Συνέντευξη Μαζόχα

 Ο Τζίμης Πολιούδης είναι ο άνθρωπος πίσω από το Mazoha και το Vagina Lips, δύο εναλλακτικά πρότζεκτ της σύγχρονης σκηνής, το ένα ελληνόφωνο και το άλλο αγγλόφωνο, με post-punk και darkwave ακούσματα. Τα τραγούδια που τον προώθησαν και τον έκαναν λίγο πιο γνωστό ήταν το Λούτρινο και το Είναι Ωραία να Πεθαίνουμε Παρέα το 2020. Έχει κυκλοφορήσει 4 δίσκους, 1 EP και 3 single με το Μαζόχα και 6 δίκσκους με το Vagina Lips. Πριν το live του (ως Mazoha) στον Νόστο στις 14/1, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια κουβέντα μαζί του και να μάθουμε περισσότερα γι' αυτόν

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική;

 – Πρώτη επαφή με τη μουσική σαν ακροατής ή σαν παίκτης;

Και τα δύο.

 – Σαν ακροατής από πάρα πολύ μικρός, από έξι χρονών, κάπου εκεί. Άκουγα κασέτες του μεγαλύτερου αδελφού, από 6-10 χρονών. Και είχε από Depeche Mode, Michael Jackson (τα κλασικά), χιπ-χοπ ας πούμε, NWA, Cypress Hill, Public Enemy, είχε Nirvana, που ακουγόταν παντού και ήταν της γενιάς μας.

 Πριν γίνει brand?

- Πριν γίνει brand, ναι. Πάνω κάτω αυτοί, και Smiths, όλα αυτά που ήταν τότε. Σαν παίκτης, γύρω στα 15 ξεκίνησα. Εγώ ντράμερ ήθελα να γίνω, το κλασσικό, αλλά πού να πεις να σου αγοράσουν ντραμς και να κάνεις τέλος πάντων μαθήματα. Και είχα μια κιθάρα, πάλι από τον αδερφό μου το μεγάλο, κλασική που είχε ξεμείνει σπίτι – έπαιζα μπάσο, δεν ήξερα. Αλλά έγραφα τραγούδια. Τα πρώτα τραγούδια τα έγγραφα χωρίς να ξέρω να παίζω, με το μυαλό μου τα έγγραφα, ελληνόφωνα στην αρχή. Μετά πήγα ιδιαίτερα σε ένα δάσκαλο πέντε μήνες έμαθα τα βασικά, και μετά τα παράτησα. Αλλά κατευθείαν ξεκίνησα να γράφω τραγούδια δικά μου. Δηλαδή, από τη μέρα «ένα».

 

Πώς αποφάσισες να αρχίσεις να βγάζεις τη μουσική σου προς τα έξω;

– Επαγγελματικά, πέρασαν πολλά χρόνια για να συμβεί αυτό. Δηλαδή, πήγα σπούδασα, δεν τελείωσα, έκανα όλα αυτά τα οποία βοήθησαν μετά. Ξεκίνησα με το κλασσικό, με την διαδικασία των συγκροτημάτων, στην αρχή με παιδικούς μου φίλους. Κατεβαίναμε στην Θεσσαλονίκη και ηχογραφούσαμε, γιατί από Γιαννιτσά που ήμουνα εγώ και πήγαινα σχολείο, ήμασταν δίπλα. Κατεβαίναμε ηχογραφούσαμε demo αλλά ήμασταν πάρα πολύ παραγωγικοί, δηλαδή αυτό που κάνω τώρα το έκανα και τότε. Απλά δε βγάζαμε δίσκους. Δηλαδή, τα κομμάτια υπήρχανε και τα δουλεύαμε και τα παίζαμε. Μετά φύγανε αυτοί (παιδικοί φίλοι) για σπουδές σε άλλες πόλεις. Εγώ σε άλλη πόλη. Πήγα στη Λάρισα, έκανα πάλι μπάντα - ήμουνα μια ζωή σε μπάντες, είχα βγάλει και επίσημα δισκογραφία με άλλο όνομα, το οποίο δεν έχει σημασία, έχει κοπεί.

 

Έχει σημασία. Με ποιό όνομα;

- Σαν Κιντ Γκάλαξ, αλλά δεν θέλω να το συζητάω, προτιμώ να μην μιλήσω γι’ αυτό, με έχει τραυματίσει ψυχολογικά αυτή εμπειρία. Γιατί είναι μια συνέντευξη 2 ωρών μόνο γι’ αυτό το σκηνικό. Γιατί έγινε λάθος όλο το πράγμα και δεν με αντιπροσώπευε και ηχητικά και αισθητικά, και έπεσε πολύ χρήμα. Και από τη δική μου και από της εταιρείας που ήμουνα. Οπότε είναι λίγο μπερδεμένο. Σκέψου ότι δεν έχω κανένα αντίτυπο από τότε. Δηλαδή, τόσο το έχω αποκηρύξει. Ενώ τα τραγούδια ήταν καλά, απλά δεν ήταν καλό όλο το υπόλοιπο. Εγώ γενικά το ’χω, μπορώ κατά παραγγελία, να σας γράψω 15 τραγούδια σ’ ένα ύφος πάνω κάτω το ’χω να το κάνω. Γι’ αυτό τώρα που έχει μεγαλώσει φάση, κυρίως στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, και μάλλον θα μεγαλώσει κι άλλο, για μένα και κάποια ακόμη παιδιά, εγώ δεν κινδυνεύω να χάσω το μουσικό μου ύφος και έτσι γιατί είμαι μεγάλος πλέον, ξέρω πως να το χειριστώ αυτό το πράγμα. Δεν είμαι 25, είμαι 41 χρόνων. Άμα μου συνέβαινε αυτό στα 25, δεν θα ήξερα πως θα το χειριστώ, ακόμη κι αυτή τη συνέντευξη - που δε νομίζω γιατί η βάση του ανθρώπου είναι ίδια με τα χρόνια. Ξέρεις, γίνεσαι πιο υπομονετικός και τα λοιπά, αλλά η βάση είναι ίδια από την μέρα «ένα» κι αυτή νομίζω. Και πάνω κάτω αυτό δηλαδή, σαν παίκτης. Από το 16 είμαι μόνος, πρώτα με το Vagina το αγγλόφωνο και μετά με το Mazoha που έγινε το ‘17.

 

Και η μετάβαση πώς έγινε;

– Δεν έγινε μετάβαση, ήταν παράλληλα. Απλά ήθελα το "Μαζόχα" να είναι διαφορετικό, να διαφοροποιείται και από την γλώσσα, που στην αρχή διαφοροποιούνταν. Δηλαδή, ήταν αγγλόφωνα τα πρώτα δύο κομμάτια, τα πρώτα, άλμπουμ ήταν αγγλόφωνα των "Μαζόχα". Και μου λέει ένας φίλος μου: «Εσύ, σαν Vagina κάν’ το ελληνόφωνο και αφού το έχεις με τα ελληνικά». Αφού είναι η μητρική γλώσσα. Μπορεί να έχουμε proficiency αλλά το πήραμε πριν τους δεινόσαυρους. Οπότε άμα δεν θα μιλάς, δεν το εξασκείς ας πούμε, δεν. Και έτσι έγινε, ενώ με το Vagina μέχρι και το ‘19 ήταν αυτό που έφερνε χρήματα στο σπίτι. Δηλαδή, πήγα Γαλλία, έκανα ωραίες φάσεις και με καλά φράγκα, επειδή ήμουνα μόνος, έκανα ό,τι ήθελα. Δε χρειαζόταν δηλαδή να ρωτήσω “band mates” γιατί ήμουν μόνος. Πλέον τα ηχογραφώ σπίτι, αφού έχω τις γνώσεις κλπ κλπ.

Το Μαζόχα πώς προέκυψε όμως?

-Εγώ τότε έπαιζα πάρα πολύ DJ, μια μέρα την εβδομάδα σ’ ένα μαγαζί που ήμουν τότε… Άκουγα κι ελληνικά φουλ από μικρός, απ’ όλες τις μπάντες, κυρίως punk όμως κτλ. Εκείνη την περίοδο που έκανα DJ άκουγα και πολύ dark wave ελληνικό και ήθελα να κάνω μουσική που να μπορώ να την παίζω και εκεί, να ταιριάζει με τη φάση, αλλά ήθελα να πω και πράγματα τα οποία δεν μπορούσα στα αγγλικά, να εκτονωθώ δηλαδή.

 

Και το όνομα πώς ήρθε?

-Ήμουνα σε μια μπάντα που έπαιζα μπάσο, ήμουν ο πιο μικρός σε ηλικία και επειδή είμαι ιδιαίτερη περίπτωση σαν άτομο μου έλεγε ο ντράμερ που ήταν φίλος μου "εσύ πρέπει να βγάλεις ένα όνομα μαζόχα από την Καίτη Μαζόχα να παίζεις τα δικά σου". Το κράτησα εγώ,  δεν την ήξερα τη γυναίκα και μετά μου άρεσε έτσι όπως έκανα το logo. Το πήγα κοινονικοπολιτικά,  δηλαδή ότι όλα πάνε στραβά και κάνεις δεν κάνει τίποτα γιατί κατά βάθος μας αρέσει , δεν εξηγείται αλλιώς. Έχει κοινονικοπολιτική προσέγγιση και χιουμοριστική , δεν έχει σχέση με σεξουαλική προσέγγιση. Όπως και το vagina, δεν φοβήθηκα πότε μην ακούσω σεξιστικά σχόλια. Εγώ προέρχομαι από μητριαρχικό περιβάλλον και έχω μάθει να μην βάζω το χέρι μου στην φωτιά για κανέναν, αυτό μου έχει μάθει η ζωή.

 

Θα μπορούσες να συγκρίνεις τα δύο project?

-Το Μazoha με ρίχνει πάρα πολύ ειδικά στις πρόβες επειδή ακούω τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω 100% τι λέω,  γιατί το λέω,  πού αναφέρομαι. Δηλαδή αν μπορούσα να τα ξεχωρίσω θα έλεγα ότι το Μazoha είναι πιο μαύρο,  πιο σκοτεινό σαν θεματολογία ενώ το Vagina, παρόλο που είναι και αυτό σκοτεινό είναι πιο αισιόδοξο σαν vibe.

 

Έχουμε γνωρίσει αρκετά παιδιά τα οποία κάνουν και 2 και 3 δουλειές κλπ…

- Κι εγώ το έχω κάνει αυτό. Είχα ένα studio πριν από δέκα χρόνια και είχα να πληρώνω  ενοίκιο studio, ενοίκιο σπιτιού και την έβγαζα με 5€ τη βδομάδα. Για μένα, θέλει απ’ όλα· θέλει να είσαι καλός σ’ αυτό που κάνεις, γιατί ό,τι είναι καλό δεν χάνεται, εγώ είμαι αυτής της άποψης, θέλει να ξέρεις τον λόγο που το κάνεις και να μην το κάνεις επειδή είναι “μόδα”, είναι “κάτι”, να το κάνεις επειδή το θέλεις.

 

Με την εταιρία σου πώς αισθάνεσαι? Την Inner Ear?

-Εντάξει είμαστε φίλοι. Εμένα δεν με εξυπηρετεί κάπου η εταιρία προσωπικά, γιατί γενικά είμαι ιδιαίτερη περίπτωση. 20 χρόνια δούλευα στον χώρο, είχαμε και μαγαζί που στήναμε live, ξέρω πώς γίνεται η δουλειά και ήξερα κόσμο πάντα, δεν με δικτύωσε αυτή κάπως. Με βοηθάει στο ότι δεν χρειάζεται να ασχολούμαι με την κυκλοφορία του βινυλίου.

 

Α μπράβο! Πες μας πού σε βοηθάει η εταιρία.

-Με βοηθάει στο να μην έχω στο κεφάλι μου αυτό, αλλά θα μπορούσα να το κάνω και μόνος. Δηλαδή, πλέον με την εταιρία, παρόλο που είμαστε φίλοι και έχουμε κατανόηση… Το πράγμα είναι οικονομικό, τελείως. Δηλαδή, θα κάνουμε τώρα αναπροσαρμογή και (γιατί παίρνω εγώ κάποια χρήματα) άμα δεν μου προσφέρουν περισσότερα, δε με εξυπηρετεί, συμφέρει να το κάνω όλο μόνος μου, ακόμα και την παραγγελία των βινυλίων. Γενικά, άμα θες να κάνεις κάτι σωστά, καλό είναι να το κάνει κάποιος για σένα -για να φαίνεται πιο σωστό-, αλλά μπορείς και μόνος. Δηλαδή εγώ το ‘χω κάνει και μόνος και δεν… δεν χρειάστηκε να κυνηγήσω την εταιρία, αυτή με κυνήγησε. Την κυνήγησα βέβαια κάποτε, έφαγα άκυρο, μετά το πήρα προσωπικά, μου βγήκε το κόμπλεξ… Η εταιρία βοηθάει κάποιον που είναι ακόμα μικρός, δεν έχει άκρες κλπ, του δίνει ένα σκούντηγμα· με το να στέλνει τα δελτία τύπου, να εξασφαλίζει ένα κοινό π.χ. της Inner Ear ή όποιας εταιρίας, που βγάζει παιδιά παρεμφερή σε ύφος· και με το να σε συστήσει σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Αλλά ούτε θα σου κλείσει live, ούτε σου εγγυάται όλο αυτό περισσότερο κόσμο στα live, αυτό το κάνεις μόνος σου.

Και γενικά εγώ πιστεύω ότι αυτοί που πάνε καλά είναι αυτοί που είναι αληθινοί σε αυτό που κάνουν, δεν έχει σημασία το αν είσαι καλός ή κακός, το θέμα είναι να είσαι αληθινός. Γιατί είναι πολύ μικρό το κοινό που εξυπηρετεί αυτά τα πράγματα, αυτό το στυλ – δηλαδή άντε να ‘ναι 5.000 άτομα σ’ όλη την Ελλάδα, και τους μισούς απ’ αυτούς και παραπάνω πρέπει να τους ξέρω προσωπικά πλέον. Δηλαδή δεν είναι και τόσο μεγάλο…από το show-sell μόνο τους μαθαίνεις όλους εύκολα, να εδώ τα παιδιά ας πούμε τα έμαθα. Άντε άλλοι εκατό να είναι σήμερα στο live, maximum.

Το εξωτερικό πόσο σε βοήθησε?

-Το εξωτερικό? Ήμουν κι εκεί τυχερός, γιατί με γούσταρε ένας Γάλλος που κάνει τέτοια πράγματα φοβερά και έσκασε χρήμα, με πήρε και μου ‘κανε δυο πολύ ωραίες παραγωγές.

 

Υπάρχει χρήμα εκεί?

-Στη Γαλλία υπήρχε ας πούμε.

Γενικά ρε παιδί μου, εγώ είμαι σε σημείο που ζω απ’ τη μουσική, εδώ και δύο χρόνια – από το ελληνόφωνο. Παίζω όμως πολύ συχνά, είμαι και πολύ παραγωγικός και πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό, γιατί είναι τόσο fast-food η όλη φάση (που έχει και τα καλά του και τα κακά του), που αν δε βγάλεις κάτι για έναν χρόνο είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Τώρα, αν αυτό το κάτι θα είναι με τη μορφή δίσκου ή single ή EP και αν θα είναι digital ή physical δεν ξέρω εάν έχει τόση σημασία. Δηλαδή κι εμένα, η δυναμική που έχω με το βινύλιο π.χ. δεν ξέρω αν αξίζει. Αν αξίζει να σκας τώρα τόσα λεφτά και να βγάζεις 300 βινύλια τον χρόνο, όταν ο κόσμος στα live σου είναι 17-25 χρονών σαν εμένα. Αυτές οι ηλικίες δεν αγοράζουν δίσκους τόσο φανατικά· υπάρχουν σίγουρα κάποιοι, αλλά… στο αγγλόφωνο ας πούμε υπάρχει πιο μεγάλη αγοραστική δύναμη, γιατί πιάνει πιο μεγάλο κοινό, πιο μεγάλες ηλικίες. Μπορεί δηλαδή να φτάσει και στους 40+ το Vagina, επειδή εκεί παίζω…πιο κοντά ίσως και σ’ αυτές τις ηλικίες, που αυτές είναι που θα αγοράσουν το βινύλιο.

Αλλά οκ, είναι μια επένδυση κι αυτό. Εγώ βγάζω και νιώθω καλύτερα με τα μπλουζάκια από το merch. Γενικά είναι ακριβό μωρέ το βινύλιο – και τώρα έχει ακριβύνει άλλα 5€. Ένα βινύλιο δικό μου κάνει στο δισκοπωλείο 25€ το μαύρο και 27€ το χρωματιστό. Εγώ μπορώ να το δώσω 20€, δεν μπορώ πιο κάτω, γιατί παίρνει και η εταιρία χρήμα, πάνω από το 50% με το deal που έχω εγώ προσωπικά, άρα αν το δώσω 15€ απλά για να φύγει, δεν θα βγάλω τίποτα. Ενώ αν το βγάλω μόνος (γιατί έχω τη δυνατότητα να κόψω 300 αντίτυπα μόνος μου), μπορώ να το δίνω 15, και 10 μπορώ, δεν με ενδιαφέρει, γιατί τα έξοδά μου σίγουρα θα τα βγάλω. Οπότε επιλέγεις λίγο πώς το πας, πώς το κάνεις. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες γενικά. Κανόνας είναι, για μένα, να έχεις συνέπεια σ’ αυτό που κάνεις και να παίρνεις πολύ σοβαρά τον εαυτό σου, να είσαι δηλαδή ο μεγαλύτερος φαν σου, γιατί αλλιώς δεν προχωράς. Δηλαδή να έχεις πυγμή ρε παιδί μου, γιατί είναι τόσο εύκολο πλέον, με τόση πληροφορία που υπάρχει, να χαθείς.

 

Πως βλέπεις την σχέση σου με το κοινό σου;

-Νομίζω ότι είναι πολύ καλή. Γουστάρω εγώ, γουστάρει και το κοινό. Είμαι αυτό που λέω ο cool θείος με την νεολαία. Μπορεί να είμαι 41 χρονών αλλά νιώθω 16 ακόμα και νομίζω ότι αυτό βγαίνει κιόλας. Όποτε και να έρθεις να μου μιλήσεις θα σου μιλήσω με τον ίδιο τρόπο.  Δεν το παίζω κάποιος,  αυτός είμαι. 

 

Πως είναι για σένα η διαδικασία του να γράφεις ένα κομμάτι;

-Ωραία ερώτηση επειδή έχω περάσει από όλες τις διαδικασίες. Τα τελευταία δύο χρόνια γράφω πρώτα το beat και πάνω σε αυτό τους στίχους και μουσική. Παλιότερα έπαιζα πολύ,  ξυπνούσα και έλεγα θα προσπαθήσω να γράψω πέντε τραγούδια. Πλέον στίχους γράψω τελείως συνειρμικά και δεν καταλαβαίνω εκείνη την ώρα τι γράφω.  Το καταλαβαίνω αφού το ακούσω μετά από καιρό.  Οι στίχοι ντύνουν πάντα με ένα τραγούδι, είναι το τελευταίο πράγμα που κάνω, αλλά μου βγαίνει γρήγορα· δηλαδή δεν το κουράζω πολύ, στο δεκάλεπτο. Άμα το κουράσω, χάθηκε, άστο.

  Για τους στίχους αυτό. Παλιότερα δεν ασχολιόμουν με την παραγωγή, που το ‘χω μετανιώσει. Ας πούμε, στο Vagina το ‘κανα σε πολλά κομμάτια, γιατί ήμουνα πάλι της άποψης “Άστο έτσι όπως είναι, όπως βγήκε, μην το κουράσεις”. Δεν είναι πάντα σωστό αυτό. Αλλά στους στίχους το κάνω, ακόμη και τώρα.

Παραγωγή εσύ κάνεις?

  Ναι. Και πιστεύω σ’ ένα χρόνο από τώρα θα τα κάνω μόνος μου όλα, και την μίξη και το mastering. Δεν έχω τον κατάλληλο εξοπλισμό ακόμη. Αλλά παραγωγή όταν λέμε, είναι όλο: το songwriting, τα εφέ, όλα αυτά δικά μου, ναι.

 

Από πού παίρνεις έμπνευση?

  Από την καθημερινότητά μου και από την καθημερινότητα την γενική. Απ’ όλα αυτά που συμβαίνουνε τριγύρω. Είμαι σαν σφουγγάρι, ρουφάω τα πάντα· όλα τα αρνητικά συνήθως, αλλά…

Δηλαδή από προσωπικά βιώματα…?

  Ναι ναι, έχω… πολύ πράμα· και δεν σταματάν ποτέ να έρχονται κι άλλα. Απ’ αυτό, δηλαδή δεν έχω έλλειψη. Μπορεί να ‘μαι και όντως μαζόχα, δηλαδή να αφήνω τον εαυτό μου να μπαίνει σε δύσκολες καταστάσεις, για να το πω μετά. Το ‘χω σκεφτεί κι αυτό, δεν ξέρω, δεν έχω καταλήξει.

Μπορεί να είχε εντέλει δίκιο ο ντράμερ δηλαδή.

Ο ντράμερ ναι, έβλεπε μπροστά!

 

Απ’ ό,τι έχεις γράψει ως τώρα, μπορείς να πεις ότι έχεις ένα αγαπημένο κομμάτι, έναν αγαπημένο δίσκο?

  Έχω, αλλά δεν είναι το κριτήριο μουσικό. Σίγουρα έχω – όλοι έχουνε. Ας πούμε έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου το “Αθανασία”, από το Vagina Lips. Ήταν το πρώτο άλμπουμ που “έσπασε το φράγμα” και μ’ έκανε λίγο πιο γνωστό. Κι είχε γραφτεί πολύ βιαστικά. Είχα μπει στο σπίτι του κολλητού μου και σε τρεις μέρες το κάναμε, χωρίς να έχω σχεδόν τίποτα έτοιμο από πιο πριν. Το ‘νιωθα ρε παιδί μου. Ναι, αυτό είναι που έχει ξεχωριστή θέση· όλα τα password μου έχουν αυτή τη λέξη και άλλους αριθμούς ας πούμε, το κλασικό. Μετά, από τραγούδια… Ας πούμε, στο Μαζόχα το κλασικό είναι το Δεν Πειράζει. Απ’ τα δικά μου αγαπημένα - είναι σίγουρα μες στην τριάδα.

  Αλλά σχεδόν πάντα καταλαβαίνω εγώ ποιο θα κάνει γκελ στον κόσμο – ενώ η εταιρία πάντα πέφτει έξω. Έχω κι άλλα αγαπημένα, αλλά ας πούμε τώρα ένα άλμπουμ κι ένα τραγούδι, μην το χαώσουμε.

 

Το είδος μουσικής με το οποίο ασχολείσαι θεωρείται γενικά αρκετά underground. Την απήχηση που έχεις την περίμενες, ή ήταν κάτι που δεν σε απασχόλησε καν?

  Κοίταξε, δεν με απασχολούσε. Δηλαδή δεν το κάνω με αυτό το κριτήριο. Αλλά σίγουρα είναι μεγάλη μου ικανοποίηση - πέρα από το οικονομικό κομμάτι. Δεν το βγάζω αυτό απ’ έξω, το ότι μπορώ και ζω απ’ αυτό το πράγμα, εννοείται, μην τρελαθούμε. Γιατί σου λέω, εγώ ακόμη δεν έχω πάρει τα λεφτά που έχω ρίξει στη μουσική πίσω, παρόλο που ζω απ’ αυτήν. Γιατί έχω ρίξει πολύ χρήμα, επειδή είμαι πολλά χρόνια κι έχω κάνει… αυτά που έλεγα και πριν και στον καθηγητή σας και που… τέλος πάντων.

…μέχρι να σπάσει και να γίνεις πιο γνωστός.

  Καλά, δεν θεωρώ ότι είμαι γνωστός, σε καμία περίπτωση, αλλά τέλος πάντων. Όταν δεν θα πληρώνω πουθενά τίποτα και θα με κερνάνε, τότε θα θεωρήσω ότι είμαι γνωστός!

 Αλλά σοβαρά μιλώντας… δεν θυμάμαι ποια ήταν η ερώτηση. Για πες πάλι?

 

Αν περίμενες την απήχηση ή αν δεν σ’ ένοιαζε.

 Α, όχι. Όχι, δεν την περίμενα, αλλά το ήθελα. Κατά βάθος, μέσα μου το ήξερα ότι το ήθελα, αλλά δεν το περίμενα. Ειδικά με το ελληνόφωνο. Για ακολουθούσα το κλασικό, το κλισέ, το όνειρο του αγγλόφωνου και να κάνεις φάση…κατάλαβες? Ενώ τώρα μου ‘χει φύγει.

 Οπότε το ελληνόφωνο, δεν ξέρω έγινε μια μαγική…ήταν οι σωστές συνθήκες τη σωστή στιγμή. Βγήκαν τέσσερις-πέντε δίσκοι που βοήθησαν, τέσσερα-πέντε άτομα δηλαδή. Μπορώ να σου πω και ποιοι ήταν που έδωσαν το σπρώξιμο. Αλλά δε θα το κάνω. Άσε. Ας το κάνουν αυτοί που τους βγάλαν.

 

Τα vibes, το ύφος στη μουσική σου, βγαίνουν αυθόρμητα?

Ναι, όλα. Ενστικτωδώς.

 

Δεν έχεις δηλαδή μια ιδέα και λες “Θα γράψω τέτοιο τραγούδι, με τέτοιους στίχους, με τέτοιο vibe”?

Πολύ ωραία ερώτηση!

  Όταν λέω conceptual album, αυτό εννοώ εγώ: μπορεί να μην δένει μουσικά μαζί τόσο πολύ, αλλά το καταλαβαίνεις, φαίνεται ότι υπάρχει ένα concept κοινό από πίσω.

  Ας πούμε, το Τώρα Χορός είναι εντελώς conceptual album, παρόλο που τα κομμάτια είναι λες και βγήκαν από τρεις διαφορετικές μπάντες. Έχει Το Πουτανάκι Σου ας πούμε, που είναι χαζό-ποπ τραγούδι, ρομαντζάδα, λίγο τρολ, λίγο τέτοιο, έχει το Ονειρεύομαι Μωρό Μου, που είναι μες στα αγαπημένα που από το Μαζόχα, που είναι shoegaze rap στην ουσία· έχει κιθάρα shoegaze και έχει και ραπάρισμα από πίσω. Έχει ας πούμε το Τώρα Χορός, που είναι fun, είναι χαρούμενο τραγούδι – δύσκολο να γράψεις χαρούμενο τραγούδι, πιο εύκολο να γράφεις λυπητερά και τέτοια.

Αλλά όλη η φάση του δίσκου είναι ρε παιδί μου…

  Από το εξώφυλλο, που δείχνει εμένα (γιατί τον εαυτό μου μόνο μπορώ να απεικονίσω χωρίς να με κυνηγήσει κάποιος) αποκεφαλισμένο. Είναι το αντίστροφο μήνυμα… Πώς είναι το φαινόμενο της πατριαρχίας ας πούμε, με τις γυναικοκτονίες κι αυτά? Εγώ παίζω μ’ αυτό απ’ την ανάποδη, κατάλαβες? Δηλαδή ρε παιδί μου, εγώ είμαι της άποψη ότι μια μέρα, αν πάρουν οι γυναίκες την εξουσία και πούνε “Θα σκοτώσουμε όλους τους άντρες κι εσένα μαζί”, θα πω “Οκευ, το ακούω, το δέχομαι”. Δε θα φέρω αντίρρηση. Τόσο απλά. Πάνω-κάτω, μ’ αυτή την ιδέα το διάλεξα.

 

Δηλαδή δεν είναι συγκεκριμένος άνθρωπος στο εξώφυλλο, είναι η ιδέα.

Ακριβώς, δεν είναι συγκεκριμένος ρε παιδί μου, είναι αυτό, είναι η ιδέα. Η πρώην κοπέλα μου το έκανε το εξώφυλλο, δεν είναι αυτή βέβαια που με αποκεφαλίζει… Όλο το artwork κι αυτά… Κι έκανε πολλή καλή δουλειά, όλο στο χέρι, είναι φοβερό.

 Και οι ιδέες γενικά είναι δικές μου, αλλά εγώ τώρα… Να, ας πούμε θα ’θελα να μπορώ να ζωγραφίζω, είμαι άχρηστος, τελείως, δηλαδή ούτε μια ίσια γραμμή δεν μπορώ να κάνω.

Και τώρα θα μάθω και πιάνο να παίζω -σωστά-, που είναι ένα όνειρο μου, γιατί μου ταιριάζει και ξέρω να παίζω, αλλά όχι καλά.

 

Ναι, ενώ εμείς που κάνουμε τέσσερα χρόνια…

-Χειρότερος είμαι εγώ, σίγουρα. Αλλά ναι…

Δεν ξέρω αν απάντησα στην ερώτηση, υπάρχει ένα γενικό vibe, σίγουρα, και όλο αυτό το να πεις πράγματα που σε απασχολούν όπως είναι η μοναξιά, η καταπίεση, η διαφορετικότητα, γιατί αυτά τα έχω περάσει εγώ και -σε άλλες μορφές- τα περνάω και τώρα. Κυρίως για αυτά τα φαινόμενα μιλάει, για την πατριαρχία και όλα αυτά –καλώς ή κακώς. Το «Πρωταθλητής», που έγινε βίντεο κλιπ, κυκλοφόρησε την ίδια μέρα με το σκάνδαλο του (Πέτρου) Φιλιππίδη και με το “#metoo” ή με την (Σοφία) Μπεκατώρου, δεν θυμάμαι. Έκατσε έτσι το timing και εγώ λέω στον σκηνοθέτη «Ευτυχώς που βγήκε τώρα, γιατί αν έβγαινε δυο βδομάδες μετά θα έλεγαν όλοι ότι εκμεταλλεύομαι και τέτοια», και σκέφτομαι «γίναμε», θα γίνουμε και πολύ γνωστοί. Το βίντεο κλιπ είχε σαράντα χιλιάδες views το πρώτο τριήμερο, το οποίο είναι ένα μεγάλο νούμερο για εμάς και λέω θα πάμε στο εκατομμύριο σε ένα μήνα, και έχει μείνει στις πενήντα – πενήντα πέντε χιλιάδες. Τελικά, τα πράγματα που λέει μέσα δεν αφορούν τόσο πολύ κόσμο. Οπότε το βίντεοκλιπ του «Πρωταθλητής», το οποίο είναι κανονικό βίντεο κλιπ με πραγματικό σκηνοθέτη και ηθοποιούς από την ταινία που κάναμε, αν ήταν «Τώρα Χορός» το κομμάτι θα πήγαινε πολύ καλύτερα, απ’ ό, τι τώρα που λέει «καλύτερα λεσβία, καλύτερα αδερφή, παρά να είσαι μπάτσος να είσαι βουλευτής / εννιά μέτρα κάτω από τη γη στον κάθε βιαστή» (στίχοι του τραγουδιού «Πρωταθλητής»). Οπότε αν το έβλεπε άλλος πιο πονηρά, μπορεί να μην ξανασχολούταν με αυτό το πράγμα, γιατί εγώ το έκανα μία, δεν μου έκατσε –που δεν το έκανα επίτηδες, έτυχε-, αλλά τώρα εγώ επίτηδες παίζω με αυτό παραπάνω, γιατί πρέπει κάποιος να τα πει αυτά τα πράγματα. Εμένα πάντα στη ζωή μου με περνούσαν πάρα πολλοί για γκέι ας πούμε, το έχω βαρεθεί αυτό το πράγμα από δεκαπέντε χρονών. Έχω φάει πόρτα στη ζωή μου από ροκάδικο, γιατί ήμουν indie, πολύ πολύχρωμος σε ρούχα και τέτοια, βλακείες τώρα σου λέω, τα πολύ απλά. Οπότε κάπως έτσι είναι. Δεν ξέρω αν απάντησα, νομίζω έχω απαντήσει.

 

Σε μια συνέντευξη είχες πει ότι τα τραγούδια είναι για εσένα τρόπος να εξωτερικεύεις αυτά που έχεις μέσα σου. Λειτουργεί για σένα ως ένα είδος θεραπείας αυτό;

-Ναι, είναι εκτόνωση και αξιολόγηση. Λειτουργεί, αλλά λειτουργεί και η θεραπεία σαν θεραπεία, η σωστή θεραπεία. Δεν το κάνω για να θεραπευτώ, είναι ανάγκη. Το καλοκαίρι, ια ένα μήνα ας πούμε δεν είχα βγει από το σπίτι μου, έβγαζα βόλτες τα σκυλιά και έγραφα. Από τότε δεν έχω ξαναηχογραφήσει, δεν έχω γράψει κάποια τραγούδια, έχω χάσει λίγο και την μπάλα, δεν προλαβαίνω με μετακομίσεις και χίλια δυο, αλλά είναι καθαρά ότι μαζεύω πράγματα μέσα μου, έτσι εκτονώνομαι εγώ. Δηλαδή ούτε βγαίνω ούτε πίνω ούτε κάνω ναρκωτικά ούτε τίποτα. Οπότε αυτό είναι για μένα αυτό που γουστάρω, η ιδανική ζωή για εμένα είναι κάθε μέρα στούντιο, κάθε μέρα live, που να ‘χει κόσμο όμως, να γίνεται φάση.

 

Γενικά το είδος μουσικής σου δύσκολα το κατατάσσεις σε ένα συγκεκριμένο είδος.

-Είναι το λεγόμενο indie το ορθόδοξο για μένα, δηλαδή δεν νομίζω να μπορείς να το εντάξεις κάπου, για αυτό και πατάς το indie ή independent, όπως έλεγαν που πιάνει από post punk μπασογραμμές όταν είναι φυσικό το μπάσο, έχει συνθο-πάνκ, συνθο-πόπ, dark wave μπασογραμμές όταν είναι ηλεκτρονικό το μπάσο, έχει φουλ τραγουδοποιία μέσα, δηλαδή η φωνή μου είναι όργανο για εμένα και δουλεύω πάνω σε αυτό, έχει ραπάρισμα πολύ, γιατί αυτό βγαίνει από μέσα μου, οπότε πιάνει τέσσερα-πέντε είδη και το λες indie, αλλά είναι κιθαριστικό indie κατά βάση.

 

Σου αρέσει το Lola των Kinks?

-Ναι, ωραίο τραγούδι είναι.

Θα το έλεγες live στα δεκαπέντε σου στο σχολείο;

-Όχι, γιατί θα ήταν παλαιικό στα δικά μου τα χρόνια, και τώρα δηλαδή. Δεν έχω ιδέα, αλλά θα το ‘κανα μάλλον, απλά δεν θα ήξερα τι θα λέει ο στίχος. Σίγουρα δεν θα έλεγα κάτι παραδοσιακό πάντως και τέτοια.

 

Για τα πρότυπά σου είχαμε γράψει τελευταία, αλλά την απάντησες νομίζω.

-Πιστεύω ότι καλό είναι να μην έχεις πρότυπα πλέον ή να μην τα γνωρίζεις. Είδωλα κατά βάση, άλλο πρότυπο και άλλο είδωλο. Γενικά είμαι ψιλοαπογοητευμένος με τα είδωλά μου –παιδικά και εφηβικά- σχεδόν από όλους που έχω γνωρίσει.

Δεν κατονομάζουμε όμως.

-Δεν κατονομάζουμε.

Αυτά είχαμε εμείς.

-Τέλεια.

Στη συνέντευξη συμμετείχαν οι μαθητές Παπαδόπουλος Χαράλαμπος, Μαντά Δέσποινα, Κηπουρού Ρ., Πασχαλίδης Κωνσταντίνος, Γκουλιαμτζής Κωνσταντίνος