Συνέντευξη με την Ιουλία Καραπατάκη

                                       Συνέντευξη με την Ιουλία Καραπατάκη

 

Ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος την αποκάλεσε «η πιο καλή και όμορφη τραγουδίστρια της νέας γενιάς» και εμείς, οι μαθητές του Μουσικού σχολείου Ξάνθης, συμφωνούμε απολύτως. Η Ιουλία Καραπατάκη είναι μια εξαιρετική τραγουδίστρια και ένας πολύ φωτεινός άνθρωπος, με τον οποίο είχαμε την τύχη και την τιμή να συνομιλήσουμε, στα πλαίσια του σχολικού προγράμματος «Σύγχρονη μουσική made in Greece». Η Ιουλία έχει μια μακρόχρονη πορεία ως λαϊκή ερμηνεύτρια και τα τελευταία χρόνια την απολαμβάνουμε στις συνεργασίες της με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Σωκράτη Μάλαμα.

 

-Πήγες και εσύ σε Μουσικό σχολείο, οπότε πρέπει να σε ρωτήσουμε, πόσο και πώς πιστεύεις ότι σε έχει βοηθήσει ως τραγουδίστρια και ως μουσικό γενικότερα;

Νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της μουσικής μου εκπαίδευσης και καθοριστικός παράγοντας για την ενασχόλησή μου με την μουσική. Τα πράγματα γενικότερα στα Μουσικά σχολεία λειτουργούν διαφορετικά, είναι μια πολύ όμορφη μικρή κοινωνία . Εμείς ήμασταν και στο Μουσικό Παλλήνης, πολύ μακριά από τα σπίτια μας, οπότε ακόμα και οι «κοπάνες» μας ήταν να συγκεντρωνόμαστε στο πίσω μέρος του σχολείου και να παίζουμε μουσική.

-Πώς ήταν τότε η κατάσταση στα Μουσικά και πόσο διαφορετική από την υπάρχουσα; 

Καταρχάς, ήταν αρκετά διαφορετική από την τωρινή. Εγώ πέρασα φανταστικά. Ασχολούμασταν συνέχεια με την μουσική και τα μουσικά μαθήματα και οι καθηγητές των μαθημάτων γενικής παιδείας το είχαν αποδεχθεί. Δυστυχώς τώρα η κατάσταση έχει πάρει μια λανθασμένη πορεία. Σε ορισμένα σχολεία πλέον δεν υπάρχουν πούλμαν και μεσημεριανό φαγητό.

-Πόσο σημαντική είναι η μουσική και γενικότερα οι Τέχνες στην εκπαιδευτική διαδικασία;

Προσωπικά, θεωρώ ότι οι Τέχνες εξημερώνουν τα ήθη. Η ενασχόληση ενός παιδιού με την μουσική, την ζωγραφική είναι ένας πολύ δυνατός τρόπος έκφρασης και βοηθάει σημαντικά στην κοινωνικοποίηση του, οπότε θεωρώ τις Τέχνες απαραίτητο στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

-Όσον αφορά την μουσική σου καριέρα, είχες ποτέ δεύτερες σκέψεις, σκέψεις να τα παρατήσεις;

Όχι ποτέ. Υπάρχουν μέρες που, αν και νυχτοπούλι, κουράζομαι λόγω των ωραρίων, αλλά δεν θα άλλαζα τίποτε και ούτε το έχω μετανιώσει ποτέ.

-Πόσο εύκολο ήταν και είναι για έναν νέο μουσικό να αναδειχθεί στον συγκεκριμένο χώρο, ειδικά όταν δεν ασχολείται με το πιο «εμπορικό» είδος;

Προσωπικά, θεωρώ ότι ήμουν πολύ τυχερή. Το timing και οι συγκυρίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, όπως φυσικά και η προσωπική σου δουλειά.

 

-Στο δικό μας σχολείο υπάρχει η επαφή με το ρεμπέτικο, εσύ πώς ήρθες σε επαφή με το είδος και ασχολήθηκες με αυτό;

Είναι λίγο ειρωνικό, γιατί το ρεμπέτικο αρχικά δεν μου άρεσε. Άκουγε πολύ ο μπαμπάς μου και πιτσιρίκα δεν το γούσταρα καθόλου. Σε άμεση επαφή ήρθα και εγώ στο σχολείο, με έναν καθηγητή μας, όταν στην Γ’ Λυκείου δημιουργήσαμε ένα μουσικό σχήμα και παίξαμε τα κλασικά ρεμπέτικα και από εκείνο το σημείο άρχισα και εγώ να το αγαπάω σαν είδος.

-Τι είναι αυτό που κάνει το ρεμπέτικο τόσο ξεχωριστό;

Καταρχάς είναι ένα «παντός καιρού» είδος, πράγμα που φαίνεται από το γεγονός ότι πολλά ρεμπέτικα, τουλάχιστον σε θεματική βάση, θα μπορούσαν να είχαν γραφεί τώρα, ειδικά την συγκεκριμένη περίοδο. Είναι τραγούδια που μας συνδέουν με τις ρίζες μας, όποιες κι αν είναι αυτές. Άλλωστε τα θέματα των ρεμπέτικων τραγουδιών είναι θέματα διαχρονικά και καθημερινά, όπως ο έρωτας και η ξενιτιά. Είναι τραγούδια που μιλάνε απευθείας στην καρδιά και αυτό φαίνεται με την στροφή των νέων στο ρεμπέτικο. Και μην ξεχνάμε ότι παραδοσιακά και ανατολίτικα όργανα, όπως το μπουζούκι και το ούτι, δεν διδασκόντουσαν σε ωδεία μέχρι την ίδρυση των Μουσικών σχολείων.

-Έχεις πλέον αρκετή εμπειρία και στις μικρές μουσικές σκηνές, όπως ταβέρνες, και στις μεγάλες, τα τελευταία 3 χρόνια. Ποια είναι τα στοιχεία που αγαπάς αφενός στις μικρού μεγέθους σκηνές και αφετέρου στις μεγάλες συναυλίες;

Η αλήθεια είναι ότι, μέσα μου, δεν τις διαχωρίζω, γιατί η επαφή με τον κόσμο είναι η ίδια, είτε πρόκειται για 30 ή 16 χιλιάδες άτομα. Σίγουρα όταν μιλάμε για μικρές σκηνές, είναι πολύ πιο αγχωτικό να σε κοιτάνε στα μάτια τα 30 αυτά άτομα από μια μεγάλη συναυλία όπου δεν έχεις καλή οπτική επαφή με τον κόσμο. Όμως τις έχω συνηθίσει τις διάφορες σκηνές σε ταβέρνες, ενώ στις μεγάλες συναυλίες με τον Θανάση (Παπακωνσταντίνου) και τον Σωκράτη (Μάλαμα), τις οποίες ξεκίνησα τον Νοέμβρη του 2017, έχω πιο πολύ άγχος. Ίσως αισθάνομαι τις μικρές σκηνές πιο «δικές» μου, αλλά αγαπώ και τις δυο μορφές πάρα πολύ και μου λείπουν τρομερά.

-Αναγνωρίζεις και εσύ ότι έχεις αποκτήσει ένα δικό σου κοινό. Είπες ότι συχνά έχεις άγχος, αλλά υπάρχουν στιγμές που έχεις άγχος μήπως δεν ανταποκριθείς στις προσδοκίες του κοινού, στις απαιτήσεις του;

Πιστεύω ότι ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες του κοινού όταν του παρουσιάζεις την αλήθεια σου. Οπότε άγχος για το αν θα είμαι «επαρκής» δεν έχω. Το κοινό καταλαβαίνει πότε του λες αλήθεια και θα σου φερθεί ανάλογα με το αν το κάνεις ή όχι.

-Με την Kompania  πραγματοποιήσατε συναυλίες και στο εξωτερικό. Ποια η σχέση ομογενών και μη με το ρεμπέτικο;

Θα σας πω ότι γουστάρουν τέρμα, ειδικά στην Γαλλία. Δεν ξέρω αν είναι λόγω «φιλελληνισμού» ή λόγω ήχου, δηλαδή ίσως να τους ελκύει το αρχέγονο στοιχείο που έγχορδα όπως το μπουζούκι βγάζουν αλλά πραγματικά, ειδικά για Βαμβακάρη, τρελαίνονται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω πλήρως.

 

 

-Τον τελευταίο καιρό σε έχουμε δει αρκετές φορές σε τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές, όπως στο «Μουσικό Κουτί» μαζί με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Πώς είναι η τηλεοπτική εμπειρία, ποια τα θετικά και τα αρνητικά της και συγκεκριμένα πώς ήταν η συνεργασία με τον μεγάλο Χρήστο Νικολόπουλο;

Κοιτάξτε, είναι ένα μέσο προβολής. Σίγουρα, μπορεί να αποτελέσει όπλο για έναν μουσικό, αλλά μπορεί να αποβεί σε τροχοπέδη, ανάλογα με τον χειρισμό. Είναι μέρος της δουλειάς μας και δεν πρέπει να υποτιμάται. Πρόσφατα γίνεται και μεγάλη συζήτηση για την πληρωμή των καλλιτεχνών για την συμμετοχή τους σε τέτοιες εκπομπές, γιατί για πολλά χρόνια δεν πληρωνόμαστε. Πιστεύω ότι αν υπάρχει αρμονική συνεργασία των δύο πλευρών και ο μουσικός είναι ελεύθερος να εκφράζεται με τον δικό του τρόπο, μόνο θετικά μπορεί να έχει για τον καλλιτέχνη. Άλλωστε η τηλεόραση είναι πλέον στην καθημερινότητα όλων μας.

Όσον αφορά τον Χρήστο Νικολόπουλο, δεν τον ήξερα πιο πριν και υπήρξε μια πολύ καλή συγκυρία. Ο κύριος Χρήστος θα κάνει έναν καινούριο δίσκο σε στίχους του κύριου Αναγνωστάκη, του διευθυντή του Όγδοου, σε ενορχήστρωση του Φώτη Σιώτα. Και μέσα στα πολλά που ο κος Αναγνωστάκης του έβαλε να ακούσει, άκουσε και εμένα, και αποφάσισε να πω και εγώ ένα τραγούδι, οπότε με αυτήν την ευκαιρία εμφανιστήκαμε μαζί και στο «Μουσικό Κουτί». Νιώθεις ένα δέος αλλά ήταν εκπληκτική η εμπειρία με έναν ογκόλιθο της ελληνικής μουσικής.

-Τα τελευταία χρόνια έχεις πετύχει πολλά. Ποια είναι τα όνειρα και ποιοι οι στόχοι σου από εδώ και στο εξής;

Θυμάμαι τον εαυτό μου σε μια συναυλία του Μάλαμα το ’97, νομίζω, να κοιτάω την Μελίνα Κανά και να σκέφτομαι ότι θα ήθελα πολύ να τραγουδήσω δίπλα στον Σωκράτη και να πως τα έφερε η τύχη. Οπότε το μόνο που θέλω τώρα είναι να συνεχίσω να το απολαμβάνω και να μην μου κάτσουν στραβά πράγματα, όπως σε πολλούς. Να συνεχίσω να το κάνω με αλήθεια και να το υποστηρίζω.

-Ας μιλήσουμε για «τα Δεύτερα», έναν εξαιρετικό δίσκο. Πώς ήταν οι εμπειρίες στο studio και πώς αισθάνθηκες όταν τον άκουσες ολοκληρωμένο;

Ήταν τρομερή εμπειρία, δεδομένου ότι δεν είχα εμπειρία από τόσο μεγάλο project. Γράφαμε όλοι μαζί, μια τόσο μεγάλη ορχήστρα που εγώ τραγουδούσα στον διάδρομο, λόγω έλλειψης χώρου. Την αγάπησα ως εμπειρία και προφανώς αγαπώ να ακούω και τον δίσκο, αν και αποφεύγω γενικά να με ακούω.

-Οι καλοκαιρινές συναυλίες ως κουαρτέτο πώς ήταν;

Ήταν πολύ ωραίες και πολύ διαφορετικές, προσαρμοσμένες στις υπάρχουσες συνθήκες. Πέρασα πολύ καλά, ακόμα και οι λίγες αυτές συναυλίες ήταν για εμένα μια όαση, αν και μου έλειπαν πολύ τα παιδιά της μπάντας. Αρχικά, επειδή έχουμε συνηθίσει και τον Σωκράτη με ολόκληρη ορχήστρα, είχα πάθει ένα σοκ και είχα αγωνία για το αν θα είναι ωραίο το τελικό αποτέλεσμα. Ήταν κάπως παράξενο, πολύ περισσότερο και επειδή το κοινό καθόταν και όπως και να το κάνουμε πολλά τραγούδια του Σωκράτη απαιτούν αλληλεπίδραση.

 

-Τα μουσικά σχέδια για το σύντομο μέλλον ποια είναι και σε ποιο βαθμό η πανδημία έχει σταθεί εμπόδιο σε αυτά;

Τώρα θα ξεκινήσουμε ηχογραφήσεις για έναν καινούριο δίσκο με την Kompania με διασκευασμένα ρεμπέτικα, πάντα σεβόμενοι αυτό που θέλει να βγάλει το κάθε τραγούδι. Πολλά μουσικά σχέδια, λόγω της κατάστασής μας, δεν έχουν ξεκινήσει, αλλά ταυτόχρονα, η καραντίνα έδωσε τον απαραίτητο χρόνο σε πολλούς δημιουργούς να ολοκληρώσουν κομμάτια και στίχους που είχαν παρατήσει, οπότε από αυτήν την άποψη υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα.

-Η κατάσταση του κλάδου σας αυτή την στιγμή ποια είναι;

Είναι πολύ δύσκολη, ειδικά για ανθρώπους που έχουν παιδιά ή οικογένειες στις οποίες και οι δύο γονείς είναι καλλιτέχνες. Είναι τραγική σε τέτοιο βαθμό που στην Θεσσαλονίκη γίνονται συσσίτια για μουσικούς. Μαθαίνουμε για την μεταχείριση των καλλιτεχνών σε χώρες όπως η Γερμανία, όπου πληρώθηκαν κανονικά ό,τι θα έβγαζαν από τις ακυρωμένες συναυλίες, και μετά βλέπουμε την κατάσταση εδώ και αντιλαμβανόμαστε ότι πλέον ο πολιτισμός έχει στοχοποιηθεί. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να γίνει αντιληπτό ότι και εμείς εργαζόμαστε, δεν κάνουμε ένα χόμπι, ότι χρειαζόμαστε ένσημα και κάποια στιγμή σύνταξη. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Προσπαθούμε πολύ, έχουμε ένα πολύ ενεργό σωματείο, με διάφορες μουσικές δράσεις αλλά και πολιτικές πιέσεις. Και είναι σημαντικό να είμαστε ενωμένοι σε αυτές τις συνθήκες.

-Σε δύσκολες καταστάσεις, όπως η υπάρχουσα, ποιος πιστεύεις ότι είναι ο κοινωνικός ρόλος του καλλιτέχνη και πόσο σημαντική είναι η παρέμβασή του, είτε είναι μουσική ή με την γενικότερη στάση του;

Υπάρχουν διαφορετικές στάσεις. Για παράδειγμα ο Θανάσης είναι πολύ ενεργός πολιτικά, ενώ ο Σωκράτης είναι λίγο πιο συγκρατημένος. Εγώ θεωρώ ότι οι άνθρωποι που έχουν το βήμα να επηρεάσουν μεγάλο μέρος της κοινωνίας και να την οδηγήσουν σε φωτεινότερους δρόμους έχουν χρέος να το κάνουν. Και η μουσική είναι ένας δρόμος, πολύ όμορφος, για να βγει κάποιος στο φως. Οπότε ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι κοινωνικά ενεργός.

-Ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή που έχεις νιώσει πάνω στην σκηνή και γιατί;

Ήταν αυτή η συναυλία με τον Θανάση και τον Σωκράτη στο Θέατρο Γης. Ήταν από τις πρώτες συναυλίες που κάναμε μαζί, σε έναν χώρο τεράστιο, και σε κάποια φάση τραγουδούσαμε και βλέπαμε απέναντι να φωτίζεται όλος ο ουρανός με αστραπές. Άρχισε να βρέχει κι όμως ο κόσμος δεν κουνήθηκε, ο Θανάσης συνέχισε να τραγουδάει και εμείς ήμασταν δίπλα του με ομπρέλες. Ήταν καταπληκτικό.

-Πώς έχεις βελτιωθεί ως μουσικός και ως άνθρωπος με την συνεργασία σου με το δίδυμο Θανάσης-Σωκράτης;

Καταρχάς είναι δύο καταπληκτικοί και πολύ μορφωμένοι άνθρωποι, με πολύ όμορφη άποψη για την ζωή και την στάση μας σε αυτήν. Ταυτόχρονα είναι τρομεροί επαγγελματίες, οπότε αμέσως με την σχέση μας βελτιώνομαι και εγώ. Μαθαίνω, για παράδειγμα, να προσαρμόζομαι και γενικά έχω πάρει και συνεχίζω να παίρνω μόνο καλά. Ειδικά ο Σωκράτης πια είναι σαν μπαμπάς, μου έχει δώσει άπλετο χώρο και μου έχει φερθεί πολύ γλυκά. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

 

 

 

-Σου αρέσει να σε αποκαλούν «ρεμπέτισσα»;

Δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να μην γίνεται «ταμπέλα» και να με περιορίζει. Αν ο κόσμος θέλει να με αποκαλεί ρεμπέτισσα και δεν θα ενοχληθεί όταν θα τραγουδήσω κάτι ξένο ή pop, δεν με πειράζει καθόλου.

-Ποιος μουσικός σε έχει επηρεάσει περισσότερο;

Καταρχάς οι φίλοι με τους οποίους ξεκίνησα να εμφανίζομαι σε μουσικές σκηνές, αλλά νομίζω ότι με σημάδεψε η συνεργασία μου με τον Κώστα Δουμουλιάκα, που παίζει μπουζούκι. Ήταν από τους ανθρώπους που με πίστεψαν και από τότε που τον γνώρισα δεν έμεινα ποτέ χωρίς μεροκάματο.

-Ποιες οι σκέψεις σου και ποιοι οι προβληματισμοί σου για την κατάσταση που βιώνουμε;

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν και είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά πλέον νιώθω ότι είναι στοχευμένες οι πολιτικές επιλογές. Δεν καταλαβαίνω πώς επιτρέπεται ο κακός χαμός σε ΜΜΜ και απαγορεύεται να πας σε ένα θέατρο, καθισμένος 2 μέτρα μακριά από τον διπλανό σου. Ταυτόχρονα, είναι και μια περίοδος στην οποία έχω σκεφτεί πολύ, έχω αναθεωρήσει και έχω αλλάξει πολλά πράγματα. Και πραγματικά πιστεύω, όπως λέει και το τραγούδι του Σωκράτη, ότι «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή». Γιατί πραγματικά ζούμε βαθύ σκοτάδι. Είμαι πλέον και εγώ εξουθενωμένη, γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στα άκρα πια. Μου λείπει η επαφή με το κοινό, η δυνατότητα να παίξω ελεύθερα μουσική, τα live.

-Ποιος είναι ένας καλλιτέχνης με τον οποίο δεν έχεις συνεργαστεί και θα ήθελες πολύ.

Η Ελένη Βιτάλη.

-Ποια θα ήταν η συμβουλή σου σε έναν νέο καλλιτέχνη που ξεκινά τώρα;

Να πορεύεται με αγάπη και αν το κάνει αυτό θα βρει τον δρόμο του. Σίγουρα ψυχραιμία, συγκροτημένη σκέψη, γιατί είναι, ειδικά τώρα, δύσκολος χώρος ο καλλιτεχνικός. Και πολύ σημαντικό, να μπορείς να λες όχι.

-Αντίστοιχα, ποια είναι η πιο χρήσιμη συμβουλή που έχεις λάβει;

Αυτό που μου έλεγε πάντα η μάνα μου, να έχω τα μυαλά μου μέσα στο κεφάλι μου.

 Την συνέντευξη πήραν οι μαθητές της Γ Λυκείου Ευφραιμίδου Μαρία, Ζιαγκλιαβός Κωστής και Ματζιούνης Βασίλειος.