερνε σε επαφή με ότι γινόταν στην διεθνή σκηνή εκείνο τον καιρό. Μέσα από την άνθιση του ροκ, ειδικά. Οι “φάπες” έρχονταν από διαφορετικές μεριές και ήταν τελείως αντιφατικές. Και έτσι προέκυψε και αυτή η αγάπη για τον συνδυασμό όλων αυτών των μουσικών στοιχείων, δηλαδή για την διαφορετικότητα.
Πως ξεκινήσατε να ασχολείστε ο ίδιος με τη μουσική;
Η απόφαση αυτή έγινε στο πανεπιστήμιο. Στο τρίτο ή τέταρτο έτος, όταν είχα μεγαλώσει. Ασχολιόμουν από μικρός, αλλά εντελώς ερασιτεχνικά: στο σπίτι, με φίλους μόνο.
Πότε ξεκινήσατε να παίζετε;
Νωρίς, από το γυμνάσιο. Μετά στο πανεπιστήμιο οι παρέες ανοιχτήκανε, παίζαμε πιο συχνά, πιο πολύ. Προκύψαν και τα πρώτα συγκροτήματα και δουλεύαμε σαν μουσικοί πλέον. Έπρεπε να προχωρήσει λιγάκι και το βιοποριστικό κομμάτι και η μουσική μας κέρδισε. Από τους Nέους Eπιβάτες, μείναμε όλοι στην μουσική, αυτό είναι το ευχάριστο - παρόλο που κάποιοι κάνανε και δεύτερες δουλειές.
Σε ποιο σημείο μπορούσατε να βιοποριστείτε αποκλειστικά από τη μουσική;
Αρκετά νωρίς, γιατί είχαμε κάνει μια παρεούλα και παίζαμε σε ταβερνάκια στην Θεσσαλονίκη - και τα καλοκαίρια στην Θάσο σε ένα καλοκαιρινό μαγαζί αντίστοιχα.
Πως έχει εξελιχθεί η σχέση σας με τον κόσμο σε όλα αυτά τα χρόνια;
Η σχέση μου με τον κόσμο ξεκίνησε μέσα σε μία πολύ ταραγμένη εποχή. Στην χώρα υπήρχε δικτατορία. Η πτώση της δικτατορίας μας βρήκε μικρά παιδιά, δεκατεσσάρων χρονών περίπου. Και όσοι είχαμε μεγάλα αδέρφια είχαμε και τα ερεθίσματα από αυτούς που βγήκαν μπροστά, διεκδίκησαν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους και την κοινωνία μας. Μπήκα πολύ νωρίς σε μία κοινωνική “ενσυναίσθηση”. Όταν, με τον καιρό, άρχισαν οι πρώτες δυσκολίες, οι πρώτες απογοητεύσεις από αυτή την δραστηριότητα και την στάση, δεν θεώρησα σωστό να αποσυρθώ και να ιδιωτεύσω, αλλά έδωσα πολλά στον τρόπο επικοινωνίας μέσω της μουσικής. Αυτό που δεν μπορούσε να μου βγει κανονικά, άρχισα να το απολαμβάνω μέσα από τη μουσική.
Και είχα και την τύχη, αργότερα, να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους του χώρου, οι οποίοι ήταν σαφώς ταγμένοι σε μια άλλη λογική για τα πράγματα. Το έργο τους αναζητούσε μια πιο δίκαιη κοινωνία, δημοκρατία για τον τόπο… - και αυτός ο τρόπος μου άρεσε. Συνδύασα την κοινωνική εκφορά μου με την μουσική και τελικά βρήκα ένα μοτίβο το οποίο θεώρησα ότι άξιζε τον κόπο: μπόρεσα να λέω κάτι, να παλεύω για κάτι και ταυτόχρονα να περνάω καλά μέσα από τη μουσική μου.
Πως εξελίχθηκε το κοινό σας από τότε μέχρι τώρα;
Είναι πολλά χρόνια. Κάποιοι, που δεν σώθηκαν με τίποτα, επέλεγαν και τότε και σήμερα σκουπίδια. Τώρα, το να έρχεται κόσμος και να μου λέει ότι μέσα από την δική μου προσπάθεια γνώρισε λίγο καλύτερα την μουσική και σε μια πιο ευγενή μορφή της τολμώ να πω, για εμένα είναι μεγάλη νίκη. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει.
Πως γεννιέται ένα κομμάτι σας; Για παράδειγμα γράφετε πρώτα τους στίχους ή την μουσική;
Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος σε αυτό…Πολλές φορές σε βασανίζει μια ιδέα μελωδική την οποία θα την καταγράψεις με κάποιο τρόπο και μετά εκεί πάνω πιθανόν να σου να σου έρθουν κάποια λόγια ή και αντίστροφα - πρώτα να σου να σου έρθουν τα λόγια και αργότερα να τα ντύσεις με τη μουσική σου…
Έχει να κάνει νομίζω με το τι ερέθισμα εισπράττεις. Βλέποντας δίπλα σου π.χ. μια μεγάλη χαρά ή αντίστοιχα κάτι πολύ στενάχωρο, θα σου δώσει το έναυσμα να ξεκινήσεις, να εκφράσεις το συναίσθημα σου… Θα μου πεις μέσα από την τέχνη; Ναι, μέσα από την τέχνη φυσικά. Η τέχνη πρέπει να το κάνει αυτό, να τακτοποιεί λίγο τα πράγματα που είναι σε ανισορροπία. Και ποιος είναι ο δείκτης για την ισορροπία;
Νομίζω ο άνθρωπος… στον πυρήνα της προσπάθειας είναι και πρέπει να είναι εκεί πάντα ο άνθρωπος!
Πως προέκυψε το συγκρότημα Νέοι επιβάτες;
Νομίζω μέσα από την ανάγκη ζήσουμε από αυτό που κάνουμε, να έχουμε την χαρά να το ζήσουμε.
Και ξεκινήσαμε ως φίλοι, μέσα από τα στέκια που υπήρχαν τότε, μέσα από διεργασίες που είχαν άμεση σχέση με την καθημερινότητα, με τη ζωή. Δεν είχαμε αυτή την αντίληψη του “εγώ, ως ματαιόδοξος νέος θα χτυπήσω την πόρτα σε μια δισκογραφική και θα ζητήσω να με κάνει φίρμα”. Υπήρχε και υπάρχει αυτή η νοοτροπία στους ανιρώπους, αλλά εμείς θέλαμε να βγούμε και να πούμε κάτι, να πούμε την αλήθεια μας.
Με ποιον τρόπο έγινε το βήμα έτσι ώστε να μπείτε στην δισκογραφία;
Εμείς τότε είχαμε και μία αλλιώτικη τρέλα. Μας είχε γίνει μια πρόταση, γιατί ήταν πολύ της μόδας τότε, να πηγαίνουμε σαν κομπανία σε μικρά στέκια και να παίζουμε διασκευές λαϊκών και ρεμπέτικων κομματιών – το οποίο ρεμπέτικο παίζεται και σήμερα αρκετά, το βλέπετε κι εσείς. Βέβαια είναι πολύ καλό αυτό για μένα, το ότι ξαναέρχεται το ρεμπέτικο και το γνωρίζουν και οι νέες γενιές.
Κακά τα ψέματα, το ρεμπέτικο τραγούδι, το λαϊκό και φυσικά το δημοτικό είναι το γονιδίωμά μας, είναι ο τρόπος μας ως πολιτισμός, η σφραγίδα μας στην παγκόσμια κοινότητα. Πρέπει να σεβόμαστε εμείς οι ίδιοι αρχικά την μουσική και στη συνέχεια οι υπόλοιποι. Είτε, αυτός είναι ο πλανήτης ολόκληρος, είτε είναι εξωγήινοι…[γέλια]
Και αυτό έχει μεγάλη αξία… Να μπορείς να είσαι όλα αυτά τα οποία έχουν έρθει σήμερα ως συλλογική μνήμη!
Και για να συμπληρώσω και σχετικά με την δισκογραφία, θυμάμαι τότε είχαμε βγάλει μια αφίσα, στην νομική στην Θεσσαλονίκη, η οποία έλεγε “Εμείς, σε δικά μας τραγούδια”. Θέλαμε να κάνουμε ένα συγκρότημα το οποίο δεν θα έκανε επανεκτελέσεις. Δε μας αφορούσε κάτι τέτοιο.
Θέλαμε να έχουμε να πούμε κάτι εμείς, ως νέα γενιά… Είχαμε ήδη ετοιμάσει κάποια τραγούδια τα οποία τα παίζαμε στις παρέες, σε στέκια φοιτητικά, που ήταν πιο ελευθεριακά σε ό,τι αφορά την αισθητική τους, δεν είχαν αυτόν τον αυστηρό συντηρητισμό!
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος που σας είδε και σας “τσίμπησε”;
Ο Γιάννης ο Μαρκόπουλος μας άκουσε καταρχάς ως νέους επιβάτες και μας φώναξε να πάμε να συμμετάσχουμε σε ένα δίσκο του, “To ρεπορτάζ”, περίπου το ‘86…
Μετά από την γνωριμία μας υπήρξε μια έντονη δραστηριότητα. Συμμετείχαμε σε διάφορες δουλειές, εκεί γνωρίστηκα και με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, γιατί οι δυο τους ήταν πολύ καλοί συνεργάτες. Και έτσι κολλήσαμε σαν παρεάκι σε διάφορους τομείς…
Ο Παύλος πάντα είχε ένα καλό λόγο, μια συμβουλή ρε παιδί μου . Θυμάμαι κουβέντες του μέχρι σήμερα! Εμείς τότε, τον ακούγαμε ως φοιτητές τον Παύλο· όπως και το Πουλικάκο…Την πρώτη φορά που βρέθηκα στον ίδιο χώρο με τον Παύλο…έπαθα σοκ!
Σχετικά με αυτό, διαβάσαμε πως θα έβγαινε ένας δίσκος που θα γράφατε με τον Παύλο και τον Παντελή Δεληγιαννίδη. Γιατί δεν πραγματοποιήθηκε τελικά;
Δυστυχώς όμως, δεν καταφέραμε να το κάνουμε αυτό. Βέβαια, το Γράμμα σ’ έναν Ποιητή με έχει στιγματίσει εντέλει σαν παρουσία… Όχι ότι θα με χαλούσε να το έχουμε μοιρασμένο με τον Παύλο. Φυσικά και όχι, μη λέμε ότι θέλουμε!
Υπάρχουν συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που συνέβαλαν περισσότερο στην εξέλιξη της καριέρας σας? Με ποιον τρόπο?
- Άκουσα σε πολύ μικρή ηλικία τον Σαββόπουλο, από το Φορτηγό του και άρχισα να τον ακολουθώ και να τον συνοδεύω. Τολμώ να πω ότι ακόμα και σήμερα κάποια πράγματα τα λατρεύω, ξεκάθαρα. Επίσης έχω να πω πως όλοι οι μεγάλοι του ρεμπέτικου με επηρέασαν. Είχα τον μπάρμπα μου να με βάζει να ακούω ρεμπέτικο, αλλά μου έβαζε μόνο τις αυθεντικές εκτελέσεις. Ήταν άνθρωπος της φτώχειας και δούλευε σκληρά, αλλά είχε μεγάλη αγάπη για το ρεμπέτικο και άκουγε με τις ώρες.
Βέβαια το ρεμπέτικο από εκεί δεν γεννήθηκε? Από τη φτώχεια, από τους εργάτες…
-Από την φτώχεια, σίγουρα. Τώρα, για την εργατιά… είναι πολλά που χρήζουν κοινωνιολογικής προσέγγισης. Αλλά σίγουρα γεννήθηκε από την ανάγκη και από τη μεγάλη δυσκολία . Είχα έναν δάσκαλο που με είχε σε μία χορωδία βυζαντινής μουσικής, γνώρισα νωρίς και τα δημοτικά τραγούδια. Σας το λέω και πάλι, η μεγάλη ανατροπή στο μυαλό μου ήταν η είσοδος στην διεθνούς σκηνής: Doors, Led Zeppelin, Neil Young, Dylan, Stones, Frank Zapa… Άρχισα εκεί να ξεφεύγω εντελώς και ήταν τέτοιο το συνονθύλευμα στο κεφάλι, που έπρεπε με κάποιον τρόπο, λίγο να το να το συνταιριάξω για να μπορέσει να βγει το δικό σου το στίγμα. Επίσης θεωρώ πως η γλώσσα μας είναι απόλυτα επαρκής για κάθε μουσικό μοτίβο που υπάρχει. Κάποιοι λέγανε πως δεν κάνει η ελληνική μουσική για την ροκ, που κατά τη γνώμη μου είναι ανοησίες.
Τι επίδραση πιστεύετε ότι έχει η μουσική στην νεολαία και γενικότερα στον κάθε άνθρωπο?
Τώρα είναι σαν να με ρωτάτε τι επίδραση έχει ο έρωτας. Όπως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς έρωτα, έτσι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς μουσική. Όταν έρχεται ο έρωτας, στην αρχή μπορεί να μοιάζει σαν αρρώστια, να ζεις μέσα σε μια τρέλα - το ίδιο πράγμα είναι και η μουσική. Ξεκινάς από ένα τρελό σύννεφο και ξαφνικά βρίσκεσαι...Τώρα βλέπω την κόρη μου που έχει μπει στη λόγια μουσική και βλέπω πόσο μελετάει, βρίσκεται σε άλλο κόσμο. Δηλαδή έχεις πολλά πράγματα να δεις και πολλούς τρόπους να κινηθείς. Πάντα όμως η μουσική για μένα ήτανε παρηγοριά σε δύσκολες στιγμές .
Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ αντιδράσεις για την πολιτική τοποθέτηση μέσα στη μουσική σας? Έχει φτάσει ποτέ ο κόσμος σε ακραίο σημείο;
Ας φτάνουν σε αυτό το σημείο… όσο αυτοί φτάνουν εκεί, εμείς ξέρουμε ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Αλίμονο αν δεν έφταναν... Εννοείται παιδιά ότι θα ζήσουμε και αποκλεισμούς. Αλλά μας στηρίζουν πολλοί, όπως η κρατική ραδιοφωνία – γι’ αυτό και την στηρίξαμε κι εμείς, όταν πήγε να κλείσει η ΕΡΤ.
Το διαδίκτυο κάνει πλέον πολύ καλή δουλειά. Αυτοί οι αποκλεισμοί που δημιουργούσαν οι εταιρείες, που έφτιαχναν μία μονομανιακή σχέση του κοινού με το τραγούδι, έχουν τελειώσει. Παλιότερα έβγαινε ένα κομμάτι και το έπαιζαν ακόμα και τα πλυντήρια. Αυτό έχει σπάσει τώρα. Βέβαια έχουμε άλλη διδακτορία της παραπληροφόρησης - ειδικά για σας είναι πολύ σημαντικό να προσέχετε. Εμείς λόγω βιωμάτων φιλτράρουμε με ένα διαφορετικό τρόπο τις καταστάσεις, εσείς πρέπει την πατήσετε για να πάρετε το βίωμα .
Πόσο σημαντική πιστεύετε είναι η σύνδεση μεταξύ πολιτικής και τέχνης?
Νομίζω ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ανάσα.
Η πολιτική, ακόμα και στη διεφθαρμένη της πλευρά - για την οποία είμαστε εμείς υπεύθυνοι, είτε γιατί γοητευόμαστε από αυτή τη διαφθορά είτε γιατί την ανεχόμαστε – είναι απαραίτητη. Ο Αριστοτέλης είπε και είπε αυτά που είπε, τότε που τα είπε: δηλαδή τι σημαίνει πολιτικό ον, ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον δεν μπορεί μόνος του. Άρα αυτομάτως ορίζεται και η αξία της παρουσίας της πολιτικής στη ζωή μας.
Το ότι θέλουνε μες στα χρόνια να μας απομακρύνουν από αυτόν τον τρόπο σκέψης, έχει να κάνει με τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής, όπως και της δικαιοσύνης αν θέλετε, όπως και τον δικαιωμάτων που γκρεμίζονται σήμερα -κάτι το οποίο σας αφορά πάρα πολύ. Γιατί παιδιά, μην ξεχνάτε ότι εσείς είστε ο στόχος της εκμετάλλευσης. Εμείς σιγά-σιγά παροπλιζόμαστε, περνάμε σιγά-σιγά στην εφεδρεία.
Γι’ αυτό, όσο μπορείτε, με τα εφόδιά σας, με τις σπουδές σας, με τη βοήθεια των γονιών σας, να παραμείνετε στην πολιτική. Να μείνετε στην κοινωνία, γιατί σας έχει ανάγκη. Εσείς είστε η ελπίδα.
Nα πιαστώ από αυτό για τις σπουδές που είπατε: πέρσι υποβαθμίστηκαν τα πτυχία των δραματικών σχολών και δικαίως αντέδρασαν όλοι οι καλλιτέχνες. Πιστεύετε ότι διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο και οι υπόλοιπες τέχνες; Ότι έχει ξεκινήσει μία αλυσίδα;
Ναι, κινδυνεύουν παιδιά. Οτιδήποτε δίνει χαρακτήρα αυτονομίας, αυτενέργειας στο άτομο ή σε συλλογικότητες, οτιδήποτε μπορεί να μας φέρει κοντά και να μας οδηγήσει στο δρόμο της αλληλεγγύης δεν το θέλουν πια. Θέλουν ατομικότητα, θέλουν να μας ελέγχουν όλους και να μην έχουμε επαφή με τον διπλανό μας. Να είμαστε μόνοι μας. Αυτό το πράγμα όμως δεν θα περπατήσει, γιατί βλέπουμε τι συμβαίνει με τη βία και μάλιστα στις ηλικίες σας - έχω και έναν έφηβο εγώ στο σπίτι - για το οποίο τολμώ να πω ότι εμείς σας οφείλουμε μία συγνώμη.
Γιατί έχουμε πολύ μεγάλη ευθύνη για αυτά τα χάλια. Και οι συνομήλικοί μου δεν κάθονται να το δουν αυτό και να πάρουνε αυτή την ευθύνη - και την πολιτική, αλλά και την κοινωνική (να στηρίξουν τα εργασιακά δικαιώματα, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, που είναι τώρα σε πρώτο πλάνο και αποτελούν μία καινούργια πραγματικότητα την οποία πρέπει να δεχτούμε). Οι συνομήλικοί μου δεν βγαίνουν μπροστά… από τα παιδιά τους πρακτικά. Εγώ από αυτό πληγώνομαι και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Να σας το πω πάρα πολύ απλά: δεν μπορεί να πέφτει τόσο ξύλο μέσα στο πανεπιστήμιο από την πανεπιστημιακή αστυνομία και οι συνομήλικοί μου να λένε “Α, δεν άκουσα”. Τι θα πει δεν άκουσες; Δεν άκουσες; Φταις!
Τώρα θα πέσει λίγο η ένταση… Είδαμε ότι σπουδάσατε νομική
Το οικονομικό της νομικής
Μάλιστα. Θέλουμε να ρωτήσουμε πώς προέκυψε. Δηλαδή το θέλατε; Υπήρχαν πιέσεις; Θέλατε να πάτε κατευθείαν για μουσικός;
Όχι, ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω μουσικός. Βρέθηκα στο οικονομικό, επειδή έπιασα αυτές τις μονάδες, όπως και τόσα άλλα παιδιά. Άλλα δηλώσαμε, αλλού βρεθήκαμε. (Και τελικά τι μας λένε; «Στον εργασιακό σας βίο, θα αλλάξετε δουλειά μπορεί και τέσσερις φορές»)
Βρεθήκαμε σε μία σχολή που δεν μπόρεσε να μας κρατήσει. Εμείς είχαμε μία άλλη προσέγγιση: αγαπούσαμε κάποιοι την πολιτική οικονομία, τα οικονομικά και κοινωνικά μοντέλα που είχαν προκύψει και μελετούσαμε, δυστυχώς όμως δεν ήταν μία σχολή που μπορούσε να ικανοποιήσει αυτές μας τις ανάγκες. Και αναγκαστήκαμε, πολλοί από εμάς, να αλλάξουμε κατεύθυνση. Κάποιοι πήγαν στις παιδαγωγικές ακαδημίες, κάποιους σαν και μένα μας νίκησαν τα μαθηματικά.
Γιατί εμείς δεν είχαμε διδαχτεί τα αντίστοιχα μαθηματικά στο λύκειο για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά στο πρώτο και το δεύτερο έτος του πολυτεχνείου. Κι έπρεπε έτσι, στο οικονομικό της νομικής, να κάνουμε μαθηματικά λυκείου για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που μας είχαν έρθει. Δηλαδή να κάνουμε φροντιστήριο για τα μαθηματικά της σχολής. Και μαζεύτηκε ένας τεράστιος όγκος δουλειάς - εγώ να φανταστείς διαφορικές εξισώσεις δεν είχα δει ούτε στον ύπνο μου… Όρια και προόδους... Και τώρα που τα λέω, ανατριχιάζω.
Παρόλα αυτά, σας άφησε κάτι θετικό η σχολή;
Ναι, σίγουρα. Από όλα αυτά τα χρόνια στην πανεπιστημιακή κοινότητα, νιώθουμε μία προαγωγή… Υπήρχε και ένας φοιτητικός όμιλος θεάτρου και κινηματογράφου, υπήρχε έντονη πολιτιστική δραστηριότητα και ήμασταν κοντά σε αυτό. Συμφοιτητές μας οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις πολύ αξιόλογες και πολλοί απ’ αυτούς μείναν και στο σανίδι. Δεν μας έμεινε δηλαδή κάτι από την σχολή καθ’ αυτή, αλλά από το περιβάλλον.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Να πάω στο φεγγάρι!
Το πρώτο πλάνο σίγουρα είναι η μουσική. Ετοιμάζουμε μία δουλειά πάνω σε πέντε ποιήματα του Brecht, ένα του Mayakovski, ένα το Λασκαράτου, ένα του Σαχτούρη και ένα του T.S. Eliot. Είναι 9 τραγούδια, τα οποία θα κυκλοφορήσουν προς την άνοιξη.
Ωστόσο ετοιμάζουμε και κάτι ακόμα. Ο μπασίστας μας είναι ο Χρήστος Τσαπράζης που έπαιζε και στα Ξύλινα Σπαθιά. Με το Χρήστο γνωριζόμαστε από πολύ παλιά, όσα χρόνια είμαι στη μουσική. Έχουμε συγκλίνει στην φιλία και στην συνεργασία μας και ζούμε μαζί. Μου έφερε ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι. Τους στίχους έχει γράψει ένας φίλος, ο Νίκος ο Μοσχόπουλος. Μας χάρισε ένα πολύ ωραίο στιχάκι και ηχογραφούμε και αυτό τώρα, στο οποίο μάλιστα συμμετέχει και ένα υποσύνολο της συμφωνικής ορχήστρας της Γιουβέντα που είναι ορχήστρα νέων στην δική σας ηλικία και είναι απίστευτοι.
Σχετικά με τον πρώτο δίσκο που είπατε ότι ετοιμάζετε με τα ποιήματα. Σε συνεργασία με ποιους θα γίνει αυτό;
Την μουσική την έχει γράψει ο Γιώργος ο Κομπογιάννης, ο οποίος έχει μεγάλη θητεία στην θεατρική μουσική.
Είστε πρόεδρος του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος, για ακόμα μια χρονιά. Ποια είναι η δράση του συλλόγου για αυτούς που δεν ξέρουν;
Καταρχάς χαίρομαι που με ρωτάτε για τον σύλλογο. Είναι ένα εργασιακό σωματείο -όχι ένας σύλλογος γενικός και αόριστος- στο οποίο πρώτη γραμμή είναι η δραστηριότητα του κλάδου. Είναι ένα σωματείο το οποίο δεν κάνει διακρίσεις (είδος μουσικής, πολιτική ταυτότητα κτλ) στα μέλη του. Για εμάς, αυτό που προέχει είναι η εκπροσώπηση του κλάδου. Και τα έχουμε καταφέρει αρκετά καλά, με την έννοια ότι έχουμε μια δυνατή αντιπροσώπευση στο εργατικό κέντρο της Θεσσαλονίκης και έχουμε επίσης κοινωνικοποιηθεί στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος-Ακροάματος στην Αθήνα, παίρνοντας μάλιστα την αντιπροεδρία. Τέλος, όπου υπάρχει συλλογική συζήτηση είμαστε παρόντες, εκπροσωπώντας ένα μεγάλο κομμάτι μουσικών “ελευθέρας βοσκής”, όπως τους λέω εγώ. Γιατί υπάρχουν κι άλλα σωματεία, σοβαρά, με συμβάσεις δημοσίου, όπως συμφωνικές ορχήστρες, η κρατική ορχήστρα της ΕΡΤ…
Πάντως είναι πολύ σημαντική η δράση σας.
Ειλικρινά χαίρομαι που το λέτε. Για εμάς αυτό είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση και μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε για να παραδώσουμε ένα εργαλείο δουλειάς στους νεότερους. Γιατί είναι αλλιώς να πηγαίνεις μόνος να διεκδικήσεις το δίκιο σου για κάτι που έγινε στον χώρο της εργασίας και αλλιώς να έχεις μαζί σου ολόκληρο σωματείο, είναι πολύ διαφορετικά.
Τώρα, ας πούμε σκεφτόμαστε να βγάλουμε μια ανακοίνωση που να τους λέει να προσέξουν τον κλάδο μας γιατί όλη αυτή η παραφιλολογία με τον κορονοϊό καταστρέφει την δουλειά μας και γι’ αυτούς δεν τρέχει τίποτα. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν οικογένειες από πίσω. Όμως όταν έχεις να κάνεις με ένα σωματείο που ιδρύθηκε το 1922…. Βάλτε με το μυαλό σας τι ευθύνη είναι. Πάνω από εκατό χρόνια σωματείο! Επίσης έχουμε και κάποια έσοδα. Έχουμε στήσει ένα ταμείο αλληλοβοηθείας που στον καιρό της πανδημίας έλαβε έσοδα απ’ όλο τον πλανήτη, χωρίς υπερβολή. Είχαμε εισφορές από ομογενείς από Αυστραλία, Καναδά, Αμερική, Γερμανία, Κύπρο. Με αυτές προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια σειρά κουπονιών γιατί εκείνη την εποχή οι μουσικοί αγγίζαμε την ανθρωπιστική κρίση. Φανταστείτε ότι το σωματείο μας, στην ιστορία του, δύο φορές έχει διανείμει επισιτιστική βοήθεια. Η μια ήταν στην κατοχή και η άλλη τώρα στην πανδημία. Τα λέγαμε στους διαχειριστές του συστήματος τότε και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι εννοούσαμε. Δεν είχαν καμία επαφη.
Αυτά είχαμε να πούμε. Ευχαριστούμε πολύ!
Εγώ ευχαριστώ παιδιά!
