Οι Blues_335 είναι ένα συγκρότημα το οποίο δραστηριοποιείται στον χώρο της ηλεκτρικής blues μουσικής και αποτελείται από τους μουσικούς Γιάννη Κ. Τσίγκα (κιθάρα), Κώστα Μαδεμλή (κιθάρα, φωνή ), Λάζαρο Σιμιτσή (κρουστά, φωνή) και Γιάννη Αρτσόγλου (μπάσο). Το συγκρότημα επανενώθηκε το 2017 μετά από 24 χρόνια αδρανείας και απο τότε κάνουν περιοδείες σε όλη την βόρεια Ελλάδα.
-Είδαμε πως 17 Νοεμβρίου του 1993 ξεκινήσατε σαν συγκρότημα.
-[Λ.Σ.] 17 Νοεμβρίου ήταν η πρώτη συναυλία σε σημαντικό κλειστό χώρο. Η μπάντα είχε δημιουργηθεί το καλοκαίρι του 93’,20 Αύγουστου, στο κάστρο της Καβάλας.
-Είχατε αποφασίσει από τότε ότι θέλατε να ασχοληθείτε με την μουσική και στο μέλλον;
-[Γ.Τ.] Από λίγο πιο πριν. Σκεφτείτε ότι οι τρείς μας ήμασταν περίπου στην ηλικία σας. Εγώ και ο Κώστας ήμασταν 15 και ο Λάζαρος 17, [Λ.Σ.] αλλά με την μουσική ασχολούμασταν από λίγα χρόνια πριν. Βέβαια κανείς μας δεν είχε την σκέψη να ασχοληθεί επαγγελματικά, πέραν του Κώστα που ζούσε κάποια χρόνια από την μουσική οι δύο μας δεν είχαμε σκέψεις για επαγγελματική ενασχόληση από την μουσική, κάναμε κάτι που το αγαπούσαμε και ήταν το χόμπι μας. [Γ.Τ.] Βασικά πιτσιρικάδες ήμασταν και θέλαμε να παίξουμε με την μπάντα αυτή ήταν η αφορμή. [Λ.Σ.] Τότε τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά από την σύγχρονη εποχή. Δεν υπήρχε You Tube, δεν υπήρχε Instagram, μόνο σταθερό τηλέφωνο με καλώδιο, δεν υπήρχαν mp3, τα cd ήταν στο ξεκίνημα τους , χρησιμοποιούσαμε δίσκους βινυλίου και οι κασέτες στην δύση τους. Θέλω να πω ότι η μουσική ήταν κάτι το όποιο ήταν δύσκολα προσβάσιμο σχετικά με τις μέρες μας. Αρχικά δεν ήταν δωρεάν, αν ήθελες να ακούσεις ένα τραγούδι έπρεπε να αγοράσεις εξοπλισμό, cd, βινύλια. Δεν υπήρχε η δυνατότητα αν ήθελα να ακούσω κάτι να πατήσω ένα κουμπί και να το ακούσω. Έπρεπε να περιμένω να το ακούσω στο ραδιόφωνο ή να το αγοράσω.
-Το όνομα του σχήματος από πού προέκυψε;
-[Γ.Τ.] Το όνομα προέρχεται από την ηλεκτρική κιθάρα ’’Gibson ES-335’’ που γενικά είναι ένα πολύ πετυχημένο μοντέλο κιθάρας στον τομέα των blues.
-Και παλιά σας έλεγαν ’’Blue Notes’’ έτσι;
-[Γ.Τ.] Ναι έτσι ξεκινήσαμε, ξέρετε τι είναι οι μπλε νότες; Μια μπλε νότα είναι μία αλλοιωμένη νότα που δεν ακολουθεί το συγκερασμένο σύστημα μιας κιθάρας και που δίνει στα Blues και στη Jazz αυτό το χαρακτηριστικό ύφος και αφορά κυρίως την Πέμπτη νότα . Επίσης τα Blues, η λέξη Blues, σημαίνει στεναχώρια, μελαγχολία, καημό, καψούρα. Οπότε η μπλε νότα βγάζει αυτό το συναίσθημα.
-Μιας και έχετε έρθει στην Ξανθή και νομίζω έχετε ξαναπαίξει εδώ, πόσο εύκολα παίρνετε την απόφαση να φύγετε από την έδρα σας την Καβάλα και να έρθετε στην Ξάνθη ή και σε άλλες πόλεις;
-[Γ.Τ.] Κοιτάξτε. Όταν υπάρχει η μουσική και αυτή η χαρά του να παίζεις, [Κ.Μ.] μπορεί σε κάποια μέρη να είναι μακρινή η απόσταση αλλά ξέρεις ότι όταν φτάσεις θα περάσεις καλά οπότε βασιζόμενοι σε αυτό κάνουμε τα ταξίδια μας.
-Ρωτάμε γιατί άλλοι καλλιτέχνες μας έχουν πει ότι είναι δύσκολο να αφήσεις την πόλη σου και να αρχίσεις μια περιοδεία που δεν ξέρεις πως θα πάει.
-[Γ.Τ.] Εξαρτάται. Άμα πας στην Νέα Υόρκη ή στο Tom Waits, είναι λιγάκι δύσκολο, αλλά στην Καβάλα η στην Θεσσαλονίκη, είναι λίγο το ζητούμενο. [Κ.Μ.] Εάν μιλάμε για κάποιον επαγγελματία που βιοπορίζεται αποκλειστικά από την μουσική είναι διαφορετικά.
-[Γ.Τ.] Πόσο εύκολο είναι για εσένα Γιάννη Αρτζόγλου από τις Σέρρες;
-[Γ.Α.] Αναλόγως, στην προκειμένη περίπτωση που ήμαστε μια παρέα που παίζουμε, τραγουδάμε και περνάμε καλά, αυτό που κάνουμε είναι να πάρουμε το αυτοκίνητο, να πάμε κάπου και να παίξουμε.
-Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την μουσική;
-[Γ.Α.] Το live του Elvis στο ’’Las Vegas’’ των Σερρών το 1996 σε ηλικία 6-7 χρονών.
-[Λ.Σ.] Η πρώτη μου επαφή με την μουσική ήταν αρχές δεκαετίας 80’ τα βινύλια του πατέρα μου. Άκουγα ελληνική έντεχνη μουσική ( Πρωτοψάλτη, Αλεξίου, Γαλάνη, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι ) και από ξένα ο πρώτος αγγλόφωνος δίσκος που έχω ακούσει στην ζωή είναι το ’’The Get Away’’ των ’’Duesenberg’’, το είχε ο μακαρίτης ο πατέρας μου και το άκουγα μέχρι που έλιωσε.
-[Κ.Μ.]Εγώ μεγάλωσα σε μουσική οικογένεια. Έπαιζε ο παππούς μου, ο θείος μου… Η πρώτη φορά, όμως, που πήγα μόνος μου να βάλω δίσκο στο πικάπ για να ακούσω κάτι που το ήθελα πολύ, ήταν το σόλο του Van Halen στο “Beat It” του Michael Jackson, δεύτερη πλευρά, τέταρτο κομμάτι. Ήταν καλοκαίρι πρώτης δημοτικού και το άκουγα μέχρι και την πέμπτη δημοτικού τουλάχιστον μία φορά τη μέρα. Είχα φτάσει στο σημείο να βάζω τη βελόνα ακριβώς στο σημείο που ήθελα, ακριβώς στο σόλο.
-[Γ.Τ.]Πάντως, γενικά, επειδή είμαστε όλοι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία, μπορούμε να πούμε ότι η πρώτη μας επαφή ήταν το ραδιόφωνο και ενδεχομένως αυτά που ακούγονταν στο σπίτι: από λαϊκά και έντεχνα μέχρι κλαρίνα και παραδοσιακά. Η δική μου πρώτη συνειδητή επαφή με τη μουσική ήταν το ’87 ο δίσκος "Appetite for Distraction" των "Guns N Roses", τον είχα σε κασέτα και τον άκουγα συνέχεια.
-Κανένας με παραδοσιακά ακούσματα ξεκίνησε;
-[Κ.Μ.]Εννοείται, ο παππούς έπαιζε βιολί και ο θείος κλαρίνο, επαγγελματίες μουσικοί.
-[Γ.Τ.]Ο Λάζαρος παίζει απλά ντραμς αλλά παίζει και κάποια κρουστά στους Κοντραμπάντο σε ένα πολύ παραδοσιακό και πολύ ωραίο σχήμα.
-[Λ.Σ.]Τύμπανα αλλά πιο ανατολίτικος ρυθμός ίσως, σε μονά μέτρα.
-Λίγο από όλα λοιπόν.
-[Γ.Σ.] Κοιτάξτε, αυτό που έλεγε ο Λάζαρος στην αρχή έχει αξία, ότι όλοι μας ψαχτήκαμε με την μουσική με πολύ δύσκολο τρόπο και πολύ συνειδητό, δηλαδή δεν είχαμε διαθέσιμα εύκολα τα πάντα, έπρεπε να ψαχτούμε. Το ψάξιμο σε οδηγεί σε κάποιον δρόμο και αυτοί οι δρόμοι έχουν να κάνουν συνήθως ως εξής: υπάρχει κάτι που σε εντυπωσιάζει, είτε είναι ποπ, χέβι μέταλ, ροκ -αυτά είναι συνήθως στη εφηβεία, ήταν τουλάχιστον- υπήρχε το MTV, που ήταν για εμάς ένα παράθυρο τεράστιο.
-[Λ.Σ.] Ήταν το ίντερνετ.
-[Γ.Σ.] Το YouTube της εποχής, αλλά δεν επέλεγες τι θα δεις, άνοιγες και ότι σου σέρβιρε. Το MTV ήρθε στην επαρχία τέλη δεκαετίας του '80 και εκεί έβλεπες βίντεο κλιπ της Madonna και Mr. big, Y2 μέχρι Metallica και γενικά τα πάντα.
-Η μουσική τώρα είναι πολύ περισσότερο προσβάσιμη και οι νέοι έχουν πιο συγκεκριμένα ακούσματα, δεν ακούν τα πάντα. Πιστεύετε ότι είναι θετικό ή αρνητικό αυτό;
-[Γ.Τ.]Για εμένα, αν μιλάς για την υπερπληθώρα μουσικών και για την πρόσβαση και τα λοιπά...[Κ.Μ]Είναι αρνητικό. Εξαρτάται βασικά από το πώς θα το διαχειριστείς. Στο τέλος, όμως, καταλήγει στο να σου αφαιρεί χρόνο ελεύθερο από την μουσική την ίδια, δηλαδή ασχολείσαι πολύ με το τι υπάρχει παρά με το τι είναι αυτό που βρήκες εκείνη την ώρα. Όταν βγαίνουν και τόσα, πολλά τραγούδια κάθε μέρα, πολλά CD, πολλοί δίσκοι, δεν μπορείς να τα παρακολουθήσεις πλέον.
-[Γ.Τ.] Καταρχήν δεν μπορείς να εντρυφήσεις σε τίποτα. Οι νέοι, δηλαδή, έχουν απόσπαση προσοχής σε ότι αφορά τη μουσική. Ακούνε από 30 δευτερόλεπτα - 40 κάθε τραγούδι, (πολλοί όχι όλοι), νομίζουν ότι το κατέχουν. Άντε να ακούσουν ένα δύο τραγούδια που θα τους κολλήσουν περισσότερο.
-Ή ακούν ένα συγκεκριμένο είδος μόνο.
-[Γ.Τ.]Όχι, τώρα ίσα ίσα είναι το αντίθετο, μπορούν να ακούσουν τα πάντα.
-Ναι αλλά δεν θεωρείτε ότι επικρατούν κάποια συγκεκριμένα είδη;
-[Γ.Τ.]Αυτό έχει να κάνει με την μόδα, πάντα υπήρχε, και στην εποχή μας. [Κ.Μ.] Είναι με το τι χρειάζεται ο άλλος να ταυτιστεί, η μουσική έχει και έναν κοινωνικό ρόλο πλέον. Εμείς όταν μεγαλώναμε παραδείγματος χάρη ήταν οι μεταλάδες που κάναν παρέα μεταξύ τους, ήταν οι χιπ-χοπάδες, καμία φορά πλακώνονταν αυτοί οι δύο μεταξύ τους...θέλω να πω ότι αν νιώθεις ότι ταιριάζεις κάπου, ακούς και την αντίστοιχη μουσική σαν έφηβος, είναι δηλαδή και θέμα παρέας. Οι παρέες κινούν κάπως τα πράγματα. Γενικά δεν υπάρχει χρόνος για όλη αυτήν την υπερπληθώρα ακουσμάτων και πληροφοριών, σου αφαιρεί χρόνο από την επαφή σου με την μουσική, που είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Σε ευαίσθητες στιγμές ή σε στιγμές που είσαι χαλαρός ή που βαριέσαι ή που είσαι συναισθηματικά φορτισμένος. Λέει κάποιος "αυτός ο καλλιτέχνης είναι ο τάδε, χώρισε με τον άντρα της και έγραψε έναν δίσκο". Η μουσική καλύπτει το συναισθηματικό κομμάτι. Αυτό που στερείται ο σύγχρονος νέος σε σχέση με εμάς, αν είναι αυτή η συζήτηση, είναι ότι δεν έχει ελεύθερο χρόνο να κάνει την επαφή αυτή που θέλει ο ίδιος. Δεν έχει χρόνο δηλαδή ο νέος να αναπτύξει βιωματική σχέση με τη μουσική γιατί υπάρχει σε πολύ μεγάλη ποσότητα, αλλάζει τόσο η μουσική πληροφορία στα αυτιά του, που δεν μπορεί να συνδεθεί με αυτή. Πολλές φορές ακούς ένα κομμάτι και μετά το ξανά ακούς και ανακαλύπτεις νέα στοιχεία, πολλές φορές είναι ένα κομμάτι τόσο δύσκολο που μέχρι να το βγάλεις ... Εμείς όταν μαθαίναμε μουσική παίρναμε έναν δίσκο και ακούγαμε τον δίσκο για να βγάλουμε την μουσική, με τα αυτιά μας. Δεν υπήρχαν ούτε παρτιτούρες ούτε κάποιος στο YouTube να μου πει "ξέρεις παίζεται έτσι". Σκέψου ότι το τραγούδι έλιωνε στο κασετόφωνο και αυτό αναγκαστικά μας έβαζε σε μία πιο άμεση επαφή με το μουσικό περιεχόμενο. Η μουσική δεν έχει σχέση με την εικόνα, μπορεί απλώς να είναι περιγραφική της μουσικής, ποιος το λέει, πώς το λέει, πώς το παίζει. Τώρα κατά πόσο έχει συνδεθεί η μουσική με την εικόνα είναι μια μεγάλη συζήτηση την οποία αν την ανοίξουμε θα αργήσουμε να παίξουμε.
-[Γ.Τ.]Εγω θα έλεγα ότι το πρόβλημα της εποχής σας είναι η ευκολία με την οποία έχετε πρόσβαση σε οτιδήποτε. Αυτό ειναι που δημιουργεί μία ρηχότητα, μία αίσθηση ότι κατέχεις τα πάντα άλλα δεν τα κατέχεις γιατί τα προσπερνάς. Εμείς για να δούμε πχ ένα βίντεο κλιπ που μας άρεζε έπρεπε να περιμένουμε με τις ώρες στην τηλεόραση μέχρι να το παίξει το MTV και ενδεχομένως να το γράψουμε σε βιντεοκασέτα και να το δούμε μετά. Αντίστοιχα στο ραδιόφωνο περιμέναμε ή κάναμε παραγγελία στον DJ να μας παίξει ένα τραγούδι για να το γράψουμε σε κασέτα.
-Ήταν μια δύσκολη διαδικασία. Πιο συνειδητή.
-[Γ.Τ.] Κοίταξε, για εμένα η λέξη κλειδί είναι η ευκολία. Η ευκολία καταστρέφει κάθε εποχή. Δείτε, για παράδειγμα, πόσο δύσκολα έφτιαχναν πριν από 200-400 ή και 1500 χρόνια τα κτήρια. Έχουν μείνει, όμως, αριστουργήματα αρχιτεκτονικής. Και στην εποχή μας, που είναι πολύ πιο εύκολα, έχουμε αυτά τα άσχημα κτήρια. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα. Όταν είναι όλα εύκολα, γίνονται συνήθως και πιο ρηχά.
-Έχετε να μας ανακοινώσετε κάποιο μελλοντικό σχέδιο της μπάντας;
-Θα κάνουμε περιοδεία στην Αμερική. Στην Αμερική 2027-28. Θα είναι ένας δικός μας, δίσκος σε κτήριο που το φτιάχνουμε τώρα. (Γέλια) Πλάκα κάνω. Δεν είμαστε στην φάση άλλων καλλιτεχνών που θέλουν να κάνουν καριέρα. Εμάς μας κινεί η αγάπη γι' αυτό που κάνουμε, όχι η ανάγκη.
Αλέξανδρος Σιγλίδης, Νικολέτα Αβραμίδου, Αγγελική Πετροπούλου
