Στις 19 Ιανουαρίου 2020 οι ρεπόρτερς του Μουσικού Σχολείου Ξάνθης Κωστής Ζιαγκλιαβός και Νίκος Καρκάνης είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν με τα Υπόγεια Ρεύματα( Γρηγόρης Κλιούμης, Νίκος Γιούσεφ και Τάσος Πέππας) λίγο πριν την συναυλία του γκρουπ στην Ξάνθη. Το αποτέλεσμα ήταν μία τεράστια κουβέντα πάνω στη μουσική. Ευχαριστούμε τον Αχιλλέα Σταύρου και τον Αλέξανδρο Θεοδωρίδη που μας βοήθησαν να πραγματοποιήσουμε αυτή την συνέντευξη. Σύντομα έρχεται και το πρώτο μέρος...
Η συνέντευξη ξεκίνησε με τις συστάσεις, προσπαθώντας να
εξηγήσουμε τι είναι το πρόγραμμα μας.
……. Το πρόγραμμα
αφορά όχι την mainstream ελληνική μουσική αλλά πιο
πειραματικά σχήματα…
(Γρηγόρης) Γιατί δεν είμαστε εμείς mainstream;;
(Νίκος) Όχι ευτυχώς παναγία μου!!
(γέλια)
Γενικά κοιτάμε
ανθρώπους που είναι σε κάποιου είδους εξέλιξη
(Νίκος) Και εμείς αυτό κοιτάμε, οπότε όποιος ασχολείται με
αυτό… δεν βγάζει λεφτά
(Νίκος) Κατάλαβες;…
Όποιος δεν βγάζει λεφτά… είναι αυτό… κάπως συνδέονται αυτά τα δύο.
(Γρηγόρης) Ξεκινάτε επιθετικά…
(Γέλια)
(Νίκος) Εεεε… δίνω tip
(Γέλια)
Στο ψητό, να
ξεκινήσουμε. Καταρχήν πώς ξεκίνησε το συγκρότημα, ποια ήταν η αφορμή, υπό ποιες
συνθήκες;
(Γρηγόρης) Οι ίδιες γνωστές νομίζω, σχολείο πηγαίνετε,
παρέες έχετε… Τότε δεν παίζαν και πάρα πολύ μουσική στην πραγματικότητα, οπότε
αυτοί που παίζαν μουσική συγκεντρωνόμασταν με κάποιο τρόπο και φτιαχνόντουσαν
σχήματα.
Αθήνα έτσι;
(Γρηγόρης και Νίκος) Ναι στη Καλλιθέα
Και σε εμάς που
παίζουν πολλοί μουσικοί, δύσκολα φτιάχνονται σχήματα..
(Γρηγόρης) Είδες! Για αυτό είπα ότι ήμασταν λίγοι στην
πραγματικότητα και μαζευόμασταν μέσα σε ένα σχολείο, δηλαδή αυτοί που παίζαν
μουσική έψαχναν ο ένας τον άλλο
Και δύσκολα κρατιέται
ένα σχήμα.
(Γρηγόρης) Αυτό είναι μια αλήθεια, είναι δύσκολο να κρατηθεί
ένα σχήμα
(Νίκος) Υπάρχει εδώ και ένα άλλο θέμα όμως, γιατί έχουμε και
λίγο διαφορά προς τη τεχνολογία. Η τεχνολογία έχει δημιουργήσει και λίγο αυτό
που έχετε πάθει, δηλαδή παλιά η τεχνολογία μας ήταν η μουσική, οτιδήποτε
χρειαζόταν εκτός από το στυλάκι μας και εκτός από τις παρέες μας… δηλαδή
μαζευόμασταν όπως ήμασταν στο σχολείο και θέλαμε να κάνουμε κάτι, κάπως να
αρχίσουμε να λέμε ότι εσύ είσαι πρόσκοπος, εσύ είσαι αθλητής, εσύ είσαι…
ΜΟΥΣΙΚΟΣ και ας έπαιρνες βρε παιδί μου με τα κάλαντα μία κιθάρα ή ένα μπάσο και
άρχιζες να παίζεις μετά με ένα συγκρότημα. Εμείς έτσι αρχίσαμε. Όταν προχωράς
με αυτή τη διαδικασία, οτιδήποτε γνωρίσαμε και υπήρξε μεταξύ μας για να
συζητάμε και να βάζουμε θέματα συζήτησης, έως… και… φλερτ, τα πάντα στη
πληροφορία ήταν μουσική…
(Γρηγόρης) Τα περνάγαμε από αυτό το φίλτρο όλα.
(Νίκος) …και η τεχνολογία ήταν στα ηχεία, δηλαδή η
τεχνολογία στο σπίτι ήταν ή τα γούφερ ή ένα γουόκμαν ή ένα πικάπ, δεν υπήρχε
άλλη τεχνολογία, τεχνολογία ήταν στη παραγωγή της μουσικής, δηλαδή τεχνολογία
ήταν οι Pink Floyd όπως παίζανε, τεχνολογία ήταν… αυτό ήταν… μέχρι εκεί.
(Γρηγόρης) Αυτές είναι κάποιες διαφορές που θα τις
συζητήσουμε
Εμάς είναι ευνοϊκό το
περιβάλλον που είμαστε σε μουσικό για τη δημιουργία τέτοιων σχημάτων.
(Νίκος) Γυμνάσιο είστε ή Λύκειο
Και γυμνάσιο και
Λύκειο
(Νίκος) Συνήθως στο γυμνάσιο αρχίζουν τα συγκροτήματα. Μετά
το γυμνάσιο δύσκολα. 2α γυμνασίου, εκεί σκάνε οι μπάντες.
(Τάσος) Είστε πάρα, μα πάρα πολύ τυχεροί, δηλαδή στη δικιά
μου ηλικία όταν τελείωνα τον οποιοδήποτε κύκλο… άνοιγε το μουσικό, δηλαδή
τελείωναν όλα και άνοιγε ένα μουσικό πίσω και όλοι οι φίλοι μου, οι συμμαθητές
μου και αυτά είναι καθηγητές σε μουσικά, αλλά ποτέ δεν είχαμε τέτοιο πράγμα,
ήταν πολύ μεγάλη η δυσκολία σε σχέση με αυτό των μουσικών.
Η δυνατότητα να μην
χρειάζεται να αγοράσουμε εμείς τους εξοπλισμούς είναι μια μεγάλη ευκολία.
(Γρηγόρης) Κοίτα όσο προχωράνε τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα
σε κάποια πράγματα και σε άλλα γίνονται πιο δύσκολα.
(Νίκος) Εγώ έχω δεί και κάποια άλλα πράγματα επειδή γυρνάω
στα μουσικά. Εγώ παίζω μουσικό πριόνι, είναι όργανο λίγο πιο σπάνιο και γυρνάω
στα μουσικά και το δείχνω γιατί αρέσει πολύ στα παιδιά και τους λέω γιατί σου
αρέσει πολύ αυτό και δεν σου αρέσει το βιολί… το ίδιο είναι. Στα μουσικά εγώ
βλέπω ποσοστιαία πολύ πιο ενδιαφέροντα άτομα.
Λοιπόν, τι σας
ενέπνευσε, τι σας εμπνέει, ποια είναι η βασική πηγή έμπνευσης σας για τη
σύνθεση;
(Γρηγόρης) Για τη σύνθεση προφανώς είναι τα πράγματα που
ξέρεις… που συμβαίνουν γύρω μας και από το προσωπικό φίλτρο του καθένα. Για
εμάς έχει μεγάλη σημασία ο στοίχος σε αυτό που κάνουμε οπότε από εκεί ξεκινάει.
Η τραγουδοποιία για εμάς έχει να κάνει με το στοίχο πάρα πολύ… και αυτό… και
ηχητικά και στα μηνύματα που προσπαθούμε να περάσουμε, το κύριο είναι το
περιβάλλον, δηλαδή αυτά που συμβαίνουν σε εμάς και στους γύρω μας, στον τόπο
που ζούμε.
Κάνετε σύνθεση από
κοινού ή κάποιος από εσάς κάθε φορά δημιουργεί ένα κομμάτι και ύστερα περνάει
από τους υπόλοιπους;
(Νίκος) Αυτό όπως ακριβώς κάνουν όλοι, φέρνει κάποιος στη μπάντα,
μία σύνθεση, κάποιους στίχους… συνήθως ο Γρηγόρης γιατί σε αυτό δεν έχει όρια,
είναι ο διαβαστερός μας, διαβάζει συνέχεια, γράφει συνέχεια, είναι απίστευτος…
γράφουμε και εμείς αλλά πολύ λιγότερα. Σε σύνθεση… όλοι μαζί, ο Γρηγόρης, ο
ένας, ο άλλος βάζουμε κάτω και μετά υπάρχει περίπτωση να τελειώσει το κομμάτι
και να μην μοιάζει καθόλου με το πρώτο…
(Γρηγόρης) Αυτό συνήθως και είναι το ιδανικό.
(Νίκος) …αλλά απλώς
το ρίχνουμε κάτω και το βασικό πράγμα που λέμε στους νέους ότι κατευθείαν
προσπαθούμε να το δουλέψουμε και να μην κάνουμε εκατό χρόνια για να γίνει
τέλειο, δεν υπάρχει τέλειο και ποτέ δεν υπήρξε, είναι ένα ψέμα αυτό, το
τελειώνουμε για να μπορέσουμε να το ξέρουμε και το πετάμε στο live… όταν περάσει κάποιος χρόνος και
δούμε το feedback (την
απήχηση) από κάτω, βγαίνει μόνο του, φτιάχνεται μόνο του το κομμάτι, δηλαδή αν
δεν μας αρέσει, λέμε πάμε αλλιώς και γυρνάει ή αλλάζει στο live και μετά έχουμε ένα πολύ ωραίο
κομμάτι γιατί έγινε μαζί με τον κόσμο. Πάντα αλλάζουμε κομμάτια και όποιος
γράφει στο στούντιο και μετά το ρίχνει το κομμάτι έχει μία κατάσταση… δηλαδή
είναι όλοι ξένοι μεταξύ τους
(Γρηγόρης) Και ίσως είναι και κάπως αναγκασμένος μετά να
επαναλαμβάνεται, να παίζει αυτό που έφτιαξε γιατί του έρχεται φυσικά να το
κάνει, το μαθαίνει από εκεί που το ακούει και η μπάντα μαθαίνει να παίζει.
Γίνετε κάτι πολύ
στάνταρτ μετά…
(Γρηγόρης) Ναι είναι πιο δυναμική λειτουργία όταν συμβαίνει
(Τάσος) Γενικά θέλει πολύ γρήγορα να πάρει μορφή και μετά να
το πλάσεις, άμα το αργήσεις πολύ να του δώσεις μορφή το έχεις χάσει.
(Νίκος) Πάντως αυτό που ρωτήσατε για να μην πούμε ότι είναι
μόνο ένα πράγμα, οι ποιητές ή οι στίχοι, αυτό που μας εμπνέει όπως λες ή αυτό
που μας δίνει μια ώθηση για τα κομμάτια μπορείς να πεις ότι είναι τρία πράγματα
και επειδή είστε στο μουσικό θα σας το πω και το τρίτο. Το πρώτο όντως είναι
ένα έργο ή μία ποίηση, γενικότερα ένα έργο το οποίο θέλεις να εκφράσεις. Το
δεύτερο είναι η αθωότητα της νιότης, δηλαδή ότι γίνονται πεντακόσιες χιλιάδες
πράγματα σε αυτή τη ζωή, σήμερα έχουν γίνει τόσα, χθες γίνανε άλλα τόσα και τα
λοιπά ή θα πρέπει και εσύ σαν τη μάζα να βγεις και να τα σπας όλα και να
τρελαθείς ας πούμε και να μην ξέρεις τι να κάνεις ή θα κάνεις τη δουλειά σου,
θα κάνεις τη δουλειά σου, θα εκφραστείς και θα μπορέσεις να πεις και στον άλλο
αυτό το πράγμα και έτσι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που λέγονται μουσικοί μπορούνε
να κάνουνε αυτό το πράγμα, δηλαδή να μπορέσουν να εκφραστούν για να μην
τρελαθούνε. Εμείς είμαστε από αυτή τη πάστα που πραγματικά δεν ξέρω τι θα
κάναμε αν δεν το είχαμε αυτό, και φοβόμαστε να μείνουμε κυριλέ και εμείς κάπου
σε ένα καναπέ, δηλαδή μια ζωή τρέχουμε και πηγαίνουμε για αυτό το λόγο, δεν
έχουμε σταματήσει ποτέ, δεν θυμόμαστε πότε ξεκινήσαμε.
Οικογένειες έχετε;
(Νίκος) Ναι
Λειτουργούνε;
(Νίκος) Ναι, ναι, ναι. Λειτουργούνε γιατί δεν βιαστήκαμε να
ρισκάρουμε, γιατί έχουμε μια κοινή πορεία, είναι καλλιτέχνες, είναι ηθοποιοί
και τα λοιπά, γενικότερα ταιριάζουμε
Μέσα από τον
καλλιτεχνικό κόσμο δηλαδή.
(Νίκος) Έτυχε αλλά μας καταλαβαίνουνε και δεν μας κόβουν. Το
τρίτο όμως που θέλω εγώ να πω και επειδή δεν θα το έλεγα ποτέ έτσι στα
ραδιόφωνα που μας τη σπάει να μιλάμε αλλά… και το κάνουμε και για τα λεφτά,
δηλαδή είναι η δουλειά μας, δηλαδή αν εμείς ήμασταν γιατροί, δικηγόροι,
αρχιτέκτονες και μαζευόμασταν ένα συγκρότημα όποτε μπορούσαμε θα κάναμε πρόβα,
όποτε θα βγάζαμε τριάντα δύο δίσκους, θα βγάζαμε λεφτά και θα λέγαμε ξέρω εγώ
διακόσιες κουβέντες για να παίξουμε μία συναυλία, ενώ τώρα θα παίζουμε και θα
συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε και τα λοιπά, και όσες φορές είχαμε πρόβλημα
πάλι προχωρούσαμε γιατί είναι η δουλειά μας.
Τουλάχιστον είναι μια
δουλειά που σας αρέσει.
(Γρηγόρης) Μα μας αρέσει και τη κάνουμε με τους δικούς μας
όρους, δυσκολευόμαστε αλλά τη κάνουμε με τους δικούς μας όρους.
(Νίκος) Γενικά η μουσική είναι δουλειά, γιατί έχει περάσει
πολύ ότι είναι χόμπι και ξες την υποτιμάνε πάρα πολύ την μουσική.
(Γρηγόρης) Επίσης το feedback, αυτό που παίρνεις δεν είναι μόνο τα λεφτά αλλά είναι
καλές κουβέντες, είναι χειροκρότημα… σε κινητοποιεί για να μπορέσεις να
λειτουργήσεις, να συνεχίσεις.
(Νίκος) Σαφώς, απλώς επειδή μιλάμε στα παιδιά εγώ πρώτη φορά
το λέω αυτό, γιατί είμαι ο πιο σκληροπυρηνικός στο «μη», δηλαδή άμα μας δίνανε
περισσότερα λεφτά σε κάτι και κάτι βρώμαγε και είχε χορηγίες και τα λοιπά και
τέτοια δεν θέλουμε να παίζουμε, δεν είναι αυτό το θέμα απλά πρέπει να
καταλάβετε ότι αυτή είναι η δουλειά σας αν διαλεχθεί, δηλαδή είναι πολύ δύσκολο
να πάτε εκ του ασφαλούς και να πείτε ότι θα κάνω και κάτι άλλο και θα κάνω και
μουσική γιατί θα είναι πάντα δεύτερη.
Συγνώμη που διακόπτω
αλλά αυτό είναι μία πολύ συχνή κουβέντα που κάνουμε με όλους τους καλλιτέχνες
που έρχονται και τα λοιπά, δηλαδή έχεις ένα δίσκο, έχεις να βγάλεις τα έξοδα
σου, έχεις να κάνεις ένα live, έχεις ένα ρίσκο, πολλά
παιδιά δεν έχουν μάνατζερ, δεν έχουν υλικό επιπλέον… είναι πολύ μεγάλη κουβέντα
και είναι και σημαντική κουβέντα.
(Νίκος) Το χειρότερο δεν είναι αυτό, δεν είναι το πώς απλά
να επιβιώσεις, στην πραγματικότητα η μουσική… δεν έχει καμιά διαφορά ο γιατρός
με τον μουσικό, δηλαδή πάντα μελετάς, πάντα εξελίσσεσαι, δεν έχει τέλος, δηλαδή
65 χρονών θα μάθεις να παίζεις μουσική, 70!
Και γενικά δεν
υπάρχει και αναγνώριση της δουλειάς αυτής το οποίο το βιώνουμε και εμείς ως
σχολείο που έχουν απαιτήσεις από εμάς χωρίς να αναγνωρίζουν τον χρόνο
προετοιμασίας…
(Γρηγόρης) Αυτό θα το ζείτε πάντα
(Νίκος) Και δεν είναι μόνο οι δουλειές που θα κάνεις μέσα
στη μπάντα αλλά είναι και τα χρόνια που έχεις κάνει πριν για να μάθεις το
όργανο και να μπεις στη μπάντα.
Σημαντικό επίσης να
γνωρίζεις και πόσο καλή είναι η δουλειά σου, δηλαδή να γνωρίζεις αν αυτό που
παρουσιάζεις είναι καλό και είναι αποτέλεσμα δουλειάς.
(Νίκος) Όταν πέθανε ο πατριός μου ήμουνα στη Θεσσαλονίκη με
τον Ανεστόπουλο για να μπούμε συναυλία και λένε όχι θα ακυρώσουμε την συναυλία,
όχι δεν γίνεται, είναι πολύ δύσκολη αυτή η δουλειά, είναι σαν λειτούργημα,
δηλαδή ο άλλος περιμένει από εσένα, είναι πολύ δύσκολο πράγμα.
(Γρηγόρης) παρόλα αυτά εγώ θα πώ ότι υπάρχουνε και
περιπτώσεις που δεν θα λειτουργεί, δηλαδή δεν είναι «γέλα παλιάτσο», δεν
ισχύει, δεν θα είσαι καλά για να λειτουργήσεις έτσι κι αλλιώς.
(Νίκος) Και έχουν γίνει όμως αυτά
(Γρηγόρης) Έχουν γίνει, και βέβαια έχουνε γίνει αλλά στη
δικιά μου περίπτωση όταν έχουν γίνει τουλάχιστον, έχουν γίνει γιατί αυτό θα μου
έκανε καλό στην κατάσταση που βρισκόμουνα, δηλαδή το να παίξω θα μου έκανε
καλό, δεν το έκανα για τους άλλους, το έκανα για μένα.
Μετά από αυτά αφού
μιλάμε ήδη για προβλήματα, υπάρχει κάτι που αποτέλεσε ένα γερό εμπόδιο στη
σταδιοδρομία σας, κάτι που σας έφερε σε δύσκολη θέση, δηλαδή κάποιο σημαντικό
γεγονός, κάποια τροχοπέδη
(Νίκος) Συνέχεια.
(Γρηγόρης) Συνεχώς εμπόδια, δράματα και τραγωδίες παράλληλα
με τις χαρές και τους γάμους και τα πανηγύρια αλλά αυτό νομίζω ότι συμβαίνει σε
όλες τις ζωές στη πραγματικότητα.
(Νίκος) Τα καλά είναι πιο ωραίες στιγμές γιατί είναι
λιγότερα
Μήπως η τέχνη δημιουργείται κυρίως σε περιόδους
δυσκολίας;
(Γρηγόρης) Εντάξει εγώ το ακούω πολύ συχνά αυτό στη
πραγματικότητα αλλά ίσως όταν είσαι σε μια καμπύλη στη ζωή σου και στη διάθεση
σου να έχεις περισσότερο χρόνο να λειτουργήσεις αλλά και η χαρά αξίζει να
ειπωθεί και η θλίψη και όλα.
Έχετε συνεργαστεί με
πάρα πολλούς καλλιτέχνες από το ’92 μέχρι σήμερα με όλες τις αλλαγές, με Θάνο
Μικρούτσικο, με Θηβαίο, με Τσαλιγοπούλου, με άπειρους καλλιτέχνες. Υπάρχει
κάποιος άλλος καλλιτέχνης που θα θέλατε πάρα πολύ να συνεργαστείτε και θα το
κάνατε αν σας δινόταν η ευκαιρία;
(Νίκος) Ψάχνουμε συνέχεια…
(Γρηγόρης) Δεν υπάρχει κάποιος στο δικό μου μυαλό
τουλάχιστον.
(Νίκος) Όχι το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ψάχνουμε, ότι
έχουμε μια τέτοια τάση να…
(Γρηγόρης) Είμαστε ανοιχτοί να συμβεί αλλά…
(Νίκος) Όχι εμπορικά.
(Γρηγόρης) Δηλαδή να υπάρχει κάποιος λόγος
(Νίκος) Για αυτό δεν το βλέπετε συχνά, δηλαδή πάντα ψάχνουμε
κάτι που να έρθει και να μπορέσουμε να συνδυαστούν οι ενέργειες μας και όπως
στη παρέα και στην έκφραση, δηλαδή να τον ενδιαφέρουν και διάφορα πράγματα που
μας ενδιαφέρουν εμάς και όταν μιλήσουμε, αν μιλάμε για τραγουδιστή με στίχους
και τα λοιπά, να μπορεί να εκφραστεί κάτι το οποίο εκφράζουμε και εμείς, δηλαδή
σε αυτή την εποχή κοιτάγαμε τη hip-hop σκηνή…
δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα κομμάτι… δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθεί, όταν
δηλαδή υπάρξει κάποιο άτομο το οποίο τα έχουμε βρει θα το κάνουμε.
(Γρηγόρης) Κάποιον που να ταιριάζουν τα χνώτα μας.
(Νίκος) Χτες ξέρετε, αυτή την εποχή συνεργαζόμαστε με τους Magic de spell και
τους Ενδελέχεια και κάνουμε μία εμφάνιση κοινή εδώ και ενάμιση-δύο χρόνια και
παίζουμε όλοι μαζί και έχουμε βρει μια παρέα που ερχόμαστε και λέμε ότι το ροκ
είναι εδώ κατά κάποιο τρόπο…. κι άλλες, δεν μπορώ να σκεφτώ, έχουνε γίνει πάρα
πολλά.
Πόσους δίσκους έχετε
εκδώσει;
(Γρηγόρης) Καμιά δεκαριά ή έντεκα πρέπει να είναι.
(Νίκος) Δεν θυμόμαστε. Ο τελευταίος ήταν το 2014, το 20-14.
Το 2014 κλείσαμε τα 20 χρόνια, είχανε περάσει 14 μέλη. Κάναμε το 20 το οποίο
είχε 20 διασκευές από παλαιότερα του συγκροτήματος και 14 καινούρια κομμάτια ,
για αυτό λέγεται και 20-14. Μετά από αυτό κάναμε ένα live άλμπουμ, βινύλιο, το οποίο λεγότανε
‘Vinyl
is back’
, μία σειρά,στο οποίο η αλήθεια ότι και σε αυτή τη σειρά τη βγάζαμε εμείς,
γραφτήκαν και οι Locomondo.
Αυτό ήτανε να μπορέσουνε να παίξουνε όπως παλαιά στο ’50 οι περισσότερες
ηχογραφήσεις μέχρι το…
(Γρηγόρης) Το ’70 και ‘80
(Νίκος) Ναι αλλά ήτανε στάνταρ τότε. Τότε έγραφε σε κομπίνα,
δηλαδή ξεκίναγε η ηχογράφηση και σου έλεγε πάμε και έγραφες.
(Γρηγόρης) Γραφόταν live
(Νίκος) Ακριβώς αυτό κάναμε και εμείς, λέμε ότι θα γράψουμε live και δεν θα πειράξουμε
τίποτα.
(Νίκος) Αυτό το κάναμε όχι για να κάναμε τη μαγκιά ότι
παίζουμε ωραία αλλά για να δείξουμε ότι την εποχή τώρα που υπάρχει η ανεξάρτητη
δισκογραφία και στα συγκροτήματα τα νέα που με ρωτάτε ότι δεν είναι και ακριβά
τα πράγματα, μπορείτε να παίξετε πάρα πολύ καλά με τη μία, να γράψετε και να το
βγάλετε.
(Γρηγόρης) Κάντε το όπως βρεθείτε και γράφτε το με τη μία,
είναι έξι ώρες στούντιο αντί για εκατό.
Μήπως πολλές φορές η
τεχνολογία ενώ φαίνεται να βελτιώνει τα πράματα, στην ουσία τα καταντάει άψυχα
όπως έγινε και στα τέλη της δεκαετίας του ’80 που είχε βγει μία καινούρια
τεχνική στα live που απομόνωνε τις φωνές του κοινού
και έτσι βγήκαν τερατουργήματα; Ένα πρόχειρο παράδειγμα στο μυαλό μου το
άλμπουμ των Dire Straits, το οποίο ήταν άψυχο τελείως και όταν γίνονται συζητήσεις
μου λέει ο άλλος «μπορώ να διορθώσω αυτό, να σβήσω το άλλο και τα λοιπά»
(Γρηγόρης) Είναι άλλη διαδικασία.
(Νίκος) Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε πλέον αλλά το θέμα είναι
ότι βγάλαμε και το Vinyl is Back
και μετά βγάλαμε και ένα εφτάιντσο με δύο καινούρια κομμάτια. Πως το είπαμε;…
1-2 και τελειώσαμε και με τις συζητήσεις
και βγάλαμε και άλλα δύο κομμάτια. Τώρα που σας
μιλάμε πηγαίνουμε για Σεπτέμβρη να βγάλουμε άλλο ένα βινύλιο καινούριο
με καινούρια κομμάτια πλέον
Δική σας παραγωγή;
(Νίκος) Δική μας παραγωγής είναι όλες
(Γρηγόρης) Αυτή τη φορά με διαφορετικό τρόπο, πάλι no budget, πάλι ένα μήνυμα
προσπαθούμε να περάσουμε και στη πραγματικότητα τώρα πάλι δεν μπαίνουμε σε
στούντιο αλλά δεν γράφουμε live αλλά γράφει ο καθένας από το σπίτι του.
(Νίκος) Και τα μαζεύουμε
(Γρηγόρης) Δηλαδή μόλις ο Τάσος κατάφερε σε ένα υπόγειο να
βάλει τα τύμπανα με μικρόφωνα μπορούμε πλέον να γράψουμε όλοι, γράφει ο
καθένας… ο Νίκος τα μπάσα στο σπίτι, εγώ
τις κιθάρες στο δικό μου, ο Τάσος στο δικό του και τα μαζεύουμε και
κάνουμε μίξη
Φυσική μορφή, δηλαδή
βινύλιο θα βγει;
(Γρηγόρης) Ελπίζουμε
(Νίκος) Σε βινύλιο πάντα, σε ψηφιακή μορφή έτσι και αλλιώς
αυτή τη στιγμή μιλάμε για digital,
δηλαδή κυκλοφορία και το CD εκτός από σουβερ θα δούμε σε τι κατάσταση θα το
δημιουργήσουμε, θα υπάρξει κάτι στο χέρι αλλά τι θα είναι στο χέρι πρέπει να το
σκεφτούμε.
(Γρηγόρης) Το CD δεν νομίζω ότι έχει μέλλον
(Νίκος) Καλύτερα να έχεις USB παρά να έχεις CD
(Γρηγόρης) Στη πραγματικότητα το CD το έχεις
ανεβασμένο στο cloud
Η ενέργεια του συγκροτήματος ποιος είναι; Η μπαταρία.
(Γρηγόρης)
Ο Νίκος, ο Νίκος
Γιατί έτσι;
(Νίκος)
Κοίταξε… Είναι και η φύση μου, πάντα ήμουν έτσι…
Σας είπα, στην
5η -6η Δημοτικού
φτιάξαμε πρώτη φορά συγκρότημα, μετά ήταν τα θεατρικά στη Ζάκυνθο, μετά μ’ έναν
φίλο κάναμε τους «Τσιριτσάντζουλες» (θεατρική ομάδα)… Δηλαδή ήμασταν όλη την
ώρα σ’ αυτό το πράγμα αλλά… Υπήρξα και 20 χρόνια σε δισκογραφία, στέλεχος της
εταιρίας στις πωλήσεις -είχα βέβαια και μια εμπειρία στο θέμα- και… Μετά ναι, βοήθησα
κάποιες παρέες και σχήματα απ’ τη γνώση μου. Και πάντα, ας πούμε, παίρνω
μπροστά, είμαι τσακμάκι, δηλαδή βλέπω κάτι και μου βγαίνει η άλλη μου φύση.
Αυτό γίνεται…
Ναι ρε παιδί μου, υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται απ αυτό, έτσι
λειτουργούν…
Σε ποιες δισκογραφικές έχεις δουλέψει;
(Νίκος)
Μέχρι το 2014 δούλευα. Σε πολλές και διάφορες… Universal, Warner, Heaven, Legend κ.α.
Αυτό ας πούμε είναι κάτι που έχει αλλάξει. Η βιομηχανία έχει
αλλάξει.
(Νίκος) Ο “χάρτης” έχει αλλάξει… Αυτή τη
στιγμή δεν ξέρει που πάει. Οι μονάδες όμως, οι μουσικοί δηλαδή, γνωρίζουν που
πάνε. Η εκμετάλλευση της μουσικής είναι
η μουσική βιομηχανία. Η “εκμετάλλευση” δεν είναι πάντα κακή λέξη, αλλά
μετατράπηκε σε κακή γιατί κάποια στιγμή δεν ξέραν τι να κάνουν
Ωστόσο, στην
εκμετάλλευση της μουσικής υπάρχουν κάποια προβλήματα. Οι μουσικοί οι ίδιοι
έχουν πάντα την επικοινωνία με τον κόσμο. Και τώρα την έχουν –μέσα απ’ τα
κοινωνικά δίκτυα.
Νίκο, εγώ πάντα, όπως και να το δεις, το “live”
ήταν αυτό το οποίο…
(Νίκος)
Ακριβώς, ακριβώς!
Απλώς
υπάρχουν πολλές μουσικές πλέον που δεν μπορούν να παίξουν live. Και με τα παιδιά -είναι εκεί πέρα
και κάποιοι φίλοι- που έχουν κάποια πράγματα που είναι γραμμένα στο στούντιο,
ηλεκτρονικά, τα οποία ναι ωραία μουσική, εμένα μ’ αρέσουν, και δεν μπορούν όταν
βγαίνουν να παίξουν live γιατί έχει μόνο δέκα κομμάτια και σ’ αυτά πρέπει να πατήσει play στον υπολογιστή… Προσπαθούμε να τους
ενθαρρύνουμε να χρησιμοποιήσουν… να προχωρήσουν σε προγράμματα real time sampler players, ώστε να μπορέσουν να παίξουν live αυτά που παίζουν ηλεκτρονικά και να
μπει και σ’ αυτό το πράγμα.
Τώρα
στην εποχή μας, με μουσικές όπως η trap, η rap… Στις μεγάλες παραγωγές, ο εκάστοτε sampler-ας παίζει “real time”! Δηλαδή ακόμα κι εκεί, δεν
πρέπει να πας στην ευκολία, θα πρέπει να δεις όταν θα είναι το live πως θα μπορείς να σταθείς. Δε μπορεί να είναι όλα
μετρονόμος.
Εσείς,
για παράδειγμα, πως αισθάνεστε κάθε φορά όταν ανεβαίνετε στη σκηνή; Παρόλο που
έχετε τόσα live πίσω
σας…
(Νίκος) Εμείς
συγκεκριμένα πιο… καλά από άλλες ώρες της μέρας μας…
*γέλια*
(Γρηγόρης) Το
πρόβλημα για μένα είναι πριν τη συναυλία. Δηλαδή η αναμονή… Τώρα μπορεί να
είμαι καλά γιατί συζητάμε, αλλά σε λίγο θα αρχίσω να χασμουριέμαι, να βαριέμαι…
Εμένα μου συμβαίνει αυτό πολύ.
Να
αγχώνεστε καθόλου; Συμβαίνει;
(Γρηγόρης) Οο…
Όχι. Μόνο σε περιπτώσεις που υπάρχουν πολλά προβλήματα.
Που
το ξέρεις ότι θα υπάρχουν πολλά προβλήματα οπότε…
Ναι,
ναι… Το ‘χουμε νιώσει… ΠΑΡΑ πολλές φορές!
(Νίκος) Η έκθεση
είναι ένα θέμα. Είναι ένα θέμα που το θυμάμαι από… πάρα πολλούς φίλους μας.
Είναι ένα θέμα που είναι γενικά προς τον κόσμο. Δηλαδή δεν έχει καμιά διαφορά
όταν είναι δέκα χιλιάδες άτομα και πρέπει να βγει ο άλλος στο σανίδι και να
κάνει μια διάλεξη. Το ίδιο είναι.
Νομίζω πως όλοι είχανε κάποιο άγχος την πρώτη φορά κι
απ’ τις πολλές φορές, συνηθίζεις. Και κάποιοι έχουνε και ακόμα. Ντάξει, ναι…
(Γρηγόρης) Κι ο
καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά.
(Νίκος) Πάλι η
παρέα το λύνει αυτό πάντως.
(Γρηγόρης) Κι
εγώ, ας πούμε, που είμαι ακοινώνητος άνθρωπος με κρατάνε. Δηλαδή αν δεν πάνε
καλά τα πράγματα κλείνομαι στην παρέα.
Ε, γι’
αυτό χρειάζεται κι η παρέα άλλωστε.
(Γρηγόρης)
Ακριβώς.
(Τάσος) Στην
ουσία, δεν είναι άγχος. Είναι ένα πράγμα, μια διαδικασία, τα πρώτα 10-15 λεπτά
που προσπαθείς να προσαρμοστείς λίγο στο περιβάλλον. Τα φώτα, ο ήχος, τι ακούς,
τι δεν ακούς. Σε τι μέρα θα ‘σαι. Γιατί ο μουσικός είναι σαν τον αθλητή: μπορεί
να βάλεις οκτώ τρίποντα και μπορεί να μη βάλεις και κανένα.
(Νίκος) Ντάξει
παιδιά, είναι πάντως πολύ ψυχολογικό το θέμα. Δηλαδή μπορεί να έχεις χίλια
άτομα και να παίζεις –είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι μουσικοί, οι
τραγουδιστές: το μικρόφωνο είναι δημόσιο, σε καταγράφουν-, να μιλάς και να λες
πράγματα που μετά να τα ακούς και να σκέφτεσαι… ‘Μα τι είπα εγώ σήμερα’… -εγώ
τα κάνω αυτά, ναι. Αλλά υπάρχει και η περίπτωση να έρθει ένα άτομο -ένας φίλος
σου, μια φίλη σου, η μάνα σου, ο πατέρας σου- και να κομπλάρεις τελείως. Να
παίζεις σε χίλια άτομα που να μην
έχεις πρόβλημα και με έναν να έχεις!
Είναι τελείως ψυχολογικό.
Να
ρωτήσω εγώ κάτι. Γρηγόρη, επιρροές δικές σου; Στη μουσική.
(Γρηγόρης) Εε…
Κοίτα, επιρροές είναι σίγουρα το μουσικό περιβάλλον που μεγάλωσα, δηλαδή η
ελληνική μουσική που υπάρχει και που υπήρχε τότε, που έχει να κάνει και με την
ταξική μου καταβολή…
Η
ελληνική μουσική, η ροκ σκηνή της ελληνικής μουσικής ή.. γενικώς;
Ναι κοίτα, αυτό
σου λέω: ότι από το περιβάλλον, απ’ τους γονείς και απ’ τους χώρους που
κινείσαι, που στη δικιά μου περίπτωση ήταν δημοτικά, ηπειρώτικα και τέτοια ας
πούμε…
Α,
από κει έχεις καταγωγή;
(Γρηγόρης) Ναι.
Από
πού;
(Γρηγόρης) Έξω
απ’ τα Γιάννενα. Βροντισμένη... Δίπλα απ’ τον Παρακάλαμο ξέρω γω, που είναι πιο
γνωστός…
Υπήρχε
αυτό το περιβάλλον γύρω μου, στον κόσμο. Αλλά αυτό που… οι δικές μου επιλογές
ήτανε η προηγούμενη, στην πραγματικότητα, γενιά από μας στο ελληνόφωνο ροκ,
αφού πρώτα είχα αγαπήσει το ροκ του 70, του 60…
Δηλαδή
Doors,
(Led) Zeppelin…
Ως
κιθαρίστα με έχουν επηρεάσει συγκεκριμένοι βέβαια. Ο Gallaher, ή ο Gibbons
των ZZ Top, πάρα
πολύ, ή ο Gilmour των (Pink) Floyd…
Πιστεύω
δε πως ένας δημιουργός μουσικός πρέπει να έχει περιορισμένες επιρροές. Δηλαδή
είναι πιο εύκολο αν οι εμμονές σου σε έχουν κάνει να μείνεις ένα χρόνο στον Hendrix, έναν χρόνο στον Page, έναν χρόνο στον Gilmour, και μ’ αυτές να σχηματιστεί η προσωπικότητα σου,
παρά μ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα ας πούμε με το YouTube
με πέντε λεπτά από κάθε κιθαρίστα. Τότε είναι πάρα πού δύσκολο να βγάλεις
προσωπικότητα και ύφος στην πραγματικότητα. Είναι ένα… μεταμοντέρνο πράγμα μετά
που έχει τα πάντα μέσα ο ήχος σου.
Στη
δικιά μου περίπτωση, που πιστεύω πώς έτσι απέκτησα, πιστεύω ότι έχω προσωπικό
ήχο, έχει γίνει μέσα από τις εμμονές μου σε συγκεκριμένα πράγματα και λίγο για
πολύ καιρό. Και νομίζω ότι οι εμμονές γενικά δημιουργούν τους μουσικούς τους…
δημιουργούς γενικότερα. Δηλαδή πρέπει να μείνεις σε κάτι έτσι ώστε να γίνει
πολύ πολύ κτήμα σου για να μπορέσεις μετά να το περάσεις μέσα απ’ το φίλτρο
σου. Ενώ το επιφανειακό πράγμα του άπειρου ακουστικά που έχουμε σήμερα σε
εμποδίζει στο να παίζεις και στο να είναι σαφές αυτό που παίζεις.
Συμφωνώ
και αυτό το πράγμα δεν το είχαμε ξανακούσει από κάποιον άλλον. Συμφωνώ απόλυτα.
(Γρηγόρης) Ναι,
και είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πάρα πολύ γιατί συναντάω μουσικούς πολύ
καλύτερους από μένα που δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω από άλλους μουσικούς.
Ενώ -εγώ είμαι αυτοδίδακτος μουσικός- βλέπω
πολύ πιο εύκολα προσωπικότητα σε μουσικούς που λειτουργούν όπως εμένα.
Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Καταλαβαίνω
απόλυτα! Είναι το θέμα της ταυτότητας. Βλέπω ένα κάρο ταλαντούχους μουσικούς
και λέω θα τους ακούσω live ρε παιδί μου και τα λοιπά, πάω μετά σπίτι, μπορεί να ακούσω το
δίσκο και να μην τον ξανακούσω ποτέ. Είναι αυτό το πράγμα. Δηλαδή μέχρι να βγει
ένα όνομα το οποίο να ‘χει ταυτότητα…
(Γρηγόρης) Κι όσο
μεγαλώνεις είναι ακόμα πιο δύσκολο να σου κάνει κάτι εντύπωση στα πράγματα που
βγαίνουν. Δηλαδή εμένα, πολύ αραιά επανέρχονται εμμονές, δηλαδή να κολλάω με
κάτι καινούριο που ακούω. Πολύ όμως
αραιά! Του στυλ, μια φορά τη δεκαετία!
Νίκο;
(Νίκος) … Το χάος
το ίδιο… Περίπου στη ηλικία τη δικιά σας, όταν ήμουν, υπήρξε όλο το ροκ το
παλιό της εποχής. Μπορούμε να πούμε ότι η μπλουζ σκηνή ήταν κάτι με το οποίο
μπορούσαμε να εκφραστούμε τότε και να παίξουμε, να ξεκινήσουμε τα δωδεκάμετρα
και τέτοια… -Είναι πάρα πολύ κοινά τα μονοπάτια σε πολλούς από εμάς σ’ αυτή τη
μορφή- Μόνο που εμένα μ’ άρεσε εκείνη την εποχή και η new wave σκηνή,
η punk, η λίγο πειραγμένη ας πούμε. Άκουγα Pixies, άκουγα
τέτοια πράγματα, λίγο πιο… Και άκουγα Dead can dance, και άκουγα Sting,όλη την 4AD που ήταν όλη η περίεργη, μια dark σκηνή τότε. Και από ‘κει και πέρα άκουγα πολλή κλασική. Έπαιζα jazz
μετά, άκουγα Funkadelic, άκουγα (Frank) Zappa και
μετά… γινόταν ένας χαμός ας πούμε. Ξεχώριζα πιο πολύ, πέρα από κάποιες εμμονές
που είχα κι εγώ με κάποια πράγματα που άκουγα –είναι πάρα πολλά, γι’ αυτό δεν
τα αριθμίζω- την καλή μουσική, τα κομμάτια που μ’ αρέσουνε… Απλώς σας λέω ότι με
είχε κουράσει, να το πούμε έτσι ρε παιδί μου, εκείνη η εποχή που ήταν όλοι heavy metal και hard rock, και προσπαθούσα να βρω κάτι άλλο. Δηλαδή μ’ έπιανε πάντα
να θέλω να αλλάζουν λίγο τα πράγματα. Δεν μπορούσα μα είναι όλα ίδια και με
ίδια λογική, ίδιο ήχο.
Αυτό
είναι και τροχός, εντάξει. Αλλάζει ο τροχός και ξαφνικά σου λείπουν άλλα
πράματα.
(Νίκος) Ναι, ναι. Αλλάζει ο τροχός αλλά… το έψαχνα εγώ. Δηλαδή με
κούραζε το συνεχόμενα ίδιο σε κάθε μαγαζί , σε κάθε κατάσταση και ότι έπρεπε να
μ’ αρέσουν οπωσδήποτε οι Scorpions, γιατί δε μ’ αρέσανε, απ’ την αρχή! Έβαζα ας πούμε Παπακωνσταντίνου κι ενώ έπρεπε να τα
ακούω, είχα τις κασέτες…
(Γρηγόρης) Σσσς…
Μη τα λες. Μη τα λες.
(Νίκος)Όχι θα τα
πω! *γέλια* Με έπιανε κατάθλιψη κι έλεγα «όχι αυτό!», και
πήγαινα αλλού. Κι έψαχνα πάντα κάποια πράγματα για να αλλάζω. Και μέχρι τώρα,
όταν διαβάζω κλασική –γιατί παίζω τέτοια κομμάτια με το πριόνι- μετά ακούω ή punk, ή…
τσάμικα! Και όταν παίζω ροκ και τα λοιπά ακούω κλασική, έρχομαι σε μία
ισορροπία πάντα. Δεν μπορώ τελείως, να είναι πάντα όλο μου το είναι συνέχεια εκεί.
Πιστεύω
αυτό που λέτε ότι ακουγόταν παντού το ίδιο, κάθε εποχή θα έχει κάτι το οποίο θα
ακούγεται συνέχεια και παντού. Κι εμείς το βιώνουμε σ’ ένα βαθμό δηλαδή.
(Νίκος) Το
ξέρουμε! Γι’ αυτό το λέω!
Όχι,
εγώ διαφωνώ. Δηλαδή την ανάλυση του Νίκου την καταλαβαίνω. Σήμερα δεν υπάρχει
αυτό.
(Νίκος) Δεν…
Ήτανε πολύυ ρε παιδί μου… Δηλαδή ήτανε ίδιο! Άκουγες δηλαδή το “Use your Illusion” των Guns N’ Roses και νόμιζες άκουγες Ζακυνθινό κομμάτι, στη Ζάκυνθο που
ήμουν τότε. Και ήταν κάποια πάρα πολύ, έπαιζαν συνέχεια συγκεκριμένη μουσική.
(Γρηγόρης) Την
εποχή της δισκογραφίας, που πέρασε, συνέβαινε αυτό. Δηλαδή κάποιοι διάλεγαν τι
θα ακούγεται παντού. Και γι’ αυτό γινόντουσαν και τα μεγάλα σουξέ, που έχει να
γίνει τέτοιο πράγμα δεκαπέντε χρόνια. Δεν ξέρω δηλαδή αν θυμάστε κάποιο
τραγούδι καινούργιο που να το ξέρουν όλοι.
Δεν υπάρχει αυτό πλέον.
Εξαρτάται
από την ηλικία. Δηλαδή για ηλικία μας μπορούμε να πούμε τραγούδια που τα ξέρουν
όλοι.
(Νίκος) Billie Eilish!
Εμείς πάντως την ακούσαμε αυτή. *γέλια*
(Γρηγόρης)
Εξαιρετική.
Το πιο
χαζό είναι ότι γίνονται γνωστά τραγούδια τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως
ποιότητα.
(Γρηγόρης) Δε
γίνονται γνωστά σε μένα όμως.
Ναι, δε
γίνονται γνωστά σε άλλες ηλικίες αλλά για εμάς είναι κάτι που με άνεση μπορούμε
να πούμε ότι το ξέρουν όλοι.
(Γρηγόρης) Ναι
ναι. Εκείνη την εποχή λοιπόν, που δεν ήσασταν γεννημένοι γινόντουσαν σε όλους.
Έζησα περιόδους που σου κόλλαγε τραγούδι της Βίσση στο κεφάλι και δεν μπορούσε
να σου φύγει. *γέλια*
(Νίκος) Ναι ναι…
(Γρηγόρης) Γιατί;
Γιατί το άκουγες παντού. Ήτανε…
Πλύση
εγκεφάλου.
(Γρηγόρης) Ναι,
συνέβαινε αυτό. Αυτό έκαναν οι δισκογραφικές. Γι αυτό θέλαμε να τις
καταστρέψουμε… *γέλια*
Κάτσε
να μας πει λίγο κι ο Τάσος.
(Τάσος) Λοιπόν,
εγώ νομίζω πως ξεκίνησα καλά, με τη λογική ότι άκουγα λίγο progressive rock –Eloy, King
Crimson,
που είχε και λίγο ατμόσφαιρα μέσα-, μετά metal, το οποίο είναι μεγάλο σχόλιο το metal γιατί
μαθαίνεις να ακούς μουσική –δηλαδή ένας μεταλάς ξέρει την κάθε εισαγωγή σε κάθε
κομμάτι, ξέρει το κουπλέ, το ρεφρέν, τα σόλο απ’ έξω. Που στ’ άλλα είδη
μουσικής δεν είναι έτσι. Δίνεις περισσότερο βάρος στη μουσική, όχι μόνο στον
στίχο. Δίνεις πάρα πολύ σημασία στα riffs που
λέμε. Και
μετά… μου τη βίδωσε και ξαφνικά άρχισα να ακούω ηλεκτρονική μουσική τελείως,
κάτι που ήταν τελείως διαφορετικό σχόλιο. Και μετά, με βάση και τη μελέτη γιατί
πρέπει να περάσεις και μια διαδικασία fusion, jazz, λίγο καγκουριά, δηλαδή εντάξει ότι ειμ’ όλα τα’ άλλα
αλλά να το βγάλω κι αυτό λίγο προς τα έξω.
Και
μετά είναι το τελευταίο κομμάτι η αισθητική, που επηρεάζεσαι περισσότερο απ’
αυτά που σου αρέσουν και όχι αυτά που πρέπει να ακούσεις για να δεις πως
μπορείς να παίξεις, έτσι; Που ήταν η ηλεκτρονική
μουσική. Και
το περίεργο τι είναι, ότι όταν μελετήσεις κάτι καλά, π.χ. αν μελετήσεις jazz, θα
μάθεις να παίζεις jazz. Αν ακούς όμως ένα άλλο είδος μουσικής χωρίς να ‘χεις
μελετήσει, πάλι μπορείς να παίξεις το ίδιο καλά. Δηλαδή, ηλεκτρονική μουσική δε
μελέτησα ποτέ, γιατί άκουγα, και ήταν σαν να έχω μελετήσει.
Αυτά
από επιρροές. Α, και κάτι τελευταίο.
Ένα
πολύ σημαντικό κομμάτι ήταν ότι σταμάτησα να ακούω μουσική. Γιατί, για ποιο
λόγο: είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι δεν έχουν παιχτεί τα πάντα στη
μουσική. Άμα το πίστευα δε… δε θα ‘παιζα μουσική, δηλαδή θεωρώ ότι η μουσική
είναι μια παιδική χαρά που προσπαθείς να ανακαλύψεις πράγματα. Και προσπάθησα
μετά ας πούμε να μην ακούω πράγματα για να μην επηρεαστώ. Να δω τι μπορώ να
βγάλω εγώ ίδιος χωρίς να επηρεαστώ από κάτι. Και μετά να δω ας πούμε: α,
υπάρχει αυτό…
Δηλαδή
μ’ άρεσε να ανακαλύπτω πράγματα, να προσπαθώ να φτιάξω άλλο είδος μουσικής.
Υπαρξιακό
το ερώτημα
(Τάσος) Ναι.
Δηλαδή δε με ενδιέφερε και τόσο να παίξω μουσική μόνο για να παίξω, ας πούμε.
Θέλω να δημιουργήσω.
Υπάρχει
κάποιο κομμάτι, κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι –απ’ το υλικό σας προφανώς- που αγαπημένο
του καθενός, κάποιο που ξεχωρίζει για τον καθένα σας;
(Γρηγόρης) Στη
δική μου περίπτωση είναι κατά καιρούς άλλα. Συνήθως είναι αυτό που ετοιμάζεται.
(Νίκος) Αυτό πήγα
να πω. Συνήθως σε κάθε περίπτωση είναι εκείνα που προσπαθείς να βγάλεις και ιδιαιτέρα
αυτά που φέρνεις με τις επιρροές, αυτά που συζητάμε αυτή τη στιγμή. Δηλαδή,
εμείς γενικότερα ενορχιστρωτικά βάζουμε πάρα πολλά είδη από αυτά που συζητάμε.
Δηλαδή όταν περνάει η dub step, ξέρω γω, την ακούς στο μπάσο, όταν ακούς κάτι άλλο
ρυθμικά περνάει μέσα. Ας
παίζουμε αυτό που εσύ ακούς, αλλά συνέχεια προσπαθούμε να παίρνουμε εργαλεία
και να αλλάξουμε λίγο την κατάσταση.
Αυτό φαινόταν πάρα πολύ στον δίσκο σας, στο “20. 14” , που άκουγα τραγούδια από παλαιότερους δίσκους
-συγκεκριμένα το “Ο Μάγος κοιτάζει την
πόλη”- που το άκουγα τώρα τελευταία που τα άκουγα που τα ξανακάνατε και
ήταν αλλαγμένα, είχαν πιο ηλεκτρονική μουσική πολλά…
(Γρηγόρης)
Κοίτα, σε εμάς τουλάχιστον αυτό συνέβαινε πάντα… Είμαι περήφανος να πω ότι ποτέ
δεν παίξαμε τα τραγούδια όπως τα γράψαμε στον δίσκο, δηλαδή κι από τις πρώτες
συναυλίες. *γέλια* Αυτό
που ήθελα να συμπληρώσω είναι ότι ναι
μεν το καινούριο αλλά – επειδή εμείς έχουμε και πάρα πολλά τραγούδια στην
πραγματικότητα- κατά καιρούς, αν τύχει να τα ξανακούσουμε ξέρω γω, εμφανίζεται
κάποιο τραγούδι που σου κάνει ξανά εντύπωση. Κατά περίεργο τρόπο το ξαναγαπάς το
υλικό σου.
(Νίκος)
Ανά εξάμηνο, βάζουμε κάτι, βγάζουμε κάτι.
Είναι
σαν να έχεις να δεις τη γυναίκα σου ένα χρόνο.*γ έλια*
(Γρηγόρης) Όταν
βγαίνει ένας δίσκος, εγώ κάνω τουλάχιστον έναν χρόνο να τον ακούσω. Δηλαδή τον
έχεις τόσο ακούσει και όσο σιχαθεί και απομυθοποιήσει…Αλλά,
μετά από χρόνια –γιατί ξέρεις συμβαίνει καμιά φορά να μη σου αρέσει αυτό που
φτιάχνεις- όταν το ξανακούς σου αρέσει για κάποιον λόγο.
Ναι
ναι. Μα η μουσική θέλει χρόνο. Και αποχή θέλει και χρόνο θέλει και υπομονή…
Και
χρόνο θέλει και… αλλάζουν οι καταστάσεις. Γιατί και η μουσική είναι κάθε φορά
με την κατάσταση που είσαι. Δηλαδή μπορεί ένα τραγούδι να το ακούς τώρα, να το
ακούς μετά ξανά, ξανά, ξανά κι από ένα σημείο και μρτά αλλάζει και το πώς είσαι
εσύ.
(Γρηγόρης) Ναι.
Και αλλάζει και ο τρόπος που το αντιλαμβάνεσαι.
(Νίκος) Εμάς
πάντως –για τον τελευταίο, για τον δίσκο που συζητάμε- την ώρα του live τα
αγαπημένα μας κομμάτια είναι αυτά που είναι κάτι καινούριο που προσπαθούμε ή
ρυθμικά ή σαν ήχο.
(Γρηγόρης) Μια
διασκευή στην ουσία.
.
(Νίκος) Δηλαδή,
μας αρέσει ας πούμε το “Η γη που αφήνω”
ή το “Σπουδή θαλάσσης”. Αυτά άμα τα
ακούσεις δεν είναι βατά κομμάτια, είναι λίγο διαφορετικά. Ε αυτά μας αρέσουν,
τώρα, κατάλαβες; Δηλαδή πάντα είναι μια διαφορετικότητα και λες «Α, ωραία…»
Να
πάρετε ένα κομμάτι να του αλλάξετε τον ρυθμό ας πούμε. Ανανέωση…
(Γρηγόρης) Ναι.
Ακριβώς. Και σε ζωντανεύει αυτό το πράμα.
(Τάσος) Και να πω
και κάτι άλλο για τη μουσική τώρα που λέμε πάρα πολύ σημαντικό;
Υπάρχει
ένα πρόβλημα στη μουσική: είμαστε εγκλωβισμένοι, και δεν το ‘χουμε καταλάβει.
Τι εννοώ ας πούμε. Υπερτερεί πάρα πολύ ο στίχος. Δηλαδή, λέει κάτι πάρα πολύ
έξυπνο ο στίχος που λέμε «οάου! Σούπερ ουάου! Τι είπε τώρα ο ποιητής!», η
αρμονία είναι ένα πιο low level για
να μπορείς να ασχοληθείς με τον στίχο, και ο ρυθμός είναι όσο πιο απλός
γίνεται! Ντάξει; Η μουσική στην ουσία είναι σαν την στερεοφωνία: το right είναι
ας πούμε η αρμονία, το left είναι ο ρυθμός. Η αρμονία έχει φτάσει π.χ. μέχρι την Αμερική
κι ο ρυθμός έχει μείνει στην Ελλάδα. Δηλαδή τι εννοώ, αν ας πούμε ότι η αρμονία
είναι σαν τη μαγειρική, έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που… τρως ψάρι με σοκολάτα.
Προχωρημένη δηλαδή, έχει προχωρήσει η αρμονία. Ο ρυθμός είναι στην ουσία
φακές! *γέλια* Τέσσερα τέταρτα, τέσσερα τέταρτα, τέσσερα
τέταρτα. Άρα είναι μονοφωνική μουσική.
Αν
κι ο ρυθμός έχει εξελιχθεί πάρα πολύ στην πραγματικότητα, δεν τον αφήνουν να
βγει μπροστά. Δηλαδή έχει φτάσει στο διάστημα ο ρυθμός…
Αν
καταφέρουμε και ισορροπήσουμε αυτά τα δύο, θα βγουν πολλά διαφορετικά είδη
μουσικής και καινούρια, που λένε ότι έχουνε παιχτεί όλα, και γενικά θα αλλάξει
η μουσική. Και γενικά θα ξυπνήσει και λίγο ο κόσμος.
(Νίκος) Και πως
θα βαράνε παλαμάκια άμα μπερδεύονται;
*εξαιρετική
αναπαράσταση απ’ το αγαπητό μας Νίκο εδώ συνοδευόμενη από γέλια*
(Τάσος) Ε να
μάθουνε. Θα μάθουνε. Δε το λέω γι’ αυτούς που ακούνε. Το λέω γι’ αυτούς που
θέλουν να γράψουνε μουσική. Ας
πούμε στην Αμερική τι έχουνε κάνει τώρα: έχουνε ρίξει την αρμονία, πετάνε δυο
ακόρντα ανά τέσσερα ή οκτώ μέτρα και έχουν απογειώσει τον ρυθμό. Και λένε όλοι
«ουάου! Τι παίζουνε ρε παιδί μου». Και είμαστε στην Ελλάδα που έχουμε πολλούς
ρυθμούς και τους παίζουμε… Δηλαδή το μόνο που ξέρουμε από μονούς* ρυθμός στην Ελλάδα είναι το ζεϊμπέκικο. Δηλαδή δε
γίνεται οι αμερικάνοι να εξελίσσουν αυτό που εσύ έχεις στα χέρια σου και μέσα
σου.
(Νίκος) Με μπασίστα
Έλληνα… Με τον Ανδρέου… *γέλια*
Αυτό το
καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ πολλές φορές κάθομαι ακούω ένα τραγούδι, δεν
ακούω τους στίχους πολλές φορές, κάνω κάτι άλλο ταυτόχρονα και ακούω μόνο τον
ρυθμό και… ναι αυτό το πράγμα, ένα τίποτα. Και ειδικά πλέον σε πιο ποπ τραγούδια βλέπεις μια…
(Νίκος) Μα γι’
αυτό το λόγο γίνεται. Σας είπα για τα παλαμάκια: είναι πολύ δύσκολο να περάσουν
κάποια πράγματα τη στιγμή που έχεις πολύ κόσμο γιατί δεν… δεν μπορεί να το καταναλώσει
αυτό. Δηλαδή, όταν αρχίσει και κουνηθεί το “τα-τα-τα-τα, τα-τα-τα-τα…” δεν
μπορεί εύκολα αν το αντιμετωπίσει ο κόσμος, τουλάχιστον για διασκέδαση, για να
‘ναι όρθιος σε μια συναυλία, να μπορεί να συμμετέχει. Μπορεί να κάνει ακρόαση,
αλλά βγαίνει σαν σύγχρονο. Όπως λέμε σύγχρονη
μουσική κτλ. Μπορεί στην αρχή να το καταπιεί ας πούμε…
Για
να κλείνουμε σιγά- σιγά κιόλας… Σχεδόν μια ώρα είμαστε…
(Γρηγόρης) Θα μας
φύγουν τα μάτια και τα αυτιά. *γέλια*
.
(Τάσος) Θα βγει
διπλός δίσκος. *περισσότερα γέλια*
Μας
είπατε ήδη κάποια πράγματα για το τις μελλοντικές σας δουλειές, για τον
Σεπτέμβριο τι ετοιμάζετε… Υπάρχει κάτι άλλο έτσι… από δω και πέρα στη συνέχεια;
Υπάρχει κάτι στα σκαριά πέρα απ’ τον δίσkο;
(Γρηγόρης) Εμμ…
Όχι στην πραγματικότητα… Πρόβες και συναυλίες.
Τώρα
για τη συναυλία πάνω, τι περίπου θα δούμε;
Θα
ακούσουμε*
(Τάσος) Διάφορα!
(Νίκος) Εε… Κατά
βάση, όπως και θα κατηγορηθούμε απ’ το κοινό, σκληρή. Ροκ, σκληρό.
Ντάξει,
καλά είμαστε.
(Νίκος) Όχι, όχι.
Σας το λέω σαν κατάσταση ότι… Για το συγκρότημα αυτό, εάν πας και χτυπήσεις στο
Google, “Μ’ αρέσει αν
μη λέω πολλά” βγάζει.
Ναι,
πφφ…
(Νίκος) Ε, αυτό
το πράγμα ρε παιδί μου που είναι «με το κιλό». Είχαμε παίξει μια συναυλία ας
πούμε, κάποτε, και παίξαμε «Ααα», τρελαμένοι τότε με το “20. 14”, «τι ωραία»
παίζουμε εκεί, χαμός μπροστά όλοι, νέοι, αυτά, τέλεια. Κατεβαίνουμε, λοιπόν,
και είναι μία έτσι, έξαλλη, και λέει «Μα τι είν’ αυτά τα πράματα! Τι παίξατε!
Δεν παίζατε τα γνωστά τα δικά σας!». Και λέμε «Και ποια είναι τα δικά μας; Πες
μας ένα». Γιατί ήταν δικά μας όλα, δηλαδή ξέρεις, αυτά παίζαμε. *γέλια*
(Τάσος) Και
πρέπει να πούμε και την εμπειρία μας στη Λειβαδιά για παιδιά που ταιριάζει
απόλυτα. Λοιπόν, μας σκάει μια κυρία εκεί που είμαστε με το αμάξι και μας λέει
«Παιδιά», λέει, «μήπως έχετε ένα τσιγάρο;», λέμε ναι… Λέει… «Φοιτητές
είσαστε;» *γέλια* Λέμε «Όχι, μουσικοί». Λέει «Ε, ντάξει. Δεν
είναι κι όλοι για γράμματα» *πολλά
γέλια*
(Γρηγόρης) Θεϊκή
ατάκα.
(Τάσος) Σας
ταιριάζει γάντι! *περισσότερα
γέλια*
Λοιπόν,
παιδιά ευχαριστούμε πάρα πολύ!
