Συνέντευξη με τους Naxatras

[Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Ολυμπία Καθηνιώτη, Αναστασία Σωτηριάδου]

Το group μας στο facebook

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τον Μάιο του 2023 η ομάδα μας είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον Γιάννη Βαγενά των Naxatras. Η συζήτηση κύλησε πολύ ευχάριστα και ο Γιάννης είχε πολλά να πει. Επειδή η συνέντευξη έγινε την πριν την περίοδο των εξετάσεων και μεσολάβησε το καλοκαίρι, καθυστερήσαμε να τη δημοσιεύσουμε, έτσι κάποιες πληροφορίες για το tour της μπαντας δεν ισχύουν. Οι επόμενες συναυλίες των Naxatras θα γίνουν στην Αυστρία 23 και 24 Οκτωβρίου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-Το τουρ πως παει;

-Ωραία! Είναι το δεύτερο live μας σήμερα, χθες ήμασταν στην Κομοτηνή. Είναι σπαστό τουρ, δηλαδή έχουμε αύριο Βόλο, μεθαύριο Σέρρες, σε δυο βδομάδες Πάτρα - Καλαμάτα και μετά αρχές Ιουνίου Κρήτη…

-Πρώτα Βόλο και μετά Σέρρες;

-Ναι, αυτό είναι λίγο ανάποδο απλά ο Βόλος μπορούσε μόνο το Σάββατο.

-Πήγατε και στην Κύπρο.

-Ναι, δεν ήταν ακριβώς μέρος του τουρ, ήταν μεμονωμένο live, αλλά ήταν πάρα πολύ ωραία, ήταν τέλειο.

-Γενικά η εμπειρία από τα live (και εκτός) ποια είναι; Η αλληλεπίδραση με το κοινό;

-Είναι ανάλογα το live. Κάποια είναι πιο ενθουσιώδη. Στην Κύπρο ας πούμε ήταν πολύ έντονο αλλά όλα τα ευχαριστιόμαστε με κάποιο τρόπο.

-Σε σύγκριση με την προηγούμενη φορά που ήρθατε το 2018, κατά πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες; Έχετε μεγαλώσει πολύ σαν μπάντα; Βλέπετε περισσότερο κόσμο;

­-Νομίζω ότι αυτά τα χρόνια της καραντίνας ήταν ανασταλτικός παράγοντας σε όλα τα σχέδια που μπορεί να είχαν οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα. Ήταν δύο χρόνια που πάνω που είχε γίνει ένα μεγαλύτερο κύμα κάπως το ανέκοψαν. Οπότε θα έλεγα ότι τώρα είναι η εποχή που επανέρχεται. Ο κόσμος φέτος ξαναβγαίνει πραγματικά και πηγαίνει σε συναυλίες, άρα είμαστε χαρούμενοι που υπάρχει το κοινό και ακόμα υπάρχει η σκηνή. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά δηλαδή λόγω του εγκλεισμού. 

-Ανταποκρίνεται το κοινό στο συγκεκριμένο είδος μουσικής;

-Ναι, ναι. Υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σίγουρα δεν είναι το πιο mainstream είδος. Χθες για παράδειγμα στην Κομοτηνή, είχε ένα πάρτυ μετά τη συναυλία με τραπ και τα λοιπά που δεν μπορούσες να μπεις, αλλά εμείς κάνουμε αυτό που αγαπάμε και ο κόσμος το στηρίζει πραγματικά. Το καλό με το κοινό της δικής μας σκηνής είναι ότι στηρίζει πρακτικά, θα ‘ρθει να αγοράσει μια μπλούζα, ένα δίσκο κλπ.

-Δύο από σας ήσασταν συμφοιτητές στο πανεπιστήμιο και φτιάξατε την μπάντα. Πώς ήρθαν και τα άλλα μέλη;

-Στην αρχή ο Γιάννης ο κιθαρίστας που μαζί συναντηθήκαμε στη σχολή κινηματογράφου και είπαμε να τζαμάρουμε, είχε έναν παιδικό φίλο, από το ίδιο χωριό, τον Κώστα τον ντράμερ μας. Είχαν και μπάντες παλιότερα μαζί αυτοί οπότε αυτός είπε στον Κώστα εγώ είπα σε έναν άλλο φίλο από το Βόλο -τότε έπαιζε τη δεύτερη κιθάρα (δεν συνεχίσαμε μετά με τον δεύτερο κιθαρίστα)- και ήμασταν τρείς όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι που βάλαμε πλήκτρα τον Παντελή, ο οποίος είναι και αυτός κοντοχωριανός των παιδιών. Οπότε εγώ είμαι από το Βόλο όλοι οι άλλοι είναι από κει γύρω τα χωριά, Χαλκηδόνα κλπ. Ο Παντελής  που παίζει πλήκτρα ήταν στο σόλο άλμπουμ του Γιάννη (του κιθαρίστα), και επειδή τα πήγαν καλά και θέλαμε να βάλουμε πλήκτρα σε κάνα δύο κομμάτια, τελικά μας άρεσε, βάλαμε σε όλα και έγινε μέλος. Με τον Παντελή είχαμε χημεία, έβαζε ιδέες, είναι πολύ ενεργός, δεν είναι ότι απλά του λες παίξε κάτι και το παίζει. Αυτό είναι ένα κριτήριο, να μην είναι άτομα που είναι απλά εκτελεστές, να έχουν ένα λόγο στο αποτέλεσμα. Και να απολαύσεις την παρέα, σίγουρα.

-Το όνομά σας είναι από την ινδική αστρολογία. Εσείς τι ζώδιο είστε;

-Εγώ είμαι παρθένος.

[πιστευτοί ήχοι θαυμασμού]

-Ξέρεις ποιος είναι παρθένος διάσημος; Ο [Roger] Waters.

-Α! ταυτίζομαι φουλ! Ελπίζω να μην καταλήξω τόσο περίεργος…

-Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τη μουσική;

-Θα μιλήσω για μένα γιατί εγώ έχω το βήμα τώρα. Εγώ όταν ήμουν πάρα πολύ μικρός, η αδερφή μου ήταν στην εφηβεία, έχει μεγάλη διαφορά από μένα, 8 χρόνια. Ήταν πάνω στην εποχή που ήταν στη μόδα οι Nirvana, η grunge, εκεί στα τέλη των 90’s. Οπότε αυτά ήταν τα πρώτα μου ακούσματα, από την αδερφή μου και μετά και λίγο Black Sasbbath…Ήμουν πολύ μικρός αλλά θαύμαζα τους μαλλιάδες φίλους της αδερφής μου που έκαναν skate, rollers και τέτοια. Μετά πέρασα μια εποχή που δεν είχα πραγματικό γούστο. Άκουγα αυτά που άκουγε η μάζα. Δέσποινα Βανδή για παράδειγμα, τι μπορεί να άκουγε ένα παιδί στο δημοτικό, αυτά. Μέχρι που ανακάλυψα τα Ημισκούμπρια, τον Eminem και μετά ξανα-ανακάλυψα τη ροκ πάλι μέσω των Nirvana και των Scorpions. Mετά με έπιασε ο πατέρας μου που περίμενε να γίνει αυτό κάπως, (δεν ήθελε να με ωθήσει με το ζόρι σε κάτι). Με το που είδε ότι με ενδιέφεραν αυτά, μου έφτιαξε cd με Rolling Stones, Beatles, Hendrix... Μετά πήγα στο χωριό που μου δείξανε τα παιδια Black Sabbath, Deep Purple και τα πιο σκληρα και μετά πήρε το δρόμο του έγινα μεταλάς και τελείωσε.

-Και η ψυχεδέλεια πως μπήκε στο παιχνίδι;

-Μέσα από κάποια κλασικά συγκροτήματα, τους Doors και τους Pink Floyd. Νομίζω αυτά ήταν τα πρώτα που με έσπρωξαν προς τα κει και μετά το ένα έφερε το άλλο. Μπάντες stoner rock, όπως οι Monster Magnum, My Sleeping Karma… κι από κει ανοίγει όλο [το φάσμα].

-Ναι αλλα τη γλυτώσατε - δεν είστε κλασικό stoner.

-Όχι όχι… στην αρχή είχαμε πιο πολλές επιρροές από μπάντες τέτοιες αλλα γρήγορα φύγαμε από αυτό

-Σπουδάσατε κινηματογράφο. Πως καταλήξατε στη μουσική;

-Εγώ έπαιζα μουσική από πριν, όπως και τα άλλα παιδιά, στις πόλεις μας είχαμε τέτοια συγκροτήματα.

-Πήγε κανείς σε μουσικό σχολείο;

-Όχι, ο μόνος που έχει κλασικές μουσικές σπουδές είναι ο πληκτράς μας που έχει δίπλωμα στο φαγκότο. Και θεωρία, αρμονία, όλα αυτά. Εγώ ήμουν αυτοδίδακτος και με τον πατέρα μου, μου έδειχνε πράγματα και με άλλα συγκροτήματα που έπαιζα και ήταν έτσι η επαφή λίγο βιωματική αλλά πάντα ήθελα, όπως και τα παιδιά… όλοι έχουμε άλλες σπουδές κλπ αλλά η μουσική ήταν πάντα σημαντική για μένα

­-Και ξεκίνησες με κιθάρα; Μπάσο; Πώς έγινε;

-Εγω ξεκίνησα με κιθάρα αλλα δεν ήμουν πολύ καλός οπότε Ηταν η μπάντα του σχολειου. Είχαμε έναν καθηγητή σαν εσάς ας πούμε που ήταν και αυτός ροκας και είπε να κάνουμε μια μπάντα. Εγώ έτρεξα να φτιάξω τη μπάντα να κάνουμε οντισιον και τα λοιπά και όταν ήρθε η σειρά μου να παίξω δεν ήξερα ούτε μια συγχορδία και μου είπε ο δασκαλος, δεν ξερεις, δεν μπορεις να παίξεις. Και εγώ απογοητεύτηκα φουλ και το σκέφτηκα το σκέφτηκα το σκέφτηκα, λέω ‘’ μπάσο έχουμε; όχι’’ και λέω ωραία, θα παίζω με την κιθάρα τα μέρη του μπάσου. Και έτσι το έκανα καλά και μου δάνεισε ένα μπάσο ενός συμπαίκτη του και έτσι έγινε.

-Και με τους άλλους ξέρεις σε ποια ηλικία ξεκίνησαν και πως;

-Νομίζω στην εφηβεία, στο γυμνάσιο πρέπει να ξεκίνησαν και οι δύο. Ξέρω ο Κώστας έπαιζε στο θρανίο με τα στυλό ας πούμε, όπως μπορούσε.

-Και ξεκίνησε μετά σε κάποιο ωδείο?

-Όχι, εγώ και ο Κώστας δεν είχαμε κάνει καν μαθήματα μουσικής. Στην πραγματικότητα ο Γιάννης ήταν αυτός που είχε κάνει μαθήματα κιθάρας και αυτό μέχρι ένα σημείο. Οι άλλοι δύο ήμασταν αυτοδίδακτοι. Δεν ξέρω αν ο Κώστας είχε κάνει κάποια πολύ βασικά θεωρητικά ίσως.

Μετά το τρίτο άλμπουμ μας ξανακάναμε μαθήματα μουσικής. Είχαμε μία κουβέντα που λέγαμε “Πώς θα γίνουμε καλοί μουσικοί?” και τα λοιπά. Κι έτσι εγώ ξεκίνησα μαθήματα μπάσου στα 27, μετά έκανα πιάνο, θεωρία, φωνητική, όλα μετά τα έκανα - τώρα πρόσφατα.

-Από όσα έχετε γράψει, ποιο είναι το αγαπημένο σου είτε άλμπουμ είτε κομμάτι?

-Είναι πολύ δύσκολο να το πεις αυτό. Θεωρώ ότι το αρτιότερο άλμπουμ που έχουμε γράψει είναι το τελευταίο μας, είναι δηλαδή το πιο καλό συνθετικά. Απλά το πρώτο ήταν πιο ωμό και ήταν το πρώτο, είχε αυτόν τον αέρα.

-Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον? Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο?

-Ναι, έχουμε ξεκινήσει κάπως να συνθέτουμε το επόμενο άλμπουμ. Είναι νωρίς ακόμα βέβαια, αλλά έχουμε καταλήξει περίπου στις ιδέες για το πώς θα γίνουν τα τραγούδια. Θα είναι και αυτό κάπως διαφορετικό. Θέλουμε αυτή τη φορά να πάμε σε ακόμα πιο ανατολίτικο ήχο, με folk όργανα, να θυμίζει λίγο world music. Να δούμε τι μπορεί να βγει προς τα εκείνη την κατεύθυνση, αλλά πάλι με έναν progressive rock τρόπο.

-Λες “να συνθέσουμε” το άλμπουμ. Στην προηγούμενη συνέντευξη είχατε πει ότι τα κομμάτια βγαίνουν κυρίως μέσα από το τζαμάρισμα. Τώρα έχει αλλάξει αυτό? Γίνεται μία πιο συνειδητή σύνθεση?

-Πάντα υπάρχει το τζαμάρισμα, είναι αναπόφευκτο. Όταν είσαι στο στούντιο θα παίξεις, θα τζαμάρεις και σίγουρα μπορεί να προκύψουν είδες από κει. Το τελευταίο άλμπουμ ίσως να είχε πράγματα που ήταν λίγο πιο δομημένα. Δηλαδή να έφερνε κάποιος μία ιδέα που να ήταν ήδη πιο ολοκληρωμένη που ενωνόταν ίσως με μία που προέκυψε από τζαμάρισμα. Δεν ήταν δηλαδή εντελώς το ένα ή εντελώς το άλλο.

-Όποτε πάτε στο στούντιο, ηχογραφείτε τα πάντα και μετά αποφασίζετε τι θα κρατήσετε?

-‘Όχι. Ηχογραφούμε τις πρόβες μας και τις ακούμε. Και λέμε “Ωραία, αυτό είναι ένα ωραίο σημείο, το κρατάμε”. Ή μετά έρχεται κάποιος και φέρνει μία ιδέα και λέμε “Ωραία, πού θα πάει μετά?” και μπορεί να πει κάποιος “Α, θυμάσαι εκείνο το riff από την πρόβα? Ταιριάζει εδώ”. Κάπως έτσι πάει.

-Στο νέο δίσκο είναι πολύ πιο αισθητό το στοιχείο της φωνής. Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή?

-Δεν το σκεφτήκαμε και τόσο πολύ. Απλά υπήρχε χώρος για φωνητικά και θέλαμε να εκμεταλλευτούμε και τα μαθήματα φωνητικής που είπα πιο πριν. Ακόμα βέβαια έχουμε πολύ δρόμο, θεωρώ δηλαδή ότι τα φωνητικά μας έχουνε πολύ χώρο για βελτίωση. Αλλά υπήρξε κόσμος που μας είπε μπράβο πρώτη φορά σας ακούω να τραγουδάτε πραγματικά.

-Άρα στον επόμενο δίσκο να περιμένουμε περισσότερα?

-Αυτό δεν το ξέρω ακόμα. Ανάλογα.

-Παρόλα αυτά, αν και υπάρχουν φωνητικά, δεν είναι τόσο έντονα, δεν είναι τόσο “μπροστά” στην μίξη. Είναι πιο απόμακρα. Αυτό είναι λόγω του στυλ της μουσικής σας ή υπάρχει κάποιος άλλος λόγος?

-Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, είναι ό,τι μας βγει. Εξαρτάται από το αν ένα τραγούδι έχει χώρο για φωνητικά. Ας πούμε το Τhe Answer από αυτό το δίσκο που είναι μπαλάντα με κουπλέ, ρεφρέν, κανονική δομή, δεύτερες φωνές, τα πάντα, είναι ένα τραγούδι που δεν θα μπορούσε να μην έχει φωνητικά. Μετά για παράδειγμα είναι το The Battle of Crystal Fields, που πάει μέχρι το έκτο λεπτό χωρίς φωνή και μετά μπαίνουν τα φωνητικά. Αυτό προέκυψε όπως σας έλεγα πριν από το ότι παίρνουμε διάφορα κομμάτια και τα ενώνουμε. Δηλαδή πήραμε το πρώτο σκέλος του κομματιού που δεν είχε φωνή και το ενώσαμε με το δεύτερο που είχε. Και πάντα βάζουμε πολλά εφέ, το ακους κιόλας αυτό.

-Ο στίχος πώς προκύπτει? Από που έχετε επιρροές και ποιοι τον γράφουν?

-Συνήθως γράφει τους στίχους αυτός που λέει και το τραγούδι. Δηλαδή το The Answer έγραψε ο Γιάννης. Πολλές φορές προκύπτει από μία φράση που έρχεται μαζί με τη μελωδία. Δηλαδή σ’ αυτό είχε στο μυαλό του αυτή τη φράση “I know the answer - I don't know the way”, αυτό ήταν όλο το νόημα του τραγουδιού. Ξεκίνησε από κει και πάνω σε αυτό χτίστηκε. Κι επειδή είχαμε και το φανταστικό concept σ’ αυτό το άλμπουμ, με αυτό τον ήρωα που φαίνεται στο εξώφυλλο, ήταν και μες στο θέμα του δίσκου. Στο The Battle of Crystals Fields, τους στίχους τους έγραψα μέσα στο βαν στο τουρ στην Ευρώπη μόνος μου εντελώς στο κινητό μου, απλά επειδή μου άρεσε. Είχα κάποιες εικόνες στο μυαλό μου και τις έβαλα σε λέξεις και μετά κάπως ταίριαξαν σε εκείνο το κομμάτι, σε αυτό το σημείο με έναν τρόπο που δίνει νόημα στο concept του άλμπουμ. Δεν γράφτηκαν με αυτόν τον σκοπό, αλλά ταίριαξαν.

-Και οι τίτλοι πώς προκύπτουν?

-Είναι κάπως περιγραφικοί, βγαίνουν από το vibe του κομματιού. Το Waves για παράδειγμα μας έβγαζε αυτό: κύματα. Το The Battle of Crystal Fields μας έβγαζε εξαρχής μία μάχη και χτίστηκε πάνω σε αυτό. Γιατί ακολουθώντας το concept το άλμπουμ, ήταν η κορύφωση της ιστορίας όπως είναι σε μία ταινία η σκηνή της μεγάλης μάχης.

-Παίζετε από το 2012, έχετε κλείσει 10 χρόνια τώρα. Πόσο έχετε αλλάξει μέσα από αυτό?

-Αλλάζουν πολλά πράγματα, σίγουρα δεν είμαστε ίδιοι όπως τότε. Ξεκινήσαμε πρωτοετείς φοιτητές και τώρα είμαστε 30 χρόνων, ο άλλος έχει παιδί… Σίγουρα έχουν αλλάξει πράγματα, αλλά ταυτόχρονα ο πυρήνας έχει παραμείνει ίδιος. Ήσασταν πριν στο soundcheck, είδατε ότι είμαστε όλη την ώρα στο χαβαλέ ούτως ή άλλως, δεν αλλάζει αυτό. Απλά σίγουρα μας νοιάζει πλέον μία σοβαρότητα στο επαγγελματικό κομμάτι. Πλέον το κάνουμε επαγγελματικά και είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, ειδικά στην Ελλάδα την εποχή αυτή. Είναι μία συνεχής προσπάθεια, είναι πολύ δύσκολο και αβέβαιο. Δεν είναι όπως όταν είσαι φοιτητής και λες “;Aντε πάμε και ό,τι γίνει”, πρέπει να έχεις πιο πολλά πράγματα στο νου σου.

Εγώ δηλαδή πολλές φορές έρχομαι στα όριά μου με το γεγονός ότι έχουμε τόσες υποχρεώσεις. Πρέπει να συνεννοηθείς με το μαγαζί, με τον ηχολήπτη, μετά για τα μπλουζάκια, για το βινύλιο, πότε θα βγει και πότε θα το ‘χεις, πώς θα διορθώσουμε το λάθος που έγινε εκεί, όλα αυτά.

-Ποιος συνεννοείται κυρίως?

-Κυρίως εγώ στο θέμα αυτό. Είχαμε κάποια στιγμή ένα μάνατζερ για λίγο καιρό, αλλά όχι πια.

-Μας έλεγε ο κύριος Κουτάκης ότι και την πρώτη φορά που είχατε δώσει συνέντευξη ήρθατε πολύ οργανωμένοι στο θέμα αυτό. Ήσασταν αρκετά μικρό όνομα και ήρθατε εδώ έτοιμοι, με merch κτλ…

-Ναι, προσπαθούμε από την αρχή, από την πρώτη φορά που φύγαμε για τουρ να είμαστε οργανωμένοι. Θέλαμε να έχουμε κάποια πράγματα έτοιμα και κάποια πράγματα τα απαιτούμε κιόλας, επειδή είναι δουλειά, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον άλλον σαν να σου κάνει χάρη που έρχεσαι να παίξεις. Οπότε αυτό, θα έλεγα προσπαθούμε να κρατάμε έναν επαγγελματισμό.

-Και το merch δίνει ένα σημαντικό ποσοστό στο οικονομικό κομμάτι?

-Το merch είναι πάντα σημαντικό, ανάλογα το live βέβαια. Δεν περιμένεις δηλαδή τα ίδια έσοδα από ένα live στην Ξάνθη με ένα live στην Αθήνα ή στο Βερολίνο. Αλλά γενικά, ο κόσμος στηρίζει. Και στην Ευρώπη πιο πολύ. Δεν έχει την ίδια οικονομική κατάσταση ο Γερμανός με τον Έλληνα εννοείται, όποτε βλέπεις μεγαλύτερες αποδόσεις σε αυτό το κομμάτι εκεί. Όμως πάντα στηρίζει ο κόσμος, αυτή η μουσική έχει ένα κοινό που θα στηρίξει έμπρακτα.

-Και η μπάντα τι ρόλο παίζει το βιοπορισμό σας? Πόσο στηρίζεται σε αυτήν?

-Κατά κύριο λόγο στηριζόμαστε εκεί, είναι η βασική μας ασχολία. Όλοι έχουμε κάποια δεύτερη δουλειά, ας πούμε εγώ παίζω DJ σε ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη, ο Κώστας παίζει και σε μία ποδοσφαιρική ομάδα, ο Γιάννης δουλεύει σε ένα κανάλι κάμεραμαν (είναι αυτός που κάνει κάτι σχετικό με τη σχολή δηλαδή), ο Παντελής παίζει και με άλλα μουσικά σχήματα. Αλλά όταν έχουμε να πάμε κάπου με την μπάντα, παίρνει προτεραιότητα, όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

Το να ζήσεις αποκλειστικά και μόνο από τη μουσική, μην κάνοντας τίποτα άλλο στην Ελλάδα, στο είδος της ροκ δεν ξέρω αν γίνεται. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που το κάνουν. Το εξωτερικό είναι πολύ διαφορετικό, μία περιοδεία στο εξωτερικό αν πάει καλά μπορεί να σου εξασφαλίσει τους επόμενους μήνες σου. Αλλά πρέπει να είσαι συνέχεια στο δρόμο, το οποίο γενικά είναι και ψυχοφθόρο αν θέλεις να είσαι με την οικογένεια σου, ακόμα και αν θες να συνθέσεις. Εμείς για παράδειγμα πρέπει να επιλέξουμε αν θα πάμε για πρόβα ή θα κάνουμε συναυλίες και μπορεί ας πούμε, αν αυτό το Σαββατοκύριακο καθόμασταν στη Θεσσαλονίκη να κάνουμε πρόβες, να συνθέταμε πιο γρήγορα το επόμενο άλμπουμ. Δεν γίνεται όμως να μην έχεις εμφανίσεις, είναι κάτι που κινεί την μπάντα. Σε βλέπει ο κόσμος και σας δένεις κιόλας μουσικά με τους υπόλοιπους.

-Και πότε αρχίσατε να το βλέπετε πιο σοβαρά, ότι μπορεί να φτάσει κάπου αυτή η μπάντα?

Από την αρχή είχαμε μια πίστη σε αυτό, δηλαδή πιστεύαμε στην μουσική μας πάντα. Απλά αρχίσαμε να βλέπουμε και μια ανταπόκριση, μια ελπίδα να βιοποριζόμαστε από αυτό το 2017, δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου. Τότε άρχισε αυτό κάπως να αποδίδει. Γιατί πηγαίναμε περιοδείες και γυρνούσαμε χωρίς τίποτα, δηλαδή ήταν επιτυχία το να μην μπεις μέσα. Λέγαμε εντάξει δεν μπήκαμε μέσα κομπλέ. Στην αρχή αυτό είναι, το πρώτο βήμα είναι να μην μπαίνεις μέσα. Σιγά σιγά, δουλεύεις με ανθρώπους που σε στηρίζουν και δεν είσαι μόνος σου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. 

-Πλέον πόσο ριψοκίνδυνο είναι να έρθεις περιοδεία σε μια πόλη όπως η Ξάνθη, που δεν έχει μεγάλο κοινό μεγάλους χώρους ; 

-Η Ξάνθη ίσως όχι τόσο ριψοκίνδυνη. Την άλλη φορά που είχαμε παίξει είχε πάει καλά το live. Στην Κομοτηνή ή στη Δράμα, για παράδειγμα, ήταν ένα ρίσκο, δεν ξέραμε πως θα πάει. 

-Ποιο είναι το μεγαλύτερο κοινό που έχετε συγκεντρώσει ; 

Σε φεστιβάλ το οποίο μεγάλο ήταν ο Αλμυρός, το Los Almiros. Είχε πάνω από 10.000 κόσμο. Εκεί ήταν ο πιο πολύς. 

-Ποιος άλλος έπαιζε ; 

Έπαιζαν οι 1000Μods, έπαιζε και ο Βέβηλος. Ήταν free φεστιβάλ, ελεύθερη είσοδο και είχε πάρα πολλές πάντες.

-Το μεγαλύτερο κοινό σε δικιά σας συναυλία ;

Σε δική μας συναυλία ήταν στο live της παρουσίασης του άλμπουμ μας στο Gagarin205, που είχε 1.100 άτομα, ήταν γεμάτο. 

-Στην Θεσσαλονίκη; 

Στην Θεσσαλονίκη ήταν το 2019 που είχαμε 700-800 άτομα στο WE, πολυχώρος WE. 

-Στο εξωτερικό; 

Στο εξωτερικό θα έλεγα, εντάξει Βουλγαρία, είναι γείτονες , παίζεις και νιώθεις ότι έχει πιο πολύ κόσμο από ότι η Θεσσαλονίκη. Είναι ένα πολύ καλά μέρος, στη Σόφια. Και έχει πολύ ωραίο κοινό. Πάντα στις πρωτεύουσες έχει και κόσμο και ενέργεια, είναι πάντα τα live καλά, είτε είναι το Παρίσι είτε είναι το Ζάγκρεμπ.

-Μετακινήστε πολύ λόγω των συναυλιών και των live. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο διάστημα που έπρεπε να είστε μακριά από τις οικογένειες σας ; 

Το μεγαλύτερο τουρ που πήγαμε ήταν το 2018, πήγαμε 50 μέρες, 38 live. 

Στο τέλος εντάξει ήμασταν πτώματα. Βασικά έχει πάντα μια περίεργη διακύμανση. Δηλαδή ξεκινάς, είσαι μέσα στην ενέργεια και το πας έτσι μία - δύο εβδομάδες. Μετά αρχίζεις κουράζεσαι ή βαριέσαι, παίζεις κάθε βράδυ, σου λείπει το σπίτι σου downιάζεις, αρρωσταίνεις, και τέτοια. Και μετά όταν είναι να γυρίσεις τελευταία εβδομάδα έρχεται πάλι η ενέργεια, σου βγαίνει ότι τώρα τελειωνουμε και πάμε. 

-Ευχαριστούμε πάρα πολύ

Και εμείς ευχαριστούμε

-Θα τα πούμε στο live. Ευχαριστώ πολύ