Δύο φίλες μου, μού είπαν πως θα πήγαιναν στους "Γιαγκίνηδες" και εγώ δεν είχα καταλάβει για τι πράγμα μιλούσαν. Μου εξήγησαν πως πρόκειται για δύο φοιτητές με μια κιθάρα, ένα μπουζούκι και δυο φωνές που τραγουδούν μουσική ρεμπέτικη. Είχα χρόνο και διάθεση, κι έτσι -με σκοπό να μάθω για δυο νέους καλλιτέχνες- τις ακολούθησα.
Πρώτο τραπέζι πίστα -στην κυριολεξία-, λίγο τσίπουρο και ρεμπέτικο. Δυο παιδιά νέα με ελληνική ψυχή να ζουν τη ζωή τους και να κάνουν αυτό που αγαπούν. Με όση ευχαρίστηση ακούγαμε τα τραγούδια που ήδη ξέραμε, με άλλη τόση ακούγαμε αυτά που ακούγαμε για πρώτη φορά, που -ειλικρινά- οφείλαμε να τα γνωρίζουμε. Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για τις φωνές και τις μουσικές ικανότητες των παιδιών, φτάνουν όμως ορισμένα αποσπάσματα από τις στιγμές που διασκεδάζαμε τραγουδώντας μαζί τους.
Ένα βράδυ με ρεμπέτικη μουσική και λίγο "νέο αίμα" ήταν ό, τι έπρεπε για μια διάθεση που ζητούσε εξερεύνηση νέας μουσικής. Αξίζει να σημειωθεί πως τα παιδιά έπαιξαν και μερικά δικά τους τραγούδια, κινούμενα σε παρόμοια "μονοπάτια" επιδιώκοντας έτσι, την αναβίωση του ρεμπέτικου ρεπερτορίου.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου