Μια κουβέντα με τους Blues Wire

Η μπάντα δημιουργήθηκε το 1983,στη συνέχεια το όνομα άλλαξε.Αρχικά γιατί,και κατά δεύτερον πως σας ήρθε η ιδέα να το ξεκινήσετε.

Ηλίας Ζάικος-Με την πρώτη της μορφή,λεγόμασταν ΄'Bluesgang" και άλλαξε το 86'.Άλλαξε γιατί όταν ήμουνα στην ηλικία σας,και λίγο πιο μεγάλος,το μυαλό μου δούλευε ακούγοντας την καρδιά,και καλά έκανε.Όσο μεγαλώνουμε αυτό χάνεται σιγά-σιγά,γινόμαστε πιο,υποτίθεται,ρεαλιστές,πραγματιστές κοκ.Το 86' λοιπόν άλλαξαν κάποια άτομα από την μπάντα,εγώ που ήμουν ο νονός της μπάντας θεώρησα πως εφόσον έφυγαν κάποια παιδιά,κάποιοι φίλοι,θα έπρεπε να αλλάξω το όνομα.Σήμερα μάλλον δε θα το έκανα.Και τώρα πως ξεκινήσαμε να παίζουμε blues..τώρα εσείς είστε στην κατάλληλη ηλικία του έρωτα και αυτά τα πράγματα είναι ακριβώς όπως ο έρωτας.Δε τα επιλέγεις,έρχονται και σε βρίσκουν,κατακέφαλα.Άρα δεν υπάρχει κάτι περαιτέρω να σχολιάσω.Αρχίζεις και επιλέγεις όταν έχεις γνώσεις,όταν ξέρεις πράγματα,όταν έχεις εμπειρίες,όταν έχεις ζήσει πράγματα και όταν ξέρεις πως είναι το ένα και το άλλο.Μπορείς να κάνεις επιλογές και να πεις "διαλέγω αυτό γιατί α,β,γ,δ".Όταν είσαι 20 χρονών και πιάνεις μια κιθάρα ή ένα πινέλο,όλα αυτά δεν είναι απλές αποφάσεις,είναι εσωτερικές ανάγκες.

Πώς αντιμετωπίστηκαν τα blues στην Ελλάδα;Ήταν κάτι καινούριο;

-Δε θα έλεγα πως ήταν κάτι καινούριο απλά δεν ήταν γνωστό.Εμείς ήμασταν οι "πρώτοι στο χωριό". Εμένα ξέρεις τι μου αρέσει να λέω για εμάς;Εμείς επειδή μεγαλώσαμε,αντέξαμε και παίζουμε όλα αυτά τα χρόνια,αλλά δεν είμαστε ευκατάστατοι,ούτε κατά διάνοια.Ο κόσμος αυτό δε το ξέρει,δε το γνωρίζει και ούτε τον νοιάζει.Χαριτολογώντας πάντα λέω ότι  "οι Blues wire είναι το κατεστημένο του περιθωρίου".Το έλεγα γιατί εμείς νιώθουμε το περιθώριο.Νιώθουμε άνθρωποι οι οποίοι κινούνται πέρα από τις γραμμές του συμβιβασμού.Εσείς όμως που είστε 20 χρονών,εμάς μας βλέπετε αλλιώς.Λέτε "έλα μωρέ,blues wire τώρα είναι πιασμένοι του κερατά"....

(Βασικά αυτά είναι 15-16..)(Σοκαρισμένα γέλια)

-...όμως πάντα μας αντιμετώπιζαν με ζεστασιά στην Ελλάδα και αυτό τους το χρωστάμε.Από την άλλη,το προξενήσαμε λίγο.Παίζαμε πάντα σαν να είναι η τελευταία φορά,με ιδιαίτερο πάθος και αφοσίωση.Το πόσο καλοί ή όχι είμαστε είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.Αυτό ήταν αντιληπτό,άσχετα αν ο άλλος ήξερε από blues ή όχι.

Είχατε ένα μαγαζί στην Θεσσαλονίκη το οποίο έκλεισε;

-Δεν ήταν δικό μας,ήταν ενός φίλου και ένας τρομερά ιστορικός χώρος εν ονόματι "Παραλάμα".Αυτό το μαγαζί έγινε από μια παρέα φίλων προκειμένου να βγάλουμε εκείνον το χειμώνα του 86'.Έτσι έγινε ένας χώρος  που λειτούργησε ακατάπαυστα για 5-6 χρόνια και οδήγησε στην δημιουργία του "Μύλου" στην Θεσσαλονίκη.Ήταν η πρώτη φορά που έγινε στην Ελλάδα κάτι τόσο πολυποίκιλο και  μεγάλο.

Μετά από 37 χρόνια,που φαντάζομαι υπήρξαν δυσκολίες,αμφιβολίες και τσακωμοί,σκεφτήκατε πως δε θέλετε να συνεχίσετε άλλο;

-Όχι,αυτά υπάρχουν στις ζωές μας.Δηλαδή όπως έχουμε σχέσεις και μαλώνουμε είτε με την οικογένειά μας ή γενικά με ανθρώπους που αγαπάμε γίνονται όλα πάντα για καλό.Ακόμα κι όταν γίνονται πιο σκληρά τα πράγματα και οδηγούν σε απομακρύνσεις,είναι για καλό.Αλλά πως θα παρατήσεις κάτι που είναι η ζωή σου;Δε γίνεται αυτό το πράγμα.

Θέλετε να μας εξηγήσετε την όλη διαδικασία με τους δίσκους βινυλίου;

-Έστω ότι είσαι μουσικός και παίζεις ένα μουσικό όργανο,βρίσκεσαι με άλλα άτομα,ταιριάζετε,φτιάχνετε κάποιο κομμάτι,λες "ας το ηχογραφήσουμε αυτό το κομμάτι γιατί μας αρέσει",πρέπει να ψάξεις να βρεις ένα studio και  εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε το ίντερνετ ούτε τα κινητά ούτε το home studio,και γεια σας,δεν υπήρχε τίποτα.Άρα,έπρεπε να βρεις έναν χώρο με μικρόφωνα και ταινίες για να να αποτυπωθεί εκεί η μουσική.Αυτά δεν ήταν μια φθηνή διαδικασία,κόστισαν κάποια λεφτά.Ειδικά αν δεν ήσουν καλά προετοιμασμένος μουσικός και ξόδευες πολλές ώρες στο studio,γινόταν ασύμφορο.Εμείς δεν είχαμε τέτοια προβλήματα γιατί πάντα ήμασταν μία μπάντα που έπαιζε live,οπότε γνωριζόμασταν καλά και ξέραμε τι σημαίνει να παίζεις ως σύνολο.Οι περισσότεροι δίσκοι μας έγιναν σε σύνολο,το πολύ 25 ωρών.Από την ώρα που θα πατούσαμε στο studio,να στήσουμε τα μηχανήματα,να φτιάξουμε ήχο,να παίξουμε μουσική,να καταγραφεί η μουσική,να μαζέψουμε,να φύγουμε,να κάνουμε remix να γίνει master,έπαιρνε ώρες.Σήμερα τα πράγματα γίνονται διαφορετικά,όλα για καλό είναι,δεν είμαι εναντίων της τεχνολογίας και των σύγχρονων συνθηκών.

Επειδή είστε στο μουσικό,να ξέρετε πως με οποιαδήποτε τέχνη και να ασχοληθείτε να θυμάστε πάντα ότι ποτέ,σε οποιαδήποτε φάση της ιστορίας,της τέχνης και του ανθρώπου,δεν έχει σημασία το πόσο καλός είσαι σε αυτό που κάνεις.Ένα πράγμα έχει πάντα σημασία.Αν έχεις κάτι να πεις.Αν βρεις αυτό που θέλεις να πεις με τον δικό σου τρόπο,ο άλλος θα σε ακούσει.Το πόσο καλός και γρήγορος είσαι στο σαξόφωνο,στο πιάνο,στα τύμπανα,στην κιθάρα στο πινέλο,στην γραφή κτλ,εντάξει έχει την σημασία του,αλλά αν δεν έχεις κάτι να πεις..

Η μουσική είναι το κανονικό σας επάγγελμα.Πώς το αποφασίσατε αυτό και πως ήταν το βασικό σας εισόδημα να το βγάζετε από την μουσική;

-Θα σου πω 2 πράγματα.Καταρχάς,όταν ασχολείσαι με την τέχνη με τέτοιο τρόπο όπως κι εγώ,δεν είσαι σίγουρος για τίποτα.Εγώ έχω ζήσει όλη μου την ζωή με ορίζοντα τριμήνου,κάτι το οποίο είναι και κάλο και κακό.Ρώτα με τώρα τι θα κάνω σε 6 μήνες,δε ξέρω και δεν απαντώ.Δεν έχω ασφάλεια,δεν έχω σύνταξη.Έχω όμως ανθρώπους που με αγαπάνε.Το πιο σημαντικό.

-Ταουσανίδου Μαρίνα

-Τοπτσίδου Νατάσα

-Καρκάνης Νίκος

-Παπαναστασίου Θανάσης