Τη συνέντευξη πήραμε από τον Γιώργο Tenorman-Τζιουβάρα και την καθηγήτρια φωνητικής Μάρα Κουτσαϊμάνη (Black Box, Ξάνθη). Ο Tenorman, το όνομα με το οποίό εμφανίστηκε ήταν ιδρυτής και μέλος του ντουέτου Opera Chaotique από την δημιουργία του το 2011 μέχρι την πανδημία που τέθηκε σε αναμονή. Έχει συνεργαστεί με μεγάλους Έλληνες μουσικούς, όπως ο Σαββόπουλος, ο Μαχαιρίτσας και ο Μίλτος Πασχαλίδης, αλλά και ξένους, όπως ο Ennio Moricone. Αυτή την περίοδο ασχολείται με το νέο του γκρουπ Panik! at the Opera, ενώ παράλληλα ανεβάσει σόλο παραστάσεις ως Tenorman και γράφει βιβλία και θεατρικά.
Όλες μας οι συνεντεύξεις, ξεκινούν με χιουμοριστικές ερωτήσεις για να σπάσει ο πάγος…
Ποιό είναι το ζώδιο και ο ωροσκόπος σας;
Είμαι Ζυγός, αν και θα έπρεπε να το έχετε μαντέψει. Ωροσκόπο νομίζω είμαι αιγόκερως αλλά μπορεί και ταύρος. Πες ότι είμαι αιγόκερως.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το σόου; Τι θα δούμε;
Αυτο είναι το πιο δύσκολο γιατί η αλήθεια είναι ότι πολλοί μπερδεύονται με το πώς να το χαρακτηρίσουν, και εγώ είμαι ένας από αυτούς. Συνήθως το λέω ένα κωμικό καμπαρέ, χιουμοριστικό καμπαρέ. Επειδή το καμπαρέ, όμως, είναι λίγο παρεξηγήσιμο στην Ελλάδα, κάπως το αποφεύγω. Το καμπαρέ στην ουσία είναι μια πολύ ωραία τέχνη που έρχεται από Γαλλια και Αμερική και περιέχει πάρα πολλά πράγματα: σκετσάκια, μουσική, κωμωδία, δράμα… Και εγώ αυτό κάνω, μια κωμική παράσταση η οποία όμως εναλλάσσεται και με δράμα και με πιο τρυφερά και με μουσική. Έχει στοιχεία stand up comedy.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας;
Η μουσική μου έχει πολύ λίγο όπερα, σχεδόν καθόλου. Όπως και το Panik at the Opera, είναι ένας τίτλος αλλά δεν έχει καθόλου όπερα. Τη μουσική που γράφω για την μπάντα τη λέμε “progressive pop”. Δηλαδή έχει στοιχεία Radiohead, …, άσχετο με όπερα. Σήμερα όλα κάπως γίνονται ένα. Η όπερα είναι ως έργο, στα ιταλικά σημαίνει έργο.
Μετα από όλο αυτό που έχει γίνει, έχουν προκύψει πάρα πολλά project. Ένα είναι η νέα μου παράσταση την οποία έχω σκοπό να παίζω ανά την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Μια παράσταση στην οποία είμαι μόνος μου στην ουσία, είναι κωμική και είναι αρκετά διαφορετική. Έχει μέσα μουσική, μελοποιημένα αστεία. Έχω επίσης και το σχήμα που ηχογραφούμε, το "Panik at the Opera". Γράφω το δεύτερό μου βιβλίο. Γράφω ένα σενάριο για ένα σίριαλ. Έχω ξεκινήσει και μια άλλη παράσταση, η οποία παίζεται κάθε Κυριακή στον Πειραιά. Γράφω τη μουσική για μια ταινία… Έχω πολλά… Επίσης γυρίζεται και ένα ντοκιμαντέρ για μένα από μια εταιρεία παραγωγής. Ξεκίνησε χθες και έχουμε τώρα πολλά γυρίσματα.
Το όνομα από πού προέκυψε (Panik at the opera); Από τους “Panic! At the Disco;”
Ε ναι, μάλλον… Μου άρεσε η λέξη Panic, γιατί είναι μια ελληνική λέξη διεθνής, όπως και με το Chaotique που είχα. Οπότε ήθελα να βρω κάτι που να μη φεύγει πολύ από τους Opera Chaotique και να είναι με το Panic, ήταν και οι Panic at the Disco, οι οποίοι όμως δεν παίζουν disco, να τα λέμε κι αυτά. Έβαλα και ένα k αντί για c. (Panik)
Ποια είναι η σχέση σας με το Φάντασμα της όπερας;
Όπως κάθε άνθρωπος, κάθε καλλιτέχνης, έχω τα κολλήματά μου που είναι με τέτοιους χαρακτήρες. Μου αρέσει το θεατρικό πάρα πολύ. Με το φάντασμα της όπερας ξεκίνησε εντελώς τυχαία, είχα σκεφτεί μια ιστορία όπου το φάντασμα της όπερας πάει στη Νέα Ορλεάνη, τότε με τους Opera Chaotique, και κάπως όλο αυτό, που ξεκίνησε και με το γαλλικό θεατρικό, κάτι στοιχειώνει, είναι κάτι υπόγειο, υπάρχει μια τραγική ιστορία, ένας μεγάλος έρωτας, η μάσκα που κρύβει ένα μυστήριο. Όλο αυτό με ακολουθεί κάπως, ναι. Όλο αυτό το μυστήριο…
Τι συνέβει στους Opera Chaotic ; Ήσασταν δύο την τελευταία φορά.
Με τους Opera Chaotic ήμασταν μαζί 10 χρόνια και μπορούμε να μιλάμε ώρες για αυτό που έχουμε κάνει, τα ταξίδια, τα άλμπουμ…Είμαστε αδελφικοί φίλοι με τον Χρήστο…Ενταξει, η εξέλιξη των πραγμάτων το έφερε, δηλαδη δεν έγινε κάτι στην ουσία, απλά με τον κορονοϊό και αυτά το ξανασκεφτήκαμε. Ο Χρήστος έπαιζε και παίζει με τους “tiger lillies”, οπότε, ξέρεις, ο καθένας ακολουθεί την πορεία του. Ήταν πάντως πολύ μεγάλη εμπειρία.
Δηλαδή απλά σταμάτησε να σας ικανοποιεί ας πούμε, δε ψηνόσασταν απλώς.
Κάπως έγινε μόνο του μάλλον… Δε σημαίνει πως ε θα ξαναγίνει, αλλά, προς το παρόν, είναι αυτό που φτάνεις σε ένα σημείο και λες “τώρα θέλω να κάνω κάτι άλλο”, “περνάω σε μία άλλη περίοδο της ζωής μου και δοκιμάζω και άλλα πράγματα”.
Τι άλλαξε στη ζωή σας μετά την καραντίνα;
Άλλαξαν πολλά! Ενώ ετοιμαζόμασταν να κανουμε ενα tour με τους Opera Chaotique στην Ευρώπη, ενώ είχαμε πάρα πολλές συναυλίες κανονισμένες στην Ευρώπη, ξαφνικά βρεθήκαμε χωρίς τίποτα. Μετά ανακάλυψα πως θέλω να γράφω και βιβλία, χωρίσαμε και με τους Opera Chaotique, όλα έχουν αλλάξει.
Πώς εμπνευστήκατε για να το γράψετε;
Πώς εμπνεύστηκα ε; Η έμπνευση για μένα είναι κάτι στην καθημερινότητα μου. Γενικά έχω έμπνευση, αν καθίσω να γράψω κάτι, θα μου έρθει. Τώρα, δεν ξέρω πως μου ήρθε, σκεφτόμουν ένα παιδί στο σχολείο. Ξεκίνησα να το γράφω σαν ένα βιβλίο για εφήβους, αυτό που είναι δηλαδή, γιατί έφηβοι είναι οι πρωταγωνιστές στο βιβλίο. Είναι να παιδί που είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα, μιλάει μόνο ποιητικά… και σκεφτόμουν αυτο: ότι είναι ένα παιδί στο γυμνάσιο που το κοροϊδεύουν για την διαφορετικότητα του, που ερωτεύεται μία κοπέλα η οποία είναι σε κόμμα και αυτή έχει το ίδιο πρόβλημα… Μετά ξυπνάει, είναι ερωτευμένος και γίνεται και αυτός μέσα στα χρόνια λίγο συνηθισμένος, από εκεί που ήταν διαφορετικός. Σκεφτόμουν εσάς, σκεφτόμουν την ηλικία σας όταν το έγραφα.
Με το Χαρούκι Μουρακάμι τι σχέση έχει;
Η αλήθεια είναι πως έχω διαβάσει παλιά βιβλία του. Είχα έναν φίλο, τέλος πάντων, που έφυγε από τη ζωή και αυτός μου έδινε να διαβάσω… Κάπως και με αυτό επηρέασε λίγο, δηλαδή ήθελα να το αφιερώσω και σε αυτόν, τον ονόμασα έτσι τον πρωταγωνιστή. Αυτός είναι πιο μελαγχολικός, ο Μουρακάμι.
Μπορείτε να μας περιγράψετε την διαδικασία της συγγραφής;
Πάρα πολύ κάνουν και σεμινάρια και τέτοια για το πώς να γράψουν. Εγώ νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο αλλά σαφώς μπορείς να βοηθήσεις κάποιον. Ο δικός μου τρόπος είναι να μην κάνω σχέδια ακριβώς. Ξεκινάω να γράφω με αυτά που μου έρχονται εκείνη την στιγμή στο μυαλό και έτσι έχω και εγώ αγωνία για την ιστορία. Οπότε, κάπως έτσι γράφω, και όταν τελειώσω ξεκινάμε τις διορθώσεις. Θέλω σίγουρα πάντως να έχω αγωνία εγώ για αυτό που θα συμβεί. Είναι μία καθημερινή πάλη η συγγραφή, όπως και όλα. Θέλει πολύ προσπάθεια, θέλει ώρες, θελει βασικά να πάρεις την απόφαση να καθίσεις να ασχοληθείς, όπως και σε όλα τα πράγματα. Και γυμναστική να θέλεις να κάνεις, λες “πρέπει να κάτσω να κάνω κάμψεις”, να κατέβεις κάτω, θέλει χρόνο… που φαντάζομαι στην ηλικία σας δεν υπάρχει.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα από μεγάλους συγγραφείς, που έλεγαν: “από τότε μέχρι τότε ησυχία, εγώ γράφω έτσι, με αυτόν τον τρόπο, θέλω να κάνω αυτό γιατί αυτή την ώρα πρέπει να την αφιερώνω σε αυτό το πράγμα”, εσείς έχετε κάποιο πρόγραμμα;
Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνω και λέω τώρα θα γράψω, θέλω να πιέζω τον εαυτό μου, με την καλή έννοια, δεν πιέζω τον εαυτό μου να κάνει τίποτα, να πω ότι το επόμενο τετράωρο, για τον επόμενο μήνα, για τέσσερις ώρες θα καθίσω να γράψω, γιατί είναι η ζωή μου αυτή, είναι η δουλειά μου… Σήμερα έχουμε και πάρα πολλές αποσπάσεις, θα καθίσεις να γράψεις άλλα είναι τόσο εύκολο να μιλήσεις λίγο στο instagram, λίγο καμιά δουλειά, λίγο στείλε μου εκείνο, όχι αυτό, όχι η μαμά, όχι, ξερω εγώ, η φίλη σου, τα πάντα! Το τετράωρο έτσι γίνεται μιάμιση ώρα κατευθείαν. Οπότε πρέπει κάπως να πεις “όχι, τώρα θα γραψω”. Αλλιώς δε γίνεται, γιατί η έμπνευση δε φτάνει, η δουλειά δε φτάνει μόνο, ούτε η θέληση φτάνει, χρειάζεται και χρόνος.
Η απόφαση σας είναι η μόνιμη κατοικία σας να είναι στην Αθήνα, έτσι;
Στην Αθήνα μένω εδώ και 13 χρόνια. Αλλα μου αρεσει και αυτό που λένε κοσμοπολίτης. Πάω απο δω, πάω απο κει, ταξίδια. Είμαι από τη Λεπτοκαρυά. Σπούδασα στη θεσσαλονίκη 10 χρόνια-11…
10 χρόνια; (!)
Δε σπούδασα 10 χρόνια, έμεινα 10 χρόνια μετά τις σπουδές, δούλευα, πήγα στρατό, και μετά είπα να φύγω. Βέβαια δεν ξεχνάς ποτέ τις ρίζες σου. Στη Λεπτοκαρυά, ας πούμε, πηγαινω συχνά. Όλα αυτά που μας μεγαλώνουν, θα δείτε κι εσείς, μαζεύονται μέσα μας και γίνονται μια φωτιά που παίρνει λίγο από θάλασσα, λιγο απο βουνό, λίγο από φίλους, απο τους φίλους που δεν τους έχεις πια, από αυτούς που δε μιλάτε, απο τους έρωτες που χάθηκαν…
Από όλα τα μέρη που έχετε πάει, και τα φεστιβαλ που έχετε συμμετάσχει, ξεχωρίζετε κάποιο;
Ε, την Ξάνθη φυσικά! Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσα πολλά που καμιά φορά μπερδεύομαι και τα ξεχνάω, αλλα ξεκάθαρα έχω αγαπημένα μέρη. Τώρα θα ακουστεί κλισέ, αλλα από τα 500 μέρη που έχω επισκεφτεί το Παρίσι, ας πουμε, ήταν πολύ ωραίο. Η Ρωμη, η Τοσκάνη, η Νάπολη, ήταν φανταστικές. Τέτοια πράγματα μου αρέσουν εμένα, αλλα και κάτι περίεργα… από εξωτερικό επίσης.
Περίεργα;
Κάποια μέρη πιο… Πας σε ένα χωριο ας πουμε στην Τοσκάνη και έχει 9 πύργους και λες “μπήκα μέσα στο game of thrones” και έχει κρασι και κάτι τυράκια… Αλλα το πού μενεις είναι διαφορετικο απο το πού πας και τι επισκέπτεσαι…. Θα ταξιδέψετε κι εσεις και θα καταλάβετε. Καθε μερα έχει και κάτι ωραίο, πραγματικά… εκτός απο μερικά φυσικά που είναι χάλια!
Απορία: μου αρεσουν πολυ τα καπέλα που φοράτε, απο που τα παίρνετε;
Αυτο το συγκεκριμένο, το πήρα απο την Αθηνάς, στην Αθήνα, στο Μοναστηράκι.
Δεν έχετε δηλαδη καποιο συγκεκριμένο μέρος, έχετε διάφορα.
Κοίτα, δεν είναι και πολλά τα καπελάδικα στην Αθήνα, οπότε είναι κανα δυο που παίρνω, γιατί είναι και καλά, ακριβά και καλά καπέλα, άλλο το χειμωνιάτικο που ειναι μάλλινο, αλλά και τα καλοκαιρινά μου, παρεμπιπτόντως, είναι από το Παρίσι. Είναι πάρα πολύ ωραία. Τα ημίψηλα, με τα οποία έχω και σχέση, το ένα είναι καλό, το είχα πάρει από την Αγγλια στο Notting hill, απο το παζάρι, πάρα πολύ ωραίο και παλιό, original. Αυτά τα παίρνεις και φοβάσαι να τα φορέσεις. Το άλλο είναι αυτό που κλείνει με clap, το είχα πάρει από το Βερολίνο. Είναι κρίμα που δε φοράει ο κόσμος καπέλα. Το καπέλο είναι καταπληκτικό! Και εμάς που φυσικά δεν έχουμε μαλλια, και μας ζεσταίνει το κεφάλι και πραγματικα ζεσταίνει τον χειμώνα αλλά είναι και για τον ήλιο και είναι και πολύ ωραίο στυλ.
Αλλα πρέπει να ταιριάζει και με τα ρούχα που φοράς, γι αυτο δεν έχεις μόνο ένα!
Ε ναι. Μπορείς να έχεις τραγιάσκα, ένα ροζ τζοκευ…
Στην Ξανθη όμως πού καπελάδικα…;
Εντάξει ρε παιδί μου, θα κάνετε μια βόλτα…. Καπου…! Παρεμπιπτόντως, σήμερα πηρα απο την Ξάνθη ένα κλιπ για τη γραβατα μου που γράφει TENORMAN το οποιο γλιστρισε και έφυγε… (spoiler alert: το βρηκε αργότερα) ήταν πολύ ωραίο, τώρα το κοιτούσα… καπου θα έχει πέσει στον δρόμο.
Από πότε ασχολείστε με την μουσική;
Απο τα 5 μου ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο στο χωριό και μετα τραγούδι έκανα από τα 18 στο Κρατικό Ωδείο.
Πώς το γυρίσατε στο επαγγελματικό απο το “απλά μαθαίνω’’;
Από μικρός για κάποιο λόγο ήμουν εκεί σε χορωδιες, σε όπερες, μου είχαν δώσει και έναν ρόλο στο ΚΘΒΕ, έπαιζα και σε κάτι μαγαζιά πιάνο, οπότε κατευθείαν άρχισα να βγάζω λεφτά. Οπότε σκεφτόμουν “ο,τι και να κάνω με αυτό θα ασχοληθώ”. Σπούδαζα και Ιταλικη φιλολογία αλλα δεν το ειχα ως εναλλακτική. Δε με ένοιαζε. Ούτε καν τελείωσα τη σχολή. “Θα ασχοληθώ με τη μουσική και ο,τι γίνει.”
Και η μητέρα σας τι είπε;
Αν δεν ήταν η μαμά μου να με ενθαρρύνει και να μου λέει οτι θα τα καταφέρω, δε θα τα είχα κάνει όλα αυτά. Είχα στήριξη.
Και πώς το βιώνετε αυτό στην Ελλάδα; Δηλαδή, ένας σύγχρονος μουσικός πώς αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν;
Κυρίως δυσκολίες, αλλά, κοίτα, η αλήθεια είναι πως, αν πρέπει να το κάνεις, θα βρεις τον τρόπο να το κάνεις. Αν πιστεύεις, ρε παιδί μου, σ’ αυτό το πράγμα… Ό,τι και να κάνεις, είτε θέλεις να γίνεις μουσικός, είτε π.χ. ζωγράφος. Γενικά, η ιδέα έχει για μένα σημασία: να σκεφτείς κάτι, το οποίο να είναι όσο μπορείς πρωτότυπο και διαφορετικό - κι αν δεν είναι, να κάνεις πολύ καλά αυτό που κάνεις. Δηλαδή, αν θέλεις να τραγουδήσεις όπερα, για παράδειγμα, και δεν έχεις τη φωνή, εντάξει ρε παιδί μου, κάνε κάτι άλλο. [γέλια] Είναι σα να μου λες “θέλω να γίνω αστροναύτης, αλλά δεν ξέρω μαθηματικά” ή “θέλω να γίνω πυρηνικός φυσικός, αλλά δεν ξέρω πυθαγόρειο θεώρημα”. Όταν όμως πιστεύεις ότι είσαι καλός σε κάτι, ας πούμε στη μουσική, και βάλεις στόχο να κάνεις οτιδήποτε μπορείς, θα τα καταφέρεις. Τώρα, εγώ είμαι τυχερός μέσα σ’ όλο αυτό, γιατί αυτό που κάνω διαφέρει και λίγο… οπότε, κάπως πουλάει περισσότερο…δηλαδή μπορώ και έχω δουλειά - αλλά με δυσκολία. Σε μια μπουζουκοκρατούμενη χώρα είναι πολύ δύσκολο.
Αυτό βέβαια δεν είναι τύχη, είναι ταλέντο.
Ταλέντο, δουλειά, πολλές θυσίες…το να μένεις πιστός σε αυτό που κάνεις. Να κρατηθείς και να πεις “Όχι, δε θα κάνω κάτι άλλο για να βγάλω παραπάνω λεφτά”. Γιατί κι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Το να λες “όχι” είναι το πιο δύσκολο. Να έρθει π.χ. ο Σαμπάνης και να σου πει “έλα παίξε” και να πεις εσύ “όχι θα συνεχίσω αυτό που κάνω”. Θέλει να επιμένεις σε εσένα. Να πεις “εγώ έχω ένα όραμα”. Επίσης, είναι και το θέμα αν θα ακολουθείς άλλους ή αν θα είσαι εσύ ο ηγέτης… Αλλά είναι δύσκολο, κακά τα ψέματα. Το να είσαι μουσικός δεν είναι εύκολο.
Έχει το τίμημά του.
Και τι δεν έχει τίμημα; Βασικά όλα αλλάζουν μεγαλώνοντας μάλλον, δεν ξέρω. Χρόνια με τα χρόνια. Αλλά πάλι, φτάνεις σε ένα σημείο που, όπως εγώ, λέω αυτά που έλεγα όταν ήμουν 15 χρονών. Δηλαδή τώρα, μετά από 8 χρόνια…[γέλια]
Και μια που λέμε για το πώς μεγαλώνουμε, τι θα λέγατε σε κάποιον σαν εμάς που θέλει να αρχίσει να ασχολείται πιο σοβαρά με τη μουσική, να προσπαθήσει να ζήσει από’ αυτήν;
Θα έλεγα εννοείται, να ζήσει από αυτό. Γιατί όχι;
Πόσο ριψοκίνδυνη είναι μια τέτοια περιοδεία στην Ελλάδα; Να έρθετε, δηλαδή, στην Ξάνθη, που ο κόσμος δε σας ξέρει - και χωρίς προπώληση μάλιστα.
Ναι, δεν είχε προπώληση ε; Τι να πω, δεν ξέρω… Πάει “όποιος έρθει την ώρα εκείνη”; Κοίτα, θα σου πω τι γίνεται. Είναι ριψοκίνδυνο. Και είναι και κουραστικό. Δηλαδή πρέπει να πάρεις το αεροπλάνο, να πας, να φτάσεις, να είσαι μακριά απ’ το σπίτι σου… Όμως είναι και μια περιπέτεια. Κι αν δε ρισκάρεις κι όλας, δεν το έχεις ζήσει πλήρως. Την περασμένη εβδομάδα, ας πούμε, ήμουνα στην Κρήτη, που πήγα πάλι παίρνοντας το ρίσκο, όμως είχε πολύ κόσμο που μάλιστα εκτίμησε αυτό το διαφορετικο στυλ και έτσι πέρασαν πάρα πολύ ωραία όλοι. Είμαι πολύ χαρούμενος γενικά γι’ αυτήν την παράσταση, γιατί πάει πάρα πολύ καλά, ο κόσμος περνάει φανταστικά…
Θέλω να σου πω ότι εκεί πέρα ας πούμε πήγα και τα λεφτά ήταν καλά, ισάξια ας πούμε με έναν μισθό δημοσίου υπαλλήλου κι αυτό σε δύο συναυλίες. Αυτό θέλω να πω, ότι καμιά φορά αξίζει. Και μετά ας πούμε λες “θα πάω στην Ξάνθη” - και μπορεί να γυρίσω και χωρίς λεφτά. Δεν έχει σημασία, μαθαίνεις, ξέρεις, από όλα αυτά. Μπορεί και να πάει καλά. Εξαρτάται από το τι θέλεις. Τώρα, αν κάποιος δεν μπορεί την αβεβαιότητα, δεν το αντέχει αυτό το πράγμα, είναι άλλο. Δεν είναι εύκολη δουλειά.
Ρωτάμε, γιατί στο Nostos, μέσω του προγράμματος, τις περισσότερες συναυλίες προσπαθούμε να τις καλύψουμε. Έχουμε δει πολλές φορές να έρχονται πολύ ταλαντούχα σχήματα και να παίζουν για πολύ λίγο κόσμο, 10-15 άτομα. Δηλαδή, για τον μουσικό ο οποίος, όπως λες, δεν ακολουθεί τον εύκολο δρόμο, είναι ένας Γολγοθάς - και ένα ρίσκο.
Ναι, σίγουρα είναι ρίσκο. Εγώ ευελπιστώ ότι κάποιος θα το μάθει και θα πει ρε παιδί μου “αξιζει να το δω αυτό, αξίζει να πληρώσω το εισιτήριο”. Δηλαδή στην Ξάνθη για παράδειγμα είναι 5€ το εισιτήριο. Για μένα, 5€ δεν είναι τίποτα. Στην Κρήτη ας πούμε, είχε 12€ το εισιτήριο και ήρθαν 150 άτομα στις δυο μέρες. Θα μου πεις, στην Κρήτη είχα φτιάξει ένα καλύτερο κοινό με τα χρόνια. Εδώ όποτε παίζαμε, για τόσους παίζαμε, 50, 70 άτομα…80 μπορεί να είχαμε μία φορά; Τώρα λες καραντίνες, δεν είναι Opera Chaotique, αλλά ξέρω ‘γω, θα ρισκάρω και όπου βγει.
Η Lady Gaga έχει πει ότι είτε παίζεις για έναν είτε παίζεις για 100.000 έχεις την ίδια διάθεση, το ίδιο effort, την ίδια όρεξη…
Συμφωνώ.
Νιώθω ότι όταν βλέπεις οτι το κοινό δεν ανταποκρίνεται χάνεις τη διάθεση να ανταποδώσεις στο 100%.
Λογικό είναι. Αν βλέπεις ότι κάνεις μια τέτοια παράσταση που είναι διαδραστική και βλέπεις ότι το κοινό δεν… αν και σπάνια τυχαίνει, δεν θυμάμαι πότε έτυχε.
Δύσκολο να μείνει ασυγκίνητος κάποιος. Πρέπει να έχεις παντελή έλλειψη του χιούμορ
Πολλές φορές παίζω με το ότι το κοινό έρχεται με το ζόρι και πολλοί τυχαίνει και έρχονται. Γι αυτο μπαίνει και το εισιτήριο, για να μην τυχαίνει. Το καλύτερο κοπλιμέντο είναι όταν έρχεται ο άλλος κουρασμένος, εκνευρισμένος και περνάει δύο ώρες τέλεια. Δεν είναι μόνο το γέλιο, είναι όλη η ατμόσφαιρα που προσφέρεις. Αλλα αυτό δεν μπορεί να πετυχαίνει πάντα γιατί είναι άνθρωποι που δεν ακούν καθόλου τέτοια μουσική. Αν και παίζω διαφορα μέσα, και δικα μου και άλλα σε αυτήν την παράσταση. Σήμερα θα πει και η Μάρα δυο κομμάτια, κάνει και τραγούδι στο ωδείο. (...) Αν θέλετε κάτι οτιδήποτε παιδια πείτε μου, κάτι μουσικό. Απο σας τραγουδάει κανείς σολο;
Εμένα ήρθε ο καθηγητής της ηλεκτρικής και μου λέει «είσαι ο Χαράλαμπος ο Παπαδόπουλος;» και λέω ναι. «Μου είπε ο κύριος Τρακάκης ίσως ότι μπορείς να τραγουδήσεις, σε θέλω στο σύνολό μου.»
Άντε ρε συ… λοιπόν πρόσεξε, όταν ήμουν Δευτέρα λυκείου, σαν κι εσάς, πήγα πιάνο και κάναμε ένα εμβατήριο, δεν θυμάμαι πώς το λένε. Μου λέει λοιπόν αυτός της μουσικής «δεν έχουμε κάποιον να πει δύο τραγούδια!». Εγώ έπαιζα πιάνο, έκανα και ντραμς και λέω «μπορώ να τα πω εγώ.» Έτσι ξεκίνησα να τραγουδάω. Ξεκινάω λοιπόν, κι εγώ στην ηλικία σας είχα πάρα πολλά σπυριά, και επειδή άκουγα στο σχολείο μου στο Λιτόχωρο που πήγαινα κλασική μουσική, εγώ ήμουν φαν του Τσαϊκόφσκι, και με κορόιδευαν όλοι για να πω την αλήθεια. Οπότε λέω αυτά τα δύο τραγούδια, το “My Religion” είχα πει και το “Soldiers of Fortune”, ενώ εγώ δεν τραγουδούσα μόνο πιάνο έπαιζα και ξαφνικά είδε ο καθηγητής μου ένα κάτι και μου έλεγαν όλοι «έχεις καλή φωνή» και λέω «ναι;». Και μετά πήγα και έκανα μαθήματα και όταν πήγα μετά στο κρατικό έλεγα ότι μου άρεσε πολύ το τραγούδι είναι πολύ ωραία έκφραση, όλοι πρέπει να τραγουδάμε. Οπότε κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ, εντελώς κουλό!
Λοιπόν, έχουμε και τη Μάρα εδώ, ας ρωτήσουμε και τη Μάρα. Μας είπαν ότι είσαι από Ξάνθη
Μένω στην Ξάνθη, είμαι από την Αθήνα.
Και με τη μουσική ποια είναι η σχέση σου, πώς ξεκίνησε;
Και εγώ εκεί κάπου στο λύκειο ξεκίνησα. Τραγουδούσα από μικρή, ήμουν σε χορωδίες, αλλά εκεί στο λύκειο άρχισα να ανακαλύπτω τη φωνή μου και τα μαθήματα. Εμένα το όργανό μου είναι αποκλειστικά η φωνή, παίζω λίγο πιάνο, αλλά έχω ασχοληθεί κυρίως με τη φωνή.
Αθήνα πού ήσουν;
Από το Φάληρο είμαι.
Δεν πήγες σε μουσικό σχολείο δηλαδή.
Όχι, δεν πήγα, αλλά ήμουν στο ελληνικό ωδείο στο Μαρούσι. Και μετά αφού πήρα το δίπλωμά μου συνέχισα κάνω μαθήματα με την Τζίνα, την σοπράνο. Εδώ δουλεύω σαν καθηγήτρια. Έχω δικό μου εργαστήρι στην Παλιά Πόλη και δουλεύω σε διάφορα ωδεία, δουλεύω σε ένα στην Κομοτηνή ας πούμε.
Και με τον Γιώργο πώς καταλήξατε;
Με τον Γιώργο έχουμε ξανασυνεργαστεί την προηγούμενη φορά που ήρθε. Η συνάντηση προέκυψε μέσω του Μιχάλη.
Ακολούθησε μια όμορφη συζήτηση για τους αγαπημένους καθηγητές των δύο καλλιτεχνών και η συνέντευξη έληξε κάπου εκεί. Η συναυλία κράτησε περίπου 2 ώρες και όλοι πέρασαν πολύ όμορφα. Παρακάτω παραθέτουμε μερικά βίντεο και φωτογραφίες από την παράσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου