Η Ανατολή Μαργιόλα είναι μία νεαρή τραγουδίστρια με ιδιαίτερη και χαρακτηριστική φωνή. Γεννημένη στην Καβάλα φεύγει στα 19 για σπουδές και τότε ξεκινάει και η καριέρα της. Κινείται κυρίως γύρω από τα ρεμπέτικα και λαϊκά μονοπάτια ωστόσο έχει κάνει και δουλειές διαφορετικού είδους με πιο χαρακτηριστική, το πρόσφατο δίσκο “ Κόκκινη κλωστή “ με τον Δημήτρη Σίντο. Η συνέντευξη έγινε στις 28 Μαρτίου και την επιμελήθηκαν ο Παναγιώτης Ζευκίδης και η Μαρία Ευφραιμίδου.
-Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το ρεμπέτικο - λαϊκό τραγούδι;
Ξεκίνησα να τραγουδάω από πολύ μικρή, δηλαδή από τα 14 εννοώ ότι ξεκίνησα να τραγουδάω σε κόσμο, σε μαγαζιά. Αλλά τραγουδούσα περισσότερο παραδοσιακά , τα δικά μας πάνω, θρακιώτικα αρκετά και δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με το ρεμπέτικο. Είχαμε μία κασέτα στο σπίτι από μία ηχογράφηση με την Μαρίκα Νίνου και μου άρεσε σαν άκουσμα, αλλά δεν είχα ασχοληθεί καθόλου. Όταν πήγα στην Άρτα εκεί οι παρέες μου έτυχε να είναι όλοι μπουζουξήδες , κιθαρίστες, είχαν αγάπη για το ρεμπέτικο και έτσι το αγάπησα πάρα πολύ και μου ταίριαζε κιόλας στη φωνή και έτσι ξεκίνησα.
- Ήθελες πάντα να ασχοληθείς με το τραγούδι ή και με τη μουσική γενικότερα;
Πάντα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δηλαδή από μωρό έκανα συναυλίες μόνη μου στο σπίτι… Οι γονείς μου έφερναν δασκάλους μουσικής στο σπίτι, αλλά εγώ γενικά είμαι τεμπέλα και βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα, οπότε έκανα 2-3 μήνες και μετά τα παρατούσα. Στα 13 με πήγε ο μπαμπάς μου σ’ έναν σύλλογο εκεί στην Καβάλα που έκαναν παραδοσιακά όργανα. Το αγάπησα εκεί. Θυμάμαι με είχαν πάρει για μια δουλειά και είχα τόση χαρά που θα παίξω και έρχονται και μου δίνουν λεφτά. Εγώ δεν ήξερα ότι πληρώνεσαι γι’ αυτό το πράγμα και έπαθα σοκ. Λέω αυτό είναι!
- Άρα τα μουσικά σου ακούσματα ήταν περισσότερο παραδοσιακά και λίγο Μαρίκα Νίνου!
Ναι παραδοσιακά και μετά πολύ Σωκράτη Μάλαμα. Από την Πρώτη Γυμνασίου μέχρι την Τρίτη Λυκείου μόνο Μάλαμα, τίποτε άλλο!
- Η πρώτη δουλειά είπες ήταν σε ένα πανηγύρι;
Ναι σε ηλικία 14. Βασικά ήταν ένα καλοκαίρι σε μία συναυλία στην Παλιά πόλη της Καβάλας.
- Ποια ήταν η πρώτη επαγγελματική σου δουλειά αφού έφυγες από την Καβάλα;
Στα 19 που έφυγα στην Άρτα για σπουδές δούλευα Παρασκευή - Σάββατο και από τότε δεν έχω σταματήσει.
- Άρα κύριο επάγγελμα είναι η μουσική ή ασχολείσαι και με κάτι άλλο;
Μόνο αυτό, δεν έχω κάνει καμία δουλειά. Μια φορά δούλεψα ως barwoman αλλά δεν κράτησε πολύ.
- Έχεις ερμηνεύσει τραγούδια σε δύο ταινίες , Στο “ Ουζερί Τσιτσάνης” σε ενορχήστρωση του Θέμη Καραμουρατίδη και στο “ Νοτιά” σε ένα τραγούδι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, πώς σου φάνηκε σαν εμπειρία;
Πρώτα ήταν το “ Ουζερί”. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία γιατί βρέθηκα με τους ηθοποιούς, ας πούμε με τον ηθοποιό που θα υποδυόταν τον Τσιτσάνη,ο οποίος μάθαινε λίγο μπουζούκι για να δει πως θα πατάει πάνω στην ηχογράφηση. Πήγαμε στο studio να γράψω πρόχειρα τα τραγούδια και την ώρα που γυρίζανε την ταινία βάζανε το δικό μου demo για να ακούει η τραγουδίστρια/ ηθοποιός πως πατάω για να ανοιγοκλείνει το στόμα της και μετά εγώ ξαναπήγα να τα ξαναγράψω από πάνω πιο καλά. Στο “ Νοτιά” ήταν πιο απλά, δηλαδή βρέθηκα με την Ρεμπούτσικα, το έμαθα σε μία ώρα και τελειώσαμε.
- Για τον δίσκο “ Κόκκινη Κλωστή” ξέρουμε ότι η ηχογράφηση έγινε με όλους μαζί επί τόπου. Πώς ήταν αυτές οι στιγμές που παίζατε όλοι μαζί και πώς αισθανόσουν;
Καταρχήν τα παιδιά που συμμετείχαν δεν είχαν κάνει πρόβα μαζί. Μαζευτήκαμε ένα πρωί, τα μάθανε εκείνη την ώρα, ηχογραφήσαμε 2-3 φορές και κρατήσαμε το καλύτερο.Κάναμε φυσικά κάποιες διορθώσεις μετά , αλλά ο βασικός πυρήνας έγινε όταν ήμασταν όλοι μαζί. Είναι κάτι φοβερό. Φανταστείτε ότι ήμουν σε ένα δωματιάκι μόνη μου με τα ακουστικά και τους έβλεπα όλους από τη τζαμαρία. Και βέβαια όταν τελείωσε αυτό έπαθα “κατάθλιψη” επειδή ήταν τέλεια και επειδή είμασταν όλοι φίλοι!
- Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με τον Δημήτρη Σίντο και πόσα χρόνια μετρά;
Με τον Δημήτρη παίζαμε στους Εμπειροτέχνες ( παραδοσιακό συγκρότημα της Καβάλας) που ήμουν 19 χρονών. Παίζαμε παραδοσιακά για πολλά χρόνια. Τον θαύμαζα πάντα σαν οργανοπαίκτη αλλά δεν ήξερα ότι γράφει τόσο ωραία. Σε κάποια φάση μου λέει να μου βάλει κάτι τραγούδια που είχε γράψει. Εγώ έλεγα “ εντάξει τι μπορεί να έχει γράψει;”. Και μου βάζει και παθαίνω σοκ. Αυτός κατέβηκε στην Αθήνα πολύ αργότερα από μένα. Είχα στείλει μήνυμα στην Αναστασία Χατζηαποστολίδου ( η οποία είναι μουσικός και γράφει και στίχους) να μου γράψει και εμένα ένα τραγούδι έτσι ένα μικρό και το έστειλε στον Δημήτρη και μου το στέλνει σε μισή ώρα. Αυτό ήταν η Πυξίδα ( ένα από τα τραγούδια του δίσκου).
- Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από τον δίσκο;
Νομιζω το Φλερτ!
- Πες μας μια αγαπημένη σου στιγμή στην εώς τώρα καριέρα σου.
Χάρηκα πάρα πολύ όταν με πήρε τηλέφωνο ο Βαγγέλης Κορακάκης πρώτη φορά. Και με τον Νταλάρα ο οποίος μου τηλεφώνησε όταν είχα πρωτοπάει στην Αθήνα και ήθελα να του κάνω φωνητικά σε ένα τραγούδι του Ξαρχάκου σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Με είχε ακούσει σε ένα μαγαζί και μετά από αυτό με βρήκε.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τώρα έτσι όπως είναι τα πράγματα δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Αλλά το καλοκαίρι υπάρχει μία περίπτωση να κάνουμε κάποιες συναυλίες, αν τα καταφέρουμε, με την Σοφία Παπάζογλου και τη Σεμέλη Παπαβασιλείου, αφιέρωμα στην Στέλλα Χασκήλ, στην Ρόζα Εσκενάζυ και στην Μαρίκα Νίνου. Θέλουμε βέβαια να κάνουμε παρουσιάσεις για τον δίσκο διότι δεν κάναμε τίποτα γι΄αυτό.
-Τι ακούς το τελευταίο διάστημα;
Δεν ακούω σχεδόν τίποτα. Γενικά τα τελευταία χρόνια δεν ακούω τίποτα, επειδή ακούω στη δουλειά τόσο πολύ και γυρνώντας δε θέλω να ακούσω τίποτα, ειδικά μπουζούκια! Ακούω τώρα τελευταία όμως, κλασική μουσική και καινούργια πράγματα που βγαίνουνε. Μ΄ αρέσουν κάποια νέα τραγούδια του Δημήτρη Μπάκουλη, του Αλέξανδρου Καψοκαβάδη, του Νίκου Σαμαρά καθώς και του Βασίλη Προδρόμου.
-Με ποιον/Ποια καλλιτέχνη/ιδα θα ήθελες να συνεργαστείς;
Με τον Μάλαμα σίγουρα, αν και του είχα κάνει κάτι δεύτερες σε έναν δίσκο αλλά δε ξέρω αν το έχει ακούσει!!! Με τον Αλκίνοο, με Λιζέτα Καλημέρη η οποία είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος και με την Τσαλιγοπούλου θα ήθελα. Και με τον Νταλάρα θα ήθελα να κάνω κάποιες συναυλίες, δε θα έλεγα όχι!
- Από την οικογένεια σου είχες κίνητρο, σε ώθησαν προς τη μουσική;
Πάρα πολύ. Ο μπαμπάς μου έπαιζε λίγο κλαρίνο. Με πήγαινε παντού, σε πανηγύρια κλπ. Είναι πολύ περήφανοι, τρελαίνονται γι΄αυτό.
-Ένιωσες τη στιγμή πως έχεις βαρεθεί, έχεις κουραστεί και να πεις θα τα παρατήσω;
Να σταματήσω ποτέ. Αλλά ότι έχω βαρεθεί άπειρες φορές.
- Τι συμβουλή θα έδινες στους νεότερους που μπαίνουν τώρα στο χώρο της μουσικής;
Δεν έχω συμβουλή απλά αυτό που νομίζω πρέπει να πω, βασικά για όλες τις δουλειές ισχύει, αλλά ιδιαίτερα για εμάς που είμαστε μουσικοί δε λέμε πάμε για δουλειά αλλά πάμε να παίξουμε, αυτό είναι πολύ σημαντικό στην ψυχολογία. Και εγώ που το κάνω σαν επάγγελμα από τα 15 μου, θέλω να πω ότι παρόλο που ζω από αυτό και κάποιες φορές έχω δυσκολίες και κάποιες φορές είμαι πιο άνετα, νιώθω ότι δεν έχω δουλέψει ούτε μια στιγμή στη ζωή μου, ενώ έχω δουλέψει σκληρά. Είναι τόσο ωραίο αυτό που γίνεται που παρόλες τις δυσκολίες, το άγχος και αυτό που βιώνεις είναι σα να μη δουλεύεις, σα να κάνεις αυτό που αγαπάς και να πληρώνεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου